Στην πραγματικότητα δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας

Η μοναξιά στις μέρες μας, είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Υπάρχει εκείνη που συμβαίνει χωρίς να είναι επιλογή σου, υπάρχουν όμως και φορές που παίρνει το ρόλο της ανάγκης, πράγμα το οποίο συχνά άλλοι αντιλαμβάνονται καλύτερα, από ότι εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Αλλάζει η συμπεριφορά σου, ή ακόμη, ο τρόπος σκέψης σου, κάτι το οποίο εάν το συγκρίνει ένας άνθρωπος με τις συνήθεις αντιδράσεις σου, αντιλαμβάνεται τη διαφορά. Άλλοι, πάλι ζουν μια ολόκληρη ζωή παρέα με τη μοναξιά τους καθώς την επέλεξαν οι ίδιοι και άλλοι επειδή είναι πιο εύκολο έτσι.

Η μοναξιά χωρίζεται χοντρικά σε δυο κατηγορίες, τη συναισθηματική και την κοινωνική. Αν μιλήσουμε με ορολογία, η συναισθηματική μοναξιά προκύπτει ύστερα από την απουσία ή τη βίαιη αποκοπή ενός συναισθηματικού δεσμού ενώ η κοινωνική μοναξιά από την έλλειψη κοινωνικών δικτύων στα οποία το άτομο ανήκει, στενεύοντας ασφυχτικά πολύ τον δακτύλιο.

Στην πραγματικότητα σίγουρα, εάν όχι όλοι, κάποιοι από εμάς περάσαμε σε κάποια φάση της ζωής μας μια ολόκληρη νύχτα αγκαλιά με τη μοναξιά μας. Η οποία ανέδειξε το ότι συχνά αυτό που βιώνουμε είναι αυτό που νιώθουμε κι όχι απαραίτητα αυτό που όντως συμβαίνει. Βέβαια, η μοναξιά προέρχεται από εμάς τους ίδιους κατά κύριο λόγο, για εμάς. Δε χρειάζεται να είσαι μόνος σου για να αισθανθείς τη μοναξιά, φτάνει οι προσδοκίες σου να είναι πολύ ανεβασμένες κι ενώ εσύ βλέπεις πως θέλεις συντροφικότητα να μην την επιδιώκεις και να πέφτεις με τα μούτρα στη μοναχικότητα, πιστεύοντας πως εάν μείνεις μόνος με τον εαυτό σου θα βρεις μια λύση. Βρίσκεις όμως;

Δεν είναι ποτέ ανάγκη να είναι ένας σύντροφος αυτός που θα σε βγάλει από τη μοναξιά ή εν γένει κάποια άλλη παρουσία. Συνήθως πολλές σχέσεις μας τοποθετούν πολύ γρήγορα στο βαζάκι της απομόνωσης, άλλωστε, κάνοντάς μας να νιώθουμε ακόμη πιο μόνοι. Η φύση και η ίδια η ζωή μας έχει προσφέρει άπλετη παρέα για να πορευθούμε, να αγαπήσουμε και να βάλουμε στην καθημερινότητά μας έτσι ώστε να γεμίσει. Ένα από αυτά τα μεγάλα κεφάλαια που μας βοηθούν πάρα πολύ κατά τη διάρκεια της απομόνωσης αγκαλιά με τη μοναξιά είναι ένα κατοικίδιο, φερ’ ειπείν. Δεν έχει σημασία τι θα είναι, εάν είναι σκύλος, γάτα, κουνέλι είτε παπαγάλος, σημασία έχει αυτό που θέλει να σου δώσει που ταυτίζεται με αυτό που θέλεις εσύ. Αγάπη. Μέσα από την υιοθέτηση ενός πλάσματος, σώζεις, όχι μόνο τη δική σου μοναξιά αλλά και τη δική του. Μαζί μπορείτε να βρείτε έναν τρόπο επικοινωνίας πολύ διαφορετικό από άλλες συζητήσεις που είχες.

Από την άλλη, εάν δεν είσαι ακόμη έτοιμος να δεχθείς ένα πλάσμα στη ζωή σου, θα μπορούσες να βρεις μια άλλη ομάδα ανθρώπων που είναι σαν κι εσένα, μέσω μιας δραστηριότητας που θα έχει ως κοινό παρονομαστή το ίδιο πάθος. Ίσως εάν έχετε τα ίδια όνειρα, ίσως εάν αγαπάτε και οι δυο τον ίδιο τραγουδιστή ή το τραγούδι, ίσως να σας αρέσει η ζωγραφική, η γιόγκα ή τα κεραμικά, λίγη σημασία έχει. Μέσα από το άνοιγμα σε πράγματα, έρχονται και οι άνθρωποι.

Όμως είτε οι δραστηριότητες, είτε το να αποκτήσεις συγκάτοικο, ανθρώπινο ή μη, δεν είναι το θέμα μας. Γιατί κατά βάση, συχνά νιώθουμε μόνοι, αλλά δεν είμαστε μόνοι. Σε έναν κόσμο όπου η πρόσβαση στην επικοινωνία και τη δικτύωση είναι γιγαντιαία, το να επικοινωνήσεις είναι σχεδόν ταυτόσημο της αναπνοής. Είναι σχεδόν αδύνατον να απομονωθείς τελείως κοινωνικά. Άρα, παραμένει ψηλά η συναισθηματική μοναξιά, που συνήθως συμβαίνει χωρίς να συμβαίνει όντως.

Εάν λοιπόν νιώθεις μόνος σου και πληγωμένος ή ταλαιπωρημένος συναισθηματικά, πάρε μια ανάσα και σκέψου γιατί βιώνεις αυτή τη μοναξιά. Τότε θα πρέπει να ξεκινήσεις από τα πιο απλά πράγματα. Ντύσου, ψάξου, σήκωσε το τηλέφωνο, περπάτα ως το σούπερ και μην παραγγείλεις τα ψώνια σου, πες καλημέρα στον πρώτο άνθρωπο που θα δεις κι ας μην το ξέρεις, αγόρασε στον εαυτό σου ένα γλυκό με τρούφα, περπάτα με το κεφάλι ψηλά κι όχι σαν να κρύβεσαι από τον κόσμο.

Να θυμάσαι, όσο ζούμε, δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας, πάντα υπάρχει κάτι, κάποιους, κάπου για να θεραπεύσει τη δική μας μοναξιά κι εμείς τη δικιά του.