Τα 'χω με μένα

Δεν μπορώ να βάλω παραλήπτη, ούτε και διεύθυνση αποστολής. Και να βάλω να γράψω τι; Προς εμέ, που βρίσκομαι στην τοποθεσία «σπίτι μου»; Γι’ αυτό αποφάσισα να πάρω μια λευκή κόλλα και να την γεμίσω από πάνω μέχρι κάτω, μπρος και πίσω με λέξεις και συναισθήματα. Έτσι ώστε να δώσω λίγο χρώμα στη σελίδα.

Να την ζωγραφίσω με κόκκινο και να τονίσω πώς νιώθω. Πόσο θυμό, αλλά και πόση αγάπη κρύβω μέσα μου για μένα. Θυμό, γιατί να είμαι τόσο αθώα και να μπερδεύω τις προθέσεις των άλλων. Να μάθω να είμαι δυνατή και να μη σηκώνω μύγα στο σπαθί μου -όπως συνήθιζα να κάνω.

Θα σου πω για την υπέροχη αναποφασιστικότητά μου, που μέχρι και μένα με κάνει να προσπαθώ να μην είμαι αναποφάσιστη. Και το χρώμα που θα επιλέξω να γράψω για εκείνη θα είναι το πράσινο, ή μήπως το πορτοκαλί; Πάλι τα ίδια. Ξανά και ξανά, ούτε σ’ ένα χρώμα δεν μπορώ να καταλήξω. Ίσως αυτή η αναποφασιστικότητά μου να μοιάζει και λίγο με ανωριμότητα.

Όμως, μιας και μίλησα για ωριμότητα, να πω για εκείνους τους τάχα μου ώριμους, που είναι πιο ανώριμοι κι απ’ τους ανώριμους. Σήμερα, είπα πως θα μιλήσω για μένα και θα κατηγορήσω τα λάθη μου. Που ενώ για μένα μοιάζουν σωστά, για κάποιους δεν είναι. Τα εκλαμβάνουν ως λάθη, άρα θα το πάρω κι εγώ κάπως έτσι.

Σαν ένα λάθος που εμπιστεύεται όποιον βρει μπροστά του, μόνο και μόνο για να του δώσει λίγη σημασία, μιας που τόσο πολύ του έχει λείψει. Μα, όση σημασία και να δίνω τόσο περισσότερη αδιαφορία παίρνω και τότε η λάθος είμαι εγώ. Και γι’ αυτό κατηγορώ εμένα. Εμένα, που ενώ ο εαυτός μου μου έλεγε «μη», εγώ άκουγα να λέει «τρέχα να προλάβεις». Να προλάβω τι;

Να μην ερωτευτεί άλλη; Έτσι κι αλλιώς πλέον ζούμε σε μια εποχή που ο καθένας μας ερωτεύεται τη βδομάδα πέντε με έξι φορές, το μήνα εκατόν δώδεκα και το χρόνο χιλιάδες. Γιατί κανείς δεν ερωτεύεται όπως εγώ, μία φορά και να είναι για χρόνια; Κι αυτό είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερά μου λάθη.

Αισθάνομαι γελοία που πιστεύω πως κάποιος θα νιώθει όπως νιώθω εγώ. Θα ερωτεύεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανα κι εγώ. Μα μόνη μου, είπα δυο φορές το εγώ, που σημαίνει ότι κανείς δε θα είναι ποτέ σαν εμένα. Κι όχι γιατί είμαι κάτι τέλειο κι άπιαστο, αλλά γιατί είμαι ο εαυτός μου. Καλώς ή κακώς αναγνωρίζω τα λάθη μου, πρώτα τα δικά μου και μετά των άλλων. Αυτή είναι η νίκη μου μέσα σε τόσες ήττες με το εγώ μου. Αυτή κι ό,τι καταφέρνω με τόσο πάθος να πω απόψε σε μένα.

Μη φανταστείς πως αυτά τα γράφω, για να μου τα στείλω κι ύστερα να εντυπωσιαστώ. Αλλά όταν τελειώσω αυτό το ρημάδι το γράμμα, θα το διαβάσω δυνατά. Όσο πιο δυνατά μπορώ για να το ακούσω. Ν’ ακούσω όλα εκείνα, που ούτε καν οι φίλοι μου δεν μπόρεσαν να μου πουν κατάμουτρα για να με αλλάξουν.

Και το κάνω για μένα, για να γίνω καλύτερη και πάνω απ’ όλα περήφανα νικημένη. Νικημένη γιατί μπόρεσα να κερδίσω τη μάχη εναντίον του εαυτού μου, όταν μήνες και χρόνια με πυροβολούσε με σφαίρες τις μετάνοιες. Τώρα ύψωσα τοίχο πια, γιατί εκεί αξίζουν να πηγαίνουν όσα μετάνιωσα κι όσα μετανιώνω. Σ’ ένα τοίχο γεμάτο υπερηφάνεια.