Τι κάνεις αν νοιάζεσαι κάποιον που δε νοιάζεται τον εαυτό του;

Έχουμε την τάση να κάνουμε πράγματα τα οποία -κατά μία έννοια— δεν ανήκουν στα θέλω ή τα πρέπει μας, αναλαμβάνοντας ευθύνες που θεωρούμε πως άτυπα μας αναλογούν. Μια χάρη γιατί δε θέλουμε να χαλάσουμε χατίρι, μια εξυπηρέτηση ενώ πνιγόμαστε, να καλύψουμε κάποιον για να μην εκτεθεί, να βρούμε χρόνο εκεί που δεν υπάρχει ούτε για τα βασικά. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ανήκει και το να νοιάζεσαι για κάποιον που δε νοιάζεται για τον εαυτό του.

Φυσικά και πολλές φορές η βοήθειά μας, η συγκέντρωσή μας (πάνω σε προβλήματα άλλων), ο χρόνος κι ο χώρος που αφιερώνουμε στους άλλους αγγίζει ακόμη το σύνδρομο του σωτήρα, και κανείς δε λέει ότι γίνεται με ανιδιοτέλεια. Ο λόγος που, λοιπόν, θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον μπορεί να κρύβει αίσθημα αγάπης αλλά και τροφή για σκέψη για εμάς. Κάτι κερδίζουμε, όμως, ίσως αυτό που χάνουμε όταν δεν αγαπούν τον εαυτό τους όπως αγαπάμε εμείς αυτούς, είναι σ’ ένα πιο βαθύ επίπεδο κι έχει μεγάλες επιπτώσεις, τις οποίες δεν καταλαβαίνουμε.

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που δείχνουν ν’ αδιαφορούν ακόμη και για καταστάσεις σοβαρές, αποφεύγουν δειλά και με γρήγορες κινήσεις τα θέματα που τους απασχολούν βάζοντας μια άνω τέλεια για την επόμενη μέρα, που ποτέ δεν έρχεται. Δεν τους ενδιαφέρει εάν θα πέσουν σε μαύρη τρύπα ή εάν θα πρέπει να δώσουν λίγο χρόνο στους εαυτούς τους. Αντιμετωπίζουν τους ίδιους σαν ξένο, δεν τους αγαπούν, δεν τους νοιάζονται, δεν τους φροντίζουν.

Κι ίσως η ιδιοτέλεια που κρύβεται στο να σε τραβάει ένας άνθρωπος που δε νοιάζεται για τον εαυτό του, είναι να αποφεύγεις ν’ αντιμετωπίσεις τα δικά σου προβλήματα. Έχεις, έχει κι όλοι έχουμε προβλήματα, μόνο που τα δικά μας μπορούν να πάρουν μια αναβολή ενώ τον άλλων πρέπει να λυθούν άμεσα- και μάλιστα να τα λύσουμε εμείς οι ίδιοι. Ξεχνάμε πως δεν είμαστε ψυχολόγοι κι ούτε μπορούμε να υπαγορεύσουμε πώς θα ζήσει κανείς τη ζωή του, ακόμη κι αν ο τρόπος που τη διαχειρίζεται τον κρατάει πίσω.

Από την άλλη ο λόγος που οι «αδιάφοροι» δείχνουν να μην τους καίγεται καρφί για τον εαυτό τους ή τα θέματά τους, είναι ένας συνδυασμός φόβου, άγνοιας και πείσματος. Ο εγωισμός είναι που προκύπτει και βασίζεται στο πείσμα του να μη δώσει κανείς πραγματική και ποιοτική σημασία σε κάτι που επείγει να λυθεί. Η άγνοια αφορά το να μην καταλαβαίνεις ότι κακομεταχειρίζεσαι τον εαυτό σου. Να μη βλέπεις πως δεν του φέρεσαι σωστά. Και τελικά ο φόβος, προκύπτει από την έλλειψη αναγνώρισης κι αγάπης εαυτού. Ένας άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του, έχει την ικανότητα -ως έναν βαθμό- να αυτοθεραπεύεται, ή τουλάχιστον έχει την τάση. Δε φοβάται να το δει και θα ξενυχτήσει εάν χρειαστεί για να επουλώσει πληγές, θα συμπονεί τις αδυναμίες του.

Ένας άνθρωπος, τελικά, που δεν αγαπάει τον εαυτό του, θα δείξει αδιαφορία για την πληγή που αιμορραγεί για 3η φορά μέσα στη μέρα. Πολλοί πάλι σκέφτονται ότι δεν προλαβαίνουν ν’ ασχοληθούν με το τάδε πρόβλημα γιατί δεν είναι πρόβλημα, παράλληλα όμως είναι και πρόβλημα, παράλληλα όμως δεν είναι. Αποφεύγουν ν’ αντιμετωπίσουν με ειλικρίνεια και να παραδεχτούν πως κάτι τους προβληματίζει. Και κάπως έτσι, χτίζεται ένα προφίλ ενός ανθρώπου που αφήνεται να μην προσέχει τον ίδιο κι εσού, που προσπαθείς, αφήνοντας εσένα πίσω, να προσέξεις τον πρώτο. Ένα σαδιστικό καρουζέλ ανθρώπων που κανένας δεν αγαπάει ουσιαστικά τον εαυτό του, όντες ταυτόχρονα κι απολύτως εγωιστές, νιώθοντας πως δεν είναι! Φοβερό.

Όποτε αγαπάς τον εαυτό σου, του αφήνεις περιθώρια για λάθη, τον αγκαλιάζεις μόνο εσύ και κανένας άλλος, δεν αφήνεις εγωισμούς να σε τουμπάρουν. Όσο για εσένα που ενδιαφέρεσαι λίγο παραπάνω για τους άλλους ενώ εκείνοι αδιαφορούν, το ξέρεις ότι μπορεί σύντομα να γίνεις κι εσύ σαν κι αυτούς και να μην προλαβαίνεις μετά ν’ ασχοληθείς ούτε με τη μέλισσα που πετάει νευρικά μέσα στο δωμάτιο. Οποίος δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, άλλωστε, γιατί να ενδιαφερθεί ο εαυτός του γι’ αυτόν;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!