Αξίζεις περισσότερα απ' όσα νομίζεις

Καθημερινά ακούμε πολλά, κάποια δεν τα συγκρατούμε καν, άλλα μας μένουν για λίγο κι άλλα μας χτυπάνε ένα καμπανάκι. Πρόσφατα κάποια μου είπε: «Θέλω να έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση. Ο κόσμος είναι πολύ λιγότερο καλός απ’ όσο νομίζεις». Κι ήταν απ’ αυτά τα λόγια που σου μένουν.

Πάντοτε είχα πίστη στους ανθρώπους κι έβλεπα την εξέλιξή μας λίγο πιο θετική. Λίγο μικρή σε ηλικία, λίγο ρομαντική, λίγο οι περιστάσεις κατά τις οποίες γνώριζα ανθρώπους στη ζωή μου, μου άφηναν μια θετικότητα και μια ελπίδα για τους γύρω μου. Ότι θα μάθουν απ’ τα λάθη τους, ότι θα μεγαλώσουν και θα ωριμάσουν, ότι θα πάψουν να διαλέγουν συνεχώς τις λάθος κινήσεις.

Η συνέπεια αυτής της θεωρίας, εκτός απ’ το να πληγώνομαι συχνά-πυκνά από διάφορους που ρίσκαρα να δώσω ευκαιρίες, ήταν να γίνω ανασφαλής. Σε διάφορους τομείς. Όλοι κάποια στιγμή τελειοποιούν τα αδύναμά τους σημεία, εγώ μπορώ;

«Δεν αγαπώ αρκετά, δεν ξέρω τόσα, δεν είμαι τόσο καλός άνθρωπος» και το χειρότερο; «Όλοι κρύβουν έναν καλό κι ευαίσθητο εαυτό που αξίζει να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Όλοι αξίζουν δεύτερες ευκαιρίες». Και τρίτες, μη σου πω.

Συνέχισα λοιπόν να δίνω ευκαιρίες και σε προσωπικό επίπεδο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ο κόσμος μεγάλωνε ηλικιακά, αποκτούσε περισσότερη εμπειρία, γνώριζε κι άλλους γύρω του, ήξερε πολύ καλά τα λάθη του, όμως δεν προσφερόταν να αλλάξει.

Πίστευα πως όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα καλό εαυτό κάπου κρυμμένο, πως ίσως να πόνεσαν πολύ κάποτε, πως έχτισαν τοίχους για να προστατευτούν, για μην πληγωθούν κι άλλο, πως είχαν τραυματικές εμπειρίες κι άργησαν να ωριμάσουν.

Ωστόσο ίσως κάποιοι άνθρωποι τελικά να είναι απλά κακοί. Να μην υπάρχει κάτι πιο βαθύ, να μην υπάρχει κάτι ακόμα να ανακαλύψεις, να είναι μόνο αυτό που βλέπεις. Κι ακόμα κι αν υπάρχει κάτι θετικό μέσα τους, ποιος είμαι εγώ που θα μπω στον κόπο να το ξεθάψω;

Ακόμη αρνούμαι να πιστέψω ολοκληρωτικά πως κάποιοι άνθρωποι θα πεθάνουν χωρίς να αγαπήσουν, χωρίς να μπουν στον κόπο –αν όχι να διορθώσουν– έστω να καταλάβουν τα λάθη τους, πως κοιμούνται τα βράδια ήσυχοι, πως θα είναι βολεμένοι, ίσως κι επιτυχημένοι και θα δουλεύουν για πάντα έστω και αν δεν τους αξίζει και πως δε θα τα βρουν ποτέ μπροστά τους.

Παρ’ όλα αυτά, καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε να βάζουμε λίγο τη λογική στη μέση όταν δίνουμε ευκαιρίες και να σταματήσουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους, δεν ωφελεί και δεν οδηγεί πουθενά.

Αν ποτέ πέσεις στην παγίδα να σε απασχολούν ανασφάλειες που γεννήθηκαν με το να σε συγκρίνεις με άλλους, να θυμάσαι πως δεν είναι όλοι και τόσο καλοί τελικά, υπάρχει κακία εκεί έξω κι οι περισσότεροι κοιτούν απλώς το συμφέρον τους, χωρίς φυσικά να θέλουν το καλό σου.

Σκότωσε αυτό το μικρό ανθρωπάκι μέσα στο μυαλό σου που σου λέει συνεχώς πως δεν μπορείς να γίνεις εξίσου καλός με άλλους. Αξίζεις πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζεις.