Η θεία της φίλης μου της Μαρίας, πριν από μερικά χρόνια, μας είπε το εξής: «ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, πάντα να κρατάς ένα 5% για τον εαυτό σου». Παντρεμένη, βρέθηκε μόνη με τα δυο της αγοράκια, εφόσον ο σύζυγος αποφάσισε να πάει για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Το θέμα δεν ήταν πώς θα κατάφερνε να επιβίωσει, αλλά τι ποιότητα ζώης θα είχε.
Ανεξάρτητη, που λέτε, είχε τη δουλειά της, επισκεφτόταν 4-5 φορές τη βδομάδα το γυμναστήριο, έκανε επιμορφωτικά μαθήματα κατά καιρούς για ό,τι σας περάσει απο το μυαλό και περνούσε καθημερινά επικοδομητικό χρόνο με τα παιδιά της. Μη με ρωτήσετε πως τα κατάφερνε, γιατί αν θυμάστε, η μέρα έχει 24 ώρες εκ των οποίων τουλάχιστον οι 9 είναι εκτός δουλειάς και ύπνου.
Από τότε που μας είπε αυτό το «ό,τι και να κάνεις στην ζωή σου, πάντα να κρατάς ένα 5% για τον εαυτό σου», το σκέφτηκα 1000 φορές και το επανέλαβα στους γύρω μου άλλες τόσες. Θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο να βλέπω ανθρώπους που είτε χώρισαν, είτε χωρίστηκαν, για οποιονδήποτε με το ταίρι τους, να μην μπορούν να λειτουργήσουν στην καθημερινή τους ζωή και ουσιαστικά να μένουν και πληγωμένοι συναισθηματικά αλλά και ανήμποροι να εκπληρώσουν τις καθημερινές τους υποχρεώσεις.
Το λάθος παρουσιάζεται σε όλες τις ηλικίες, παρόλο που σε μεγαλύτερες θεωρώ (και θέλω να ελπίζω) ότι τα ζευγάρια πλέον έχουν ένα δίκαιο μοίρασμα των ευθυνών και υποχρεώσεων που τους αναγκάζει ουσιαστικά να είναι πιό active. Κατα τα άλλα, ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, δεν έχουν τις προσωπικές τους ασχολίες και ενδιαφέροντα, πράγμα που δυστυχώς συμβάλλει στο να πάθουν μεγάλη κρίση αν χάσουν το ταίρι τους ή και στο να γίνονται βαρετοί.
Είναι, ωστόσο, τεράστιο έγκλημα η έλλειψη ενδιαφερόντων αλλά και η ανάληψη υποχρεώσεων σε νεαρές σχέσεις των 25-30 όπου ένας από τους δύο αναλαμβάνει όλες τις υποχρεώσεις και ο άλλος ξεκινά να γίνεται πιο βαρετός, και στη συνέχεια σταματά να έχει και δικά του ενδιαφέροντα.
Είναι πολύ χειρότερο σε αυτή την ηλικία, γιατί βγαίνοντας από μια μακροχρόνια σχέση όπου κάποιος ήταν συνηθισμένος σε αυτές τις συνθήκες, όχι μόνο θα του είναι δύσκολο να σταθεί στα πόδια του μετά από ένα χωρισμό, αλλά θα του είναι επίσης σχεδόν αδύνατο να καταφέρει να βρει ένα νέο ταίρι, το οποίο όντας πλέον σε μεγαλύτερη ηλικία, θα θέλει τόσο αγάπη και συντροφικότητα αλλά εξίσου και βοήθεια, μοίρασμα υποχρεώσεων και κάποιο περιθώριο για προσωπικό χρόνο για τα δικά του ενδιαφέροντα.
Γενικώς, συμπερασματικά, όσο σταματάμε να ασχολούμαστε με ενδιαφέροντα, υποχρεώσεις, πολιτικά, αθλητικά και ότιδήποτε άλλο καταπιάνει το μυαλό, γινόμαστε όλο και πιο βαρετοί και ως ταίρια, και ως παρέα αλλά και ως συντροφιά του ίδιου μας του εαυτού. Εναλλακτικά, δεν έχουμε πολλά να πούμε σε ένα ραντεβού, σε μια παρέα ή σε μια συνέντευξη για δουλειά.
Αντιθέτως, με όσο πιο πολλές ασχολίες καταπιανόμαστε στην καθημερινότητά μας, τόσο περισσότερα θέλουμε να κάνουμε, θυμώνουμε που δεν βρίσκουμε χρόνο και τελικά καταφέρνουμε να τα πιέσουμε στο πρόγραμμα μας. Επίσης, οι πολλές ασχολίες κρατούν το μυαλό σου απασχολημένο, σου δίνουν έξτρα λόγους να πηδάς από το κρεβάτι κάθε πρωί και σε κάνουν να χαμογελάς.
Μια γρήγορη σημείωση: ο καναπές, η τέχνη του να παραγγέλνεις ντελίβερι, η καθημερινή καφεδάρα για 5-6 ώρες στο καφέ και τα κουτσομπολίστικα πρωινάδικα δεν θεωρούνται ασχολίες.
Θα ήταν καλή ιδέα να θέτουμε εβδομαδιαίους καιμηνιαίους στόχους και να εξετάζουμε αν καταφέραμε να τους καταφέραμε.
Το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση, προγραμματισμός και εξάλειψη της βαρεμάρας! Εν τελει, αν χρειαστεί να κοιμηθείς 6 ώρες αντί 7, μάθε να πίνεις τον καφέ σου διπλό!
Για πες μου τώρα, εσύ πόσο βαρετός είσαι;
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
