Το γυμναστήριο είναι βαρετό χωρίς το κολλητάρι

Αναρωτιέμαι, πραγματικά, αν υπάρχει κάτι που να κάνουμε μόνοι μας, χωρίς τους κολλητούς μας. Κι η αλήθεια είναι πως όσο σκέφτομαι κάτι χωρίς τη συντροφιά και τα γέλια αχώριστων φίλων, μου φαίνεται βαρετό, κάπως μουντό. Εντάξει, εκτός απ’ τον έρωτα, αλλά αυτός είναι ένα μοναδικό, ξεχωριστό, κεφάλαιο. Τίποτα, λοιπόν, δεν είναι ίδιο χωρίς αυτούς, με αυτούς όλα είναι αλλιώς.

Οι φίλοι είναι απαραίτητοι, ειδικά όταν εσύ ο ίδιος προσπαθείς να βάλεις τον εαυτό σου σε ένα πρόγραμμα διατροφής και να σε πειθαρχήσεις στο γυμναστήριο. Όλοι μας χρειαζόμαστε στήριξη κάτι τέτοιες στιγμές. Στήριξη για την απόφαση, στήριξη για τη σκέψη και στήριξη για τον αγώνα που θα χρειαστεί να κάνεις, διαδρομή δυσκολότερη κι από μαραθώνιο για αγύμναστο αρχάριο.

Όταν πέφτεις πλέον στα βαριά της διατροφής, των βραστών λαχανικών και των υγιεινών (άνοστων) γευμάτων, όταν ξεκινά η πείνα κι οι λιγούρες ξεπερνούν αυτές μίας εγκύου, όταν αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις και σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, τότε ζητάς απεγνωσμένα τη βοήθεια του κολλητού σου. Να σου σταθεί, να γουργουρίσει η κοιλιά του μαζί με τη δική σου, να τρέξει μαζί σου, να ιδρώσει στο γυμναστήριο δίπλα σε σένα. Έτσι, για τη συμπαράσταση. Γιατί αυτό κάνει το κολλητάρι. Μας βοηθάει σε κάθε καινούριο ξεκίνημα, ενθαρρύνει κάνε απόφασή μας.

Είναι και πρακτικό το θέμα, όταν κανείς την εγγραφή στο γυμναστήριο, τις πρώτες μέρες, ντρέπεσαι ακόμα και να πατήσεις. Ειδικά, δε, αν είσαι κι αρχάριος και δε γνωρίζεις ούτε καν πώς δουλεύει ο διάδρομος. Δεν έχει σημασία αν σου εξήγησαν κι αν είναι όλα οριακά αυτονόητα, απ’ το άγχος εσένα σου φαίνονται όλα κινέζικα. Κι άντε, βάζεις μπρος το μηχάνημα, δεν ξέρεις όμως να ρυθμίζεις την ταχύτητα. Καταλήγεις ξαφνικά να το βάζεις στο 9 με υψηλή ανηφόρα, λες και κάνεις ανάβαση στον Όλυμπο.

Τρέχεις με τη γλώσσα έξω και τα πόδια σου πετάνε, η ανάσα σου σε ‘χει εγκαταλείψει από ώρα και μες στον πανικό σου, ζητάς μονάχα ένα πρόσωπο. Θες απεγνωσμένα τον ήρωά σου. Το κολλητάρι σου, που πάντα σε καταλαβαίνει κι από παντού σε ξελασπώνει. Χρειάζεσαι το χιούμορ και την ψυχραιμία του. Ακόμα κι αν ούτε το φιλαράκι σου καταφέρει να κάνετε την παρουσία σας εκεί απαρατήρητη, τουλάχιστον θα γίνετε ρεζίλι μαζί. Μοιρασμένη αμηχανία, μοιρασμένα γέλια. Πρώτη φορά θα ‘ναι, εξάλλου;

Δεν είναι μόνο η μοναξιά που νιώθεις σε ένα ξένο περιβάλλον χωρίς το φιλαράκι σου, ούτε η ασφάλεια που σαφώς και σου προσφέρει η παρουσία του. Το γυμναστήριο είναι ανυπόφορα βαρετό χωρίς το κολλητάρι σου. Είναι ψυχρό, μοιάζει με αγγαρεία και καταντά κουραστικό να ‘σαι με τα ακουστικά στα αφτιά όλη την ώρα. Θες να πεις δυο κουβέντες, να ανταλλάξεις δυο πειράγματα. Χρειάζεται και λίγο κουσκούς για να περάσει κάπως πιο ανάλαφρα και διασκεδαστικά το μαρτύριο της γυμναστικής. Και μόνο με τον κολλητό μπορείς να περάσεις καλά ακόμα και στο πιο άκυρο μέρος.

Έτσι, λοιπόν, τον πείθεις και τη δεύτερη μέρα δεν είσαι πια μόνος, πηγαίνετε μαζί. Ο διάδρομος; Παιχνιδάκι για σένα. Η αυτοπεποίθησή σου πλέον στα ύψη, το ίδιο κι η διάθεσή σου, του εξηγείς κιόλας πώς λειτουργούν τα όργανα. Όσο για τα χθεσινά μούτρα; Πλέον είσαι με ένα χαμόγελο, λες και μόλις έφαγες σοκολατόπιτα. Ψίθυροι, αστειάκια, γέλια. Κάποιος θα έλεγε πως κουτσομπολεύετε πάλι. Ε, εντάξει. Μέσα στο πρόγραμμα δεν είναι κι οι κοιλιακοί; Γελάτε, λοιπόν, για να τους φτιάξετε.

Με τον καιρό, συνηθίζετε κι οι δυο κι απολαμβάνετε την αλλαγή στα σώματά σας, αλλά παραπάνω τη συντροφιά σας.  Τουλάχιστον, νιώθετε και τον ίδιο πόνο μετά από κάθε επίσκεψη στο γυμναστήριο. Όπως λέει και ένα τραγούδι «πονάς εσύ, μα, πονάω κι εγώ, οι δύο καρδιές μας σαν μία». Αφιερωμένος στίχος σε όλες τις ψυχές που πείνασαν για το χατίρι μας κι έγιναν θυσία για μια φιλία.