Χωρίζουμε εμείς κι οι κολλητοί ξενυχτάνε, όλοι το ξέρουν αυτό

Ψάξε να βρεις βράχο στα δύσκολα, αστέρι που δε φαίνεται κι όμως πάντα σε λούζει με το φως του, βρες ώμους που μπορείς να ακουμπήσεις και να κλάψεις. Ποιον σκέφτηκες αν δε σκέφτηκες τους φίλους σου; Αυτοί που είναι όντως πανταχού παρόντες.

Ειδικά στην περίπτωση του χωρισμού, όπου εκείνος ο ώμος γίνεται ολόκληρο κορμί, ντυμένο στα άσπρα, έτοιμος να ακούσει κάθε πόνο ή ξέσπασμά σου. Στο ρόλο του ψυχολόγου ο κολλητός, με τη μόνη διαφορά ότι ακόμη κι ο ψυχολόγος κάποια στιγμή θα σε βαρεθεί και θα σε διώξει, ενώ αυτός εκεί, θα κάτσει στην καρέκλα της εξομολόγησης δίπλα σου, αγκαλιά σου, για όλο το βράδυ. Μέχρι να σου περάσει. Αυτή είναι η ικανότητά του, να γιατρεύει κάθε αγιάτρευτη πληγή σου. Κι ας πονάς· αν είναι εκεί ο φίλος, θα γίνει υποφερτός ο πόνος.

«Έλα, ακούς, χώρισα.» Δεν χρειάζεται τίποτα παρά μια φράση -και ας το έγραψες σε μήνυμα, σε e-mail, σε γράμμα, με σήματα καπνού, εκείνος θα ακούσει ακριβώς μέχρι και το σπάσιμο της φωνής σου στο «χώρισα». Θα τρέξει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να έρθει στο πλάι σου. Ακόμη κι αν βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, δεν του λέει τίποτα η απόσταση. Θα βρει τη λύση. Είτε μέσα από κάμερες είτε από το τηλέφωνο. Που, κι από το τηλέφωνο να του τα πεις, είναι σαν να βρίσκεται εκεί. Έτσι κι αλλιώς τι τα εισιτήρια, τι ο λογαριασμός του κινητού που θα σας έρθει, το ίδιο θα κοστίζαν πάνω -κάτω.

Και κοντά να μην είναι δηλαδή, ένα και το αυτό είναι. Είναι εκεί κι ας μένει στην άλλη άκρη της γης. Θα το πιάσετε από την αρχή, η ώρα δύο το μεσημέρι και μιλάτε, κάποιο επεισόδιο του Grey’s Anatomy σε επανάληψη παίζει στην τηλεόραση και ρίχνεις καμιά ματιά όσο μιλάει. Μέχρι να ξανακοιτάξεις βλέπεις ότι τελείωσαν κι οι ειδήσεις. Κλείνετε και πια το ρολόι δείχνει περασμένες 12. Πώς πέρασε πάλι τόσο γρήγορα η ώρα;

Τα υπεραναλύσατε όλα, και μετά πάλι, κι άλλα τόσα. Και πάλι από την αρχή μετά. Πώς; Γιατί; Αναρωτήθηκες, σου απάντησε, ξαναρώτησες, άλλη απάντηση έδωσε, μπας και καταλάβεις με τη δεύτερη. Ύστερα, θα σου πετάξει κι ένα «εγώ στα έλεγα» με ένα ύφος 40 καρδιναλίων  που μπόρεσε κι μάντεψε το τέλος.

Σου βγαίνουν, φίλε, και με τους αριθμούς του λαχείου η διαίσθησή σου; Τουλάχιστον να κερδίσουμε κάνα φράγκο να ‘μαστε μίζεροι και να κλαιγόμαστε σε έπαυλη.

Δεν είναι ότι μας παρηγορούν γιατί πρέπει. Δεν είναι αγγαρεία, δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι χάρη. Το κάνουν με όλη τους τη καρδιά, γιατί έτσι είναι οι φίλοι, παρηγορητές, ώμοι, αγκαλιές, ξενύχτια, ώρες ατέλειωτες στο τηλέφωνο και μέσα από τη γραμμή του τηλεφώνου. Είναι απλά η έννοια της φιλίας που από μόνη της στέκεται δίπλα σου.

«Ο πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά, όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται» είπε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Walter Winchell. Ξεχνάς πως αυτός δεν μπορεί να σε βλέπει στεναχωρημένο; Δεν είναι και τυχαίο που λένε «στεναχώρησε εμένα, αλλά το φίλο μου ποτέ». Το θεωρεί καθήκον του, είσαι δικός του άνθρωπος, γι’ αυτό κιόλας επιλέγει να ξενυχτήσει μαζί σου ακόμη κι αν την επόμενη μέρα θα πατώσει στο πιο κρίσιμο μάθημα της εξεταστικής ή δίνει δίπλωμα οδήγησης ή αν, στην τελική, έχει τα δικά του. Μόνο μια λέξη σου αρκεί, κι έφτασε.

Και σκεφτείτε και το άλλο- τι θα κάναμε χωρίς του κολλητούς στα μεθύσια μας;  Αλκοολικοί και σαν την άδικη κατάρα, θα τρέχαμε από εδώ κι από εκεί μόνοι, αβοήθητοι. Με αυτούς παρέα, αν μη τι άλλο, θα υπάρχει κάποιος να πίνει μαζί σου. Να σου κάνει και τα χατίρια τώρα που χώρισες και πονάς. Θα μας πάνε να πιούμε, να καπνίσουμε, να τραγουδήσουμε. Να ξενυχτήσουμε μέχρι πρωίας. Κι όσο κι αν μας λένε πώς, φτάνει, ώρα να φύγουμε, τόσο θα κάθονται μαζί μας μέχρι το «λίγο ακόμα» που ζητάμε να εξαντληθεί. Και σε αυτό το λίγο ακόμα μας δίνουν αντιλαμβανόμαστε, το ποσό πολύ στάθηκαν για ακόμη μια φορά δίπλα μας.

Ρίξε και μια ματιά παραπέρα. Δεν είσαι ο μόνος,  κολλητέ, που κανείς συμπαράσταση μέχρι τα χαράματα. Όπου κι αν κοιτάξεις, λίγο πιο πέρα θα είναι κι άλλη μια παρέα με κάποιον χωρισμένο. Άλλος ένας ασθενής  περικυκλωμένος από τους δικούς του «γιατρούς».

Κι αν τη δεύτερη μέρα επιλέγεις να κάτσεις σπίτι σου, εκεί αυτοί πάλι, μ’ ένα κουτί σοκολατάκια θα σου χτυπήσουν τη πόρτα. Φέρνει μαζί του και φτυάρι (μεταφορικό φτυάρι, μην αγχώνεστε) για τον πρώην σου, να τον θάψετε αυτόν να πάει στο καλό, να πιάσετε μετά και τα πλάνα για το μέλλον. Στο παρόν, μαζί με τους φίλους, προσπερνάς το παρελθόν και βαδίζεις για το μέλλον.

Έτσι δεν πάει, φίλε;