Διανύοντας το 5ο μου έτος μακρυά από το σπίτι, πιστεύω πως είμαι πλέον σε θέση να κρίνω το πώς διαμορφώνονται οι οικογενειακές σχέσεις μέσα από την απόσταση.
Όσο πλησίαζε ο καιρός να εγκαταλείψω τα πάτρια εδάφη, η θλίψη μεγάλωνε, εφόσον είναι εξαιρετικά δύσκολο να αφήσεις πίσω οικογένεια και φίλους για να ξεκινήσεις μία καινούρια ζωή. Φυσικά, ας μην το δραματοποιούμε τόσο, εφόσον οι σπουδές στο εξωτερικό είναι καθαρά προσωπική επιλογή, ο ενθουσιασμός καταπραΰνει την προαναφερθείσα θλίψη.
Η οικογένειά μας, είναι ουσιαστικά άνθρωποι που ζούμε μαζί τους αναγκαστικά χωρίς να τους έχουμε διαλέξει. Παρ’όλ’αυτά έχουμε μάθει να τους αγαπάμε και να τους νοιαζόμαστε.
Με την οικογένειά μας, έχουμε μια απολύτως λογική οικειότητα η οποία πολλές φορές δημιουργεί τριβές και μικροκαβγάδες, κυρίως όταν περνάμε πολύ χρόνο μαζί.
Μόνο όταν φύγουμε μακρυά από την οικογένειά μας, μπορούμε ουσιαστικά να εκτιμήσουμε τις μικρές ενοχλητικές συνήθειες των δικών μας, αλλά ακόμη κι αυτές τις μικροτριβές που λάμβαναν χώρα στην καθημερινότητά μας.
Το να ζήσεις στο εξωτερικό δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Η μοναξιά πολλές φορές μπορεί να αποτελέσει κυρίαρχο συναίσθημα.
Τhanks to technology όμως μπορούμε πλέον σε δευτερόλεπτα να επικοινωνήσουμε με ένα από τους χιλιάδες διαδικτυακούς μας φίλους με στόχο την κοινωνικοποίηση.
Όταν όμως διανύουμε μία σημαντική στιγμή της ζωής μας, είτε αυτό είναι χαρά, επιτυχία είτε μία τεράστια αποτυχία, πάντα θα στρεφόμαστε στην οικογένειά μας γιατί είναι εκείνοι που δεν θα μας κρίνουν για τα νέα μας, θα μας ακούσουν και θα χαρούν στ’αλήθεια με την χαρά μας ή θα προσευχηθούν με την λύπη μας.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όμως, μπορούμε εύκολα να αποστασιοποιηθούμε από την οικογένειά μας, όταν φύγουμε μακρυά. Είναι εκεί που συνειδητά επιλέγουμε πως δεν έχουμε την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί τους, εκεί που αντιλαμβανόμαστε ότι όντως δεν ζούσαμε μαζί τους κατ’επιλογή.
Είναι εκεί που πετυχαίνεις να δεις ωμά και ρεαλιστικά τους κοντινούς σου και να προβληματιστείς για τον χαρακτήρα τους. Σε μεμονωμένες περιπτώσεις, πολλοί συνειδητά αποφασίζουν ότι πρέπει να απομακρυνθούν από την οικογένειά τους εφόσον δεν τους κάνει καλό. Ωστόσο, στις περισσότερες περιπτώσεις, με την πρώτη ευκαιρία συνάντησης ή επικοινωνίας, όλα θα είναι τα ίδια σα να μην είχες φύγει ποτέ.
Πολλοί έφηβοι, νιώθουν την ανάγκη να εγκαταλείψουν το σπίτι για να νιώσουν ανεξάρτητοι, να ζήσουν την καθημερινότητά τους ακριβώς όπως την φαντάζονται, χωρίς κανένα να μπλέκεται στα πόδια τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, που εγκαταλείπουμε το σπίτι όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή, είναι που οι οικογενειακές σχέσεις ανεβαίνουν επίπεδο.
Ωριμάζουμε κι εμμέσως ωριμάζουν οι συγγενείς μας στον τρόπο που μας διαχειρίζονται και έτσι συχνά πετυγχάνεται μία πολύ καλύτερη επικοινωνία.
Πολλές φορές, οι φιλικές σχέσεις δεν καταφέρνουν να αντέξουν την απόσταση όπως και οι ερωτικές. Στις φιλικές σχέσεις χρειάζεται αμοιβαία προσπάθεια κι ενδιαφέρον για να κρατηθούν ενώ αντιθέτως στις ερωτικές σχέσεις, πολλές φορές, η έλλειψη ουσιαστικής επαφής προκαλεί αποξένωση στα ζευγάρια.
Στις οικογενειακές σχέσεις όμως, η ανάγκη βασίζεται στην πνευματική επικοινωνία και στην σιγουριά ότι κάποιος κάπου νοιάζεται για σένα.
Η σκέψη της οικογενειακής θαλπωρής, η υπερβολική σημασία που δίνεται από την οικογένειά σου ακόμη στα τόσο μικρά συμβάντα της ζωής σου, σε συνδυασμό με τη νοσταλγία των στιγμών σας, είναι εκείνα που καταφέρνουν τελικά να κάνουν ακόμη πιο σφικτές τις οικογενειακές σχέσεις και να μην τις αφήσουν να κλονιστούν από την απόσταση.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
