Δε σε προστάτευσες

Λένε πως αυτός που σου άνοιξε τις πληγές δεν είναι αυτός που πρέπει ή έστω που είναι υπεύθυνος να σου τις κλείσει. Πρέπει λέει, να φύγεις μακριά, να τρέξεις με ταχύτητα πιο γρήγορη από έτη φωτός από εκεί που σε πλήγωσαν, που σε έκαναν να νιώσεις μικρός, αχρείαστος, ανίκανος να λάβεις αγάπη ή και καταξιώση.

Εγώ θα σου πω, πως κανείς δε σε πλήγωσε. Κανείς δε σε έκανε να νιώσεις μικρός. Και να σου πω και κάτι; Κανένα δε νοιάζει ή δεν έχει διάθεση να κάθεται να καταστρέφει ζωές. Στο τέλος, δεν είσαι και το κέντρο του κόσμου. Εσύ ξεγυμνώθηκες μπροστά του. Εσύ καλωσόρισες τη συμπεριφορά του. Εσύ ήσουν αρκετά αφελής που ένιωσες άνετα. Που ανοίχτηκες λίγο περισσότερο, που έκανες τα στραβά μάτια την πρώτη, τη δεύτερη, την εκατοστή φορά. Και τελικά; Χάος. Σου φταίει η τύχη σου, η πόλη που γεννήθηκες, ο Ερμής κι ό,τι άλλο σκαρφιστείς για να παλινδρομήσεις από την αλήθεια: ότι για άλλη μια φορά, δε σε προστάτευσες, δε σε αγάπησες, έριξες όλες τις άμυνες κι έμεινες με 2-3 κομματάκια τσιμέντο να προσπαθείς να ξαναχτίσεις τοίχους, να ξαναθέσεις τους όρους σου, να ξαναχτίσεις την εικόνα που θα ήθελες να έχουν οι άλλοι για σένα.

Και η αλλαγή λέει. Αυτή η μετακόμιση μακριά από όσα σε πλήγωσαν, σε έκαναν να νιώσεις λίγος, αυτή η απόφαση να φύγεις, είναι κάποτε λέει, το πιο μεγάλο πένθος. Πένθος για όσα αφήνεις πίσω, πένθος για όσα νόμιζες πως κάποτε μπορείς να χτίσεις ή να πιστέψεις. Μα αν δεν είσαι αποφασισμένος να κάνεις τη θλίψη δικιά σου, να κάνεις αυτοκριτική, να καταλάβεις γιατί όλα όσα σου συμβαίνουν είναι φρούτο των δικών σου πράξεων, τότε είσαι καταδικασμένος να τα ζήσεις όλα ξανά από την αρχή. Όταν δεν πενθήσεις τα όσα αφήνεις πίσω, αυτά που τελικά, ούτως η άλλως δε σε γεμίζουν, η νέα αρχή θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη. Ξέρεις, πολλές φορές, η διαδικάσια του πένθους μας κάνει να νιώθουμε άβολα, ότι ίσως κάνουμε λάθος, ότι κατά προτίμηση θα μέναμε στάσιμοι. Το πένθος για όσα αφήνουμε πίσω, είναι ίσως ένας μικρός από μηχανής θεός που μας υπενθυμίζει να μας προστατεύουμε, να να μας αγαπάμε.

Και ξέρεις, όλα αρχίζουν από το πόσο σε αγαπάς, σε νοιάζεσαι, από το πόσο σε σέβεσαι. Από το πόσο θέλεις εσύ να νιώσεις καλύτερα, να ξαναξεκινήσεις από την αρχή με άσπρη καθαρή σελίδα. Αν σε αγαπάς, πρέπει να αποδεχτείς πως κάτι δε σου αξίζει. Δε συμπορεύεται μαζί σου, στην τροχιά σου. Πως πρέπει να μάθεις να αφήνεις πράγματα να φεύγουν, να σιγάσεις τις φωνές που σου λένε ότι δεν μπορείς. Να σταθείς μακριά, να τα αποχαιρετήσεις και να κοιτάξεις προς τα μέσα. Να κάνεις λίστες για όλα όσα πρέπει στο μέλλον να αποφύγεις, για τη φάρα ανθρώπων που δεν είναι για σένα.

Και θα μου πεις, δεν είναι όλα ένα συμβόλαιο να ξέρεις τι σε συμφέρει και τι όχι. Μα ξέρεις, οι εμπειρίες σου αφήνουν αποτυπώματα τόσο βαθιά που σε σημαδεύουν. Για πάντα. Κι’αν αυτό δεν είναι αρκετό για να σε πείσει να μετρηθείς, να δεις τις διαστάσεις σου, να δεις τι μπορείς να ανεχθείς και τι όχι, τότε θα πρέπει να αποδεχτείς και συ πως θα ζεις το πένθος σου κάθε φορά και περισσότερο. Θα πρέπει να αποχαιρετάς συχνά, μα όχι αρκετά. Σαν ένας κύκλος, που όσο κι αν προσπαθείς να βγεις από μέσα μπαίνοντας σε άλλους κύκλους, πάντοτε κάτι, έστω κάτι, θα σε κρατάει σε παράλληλες τροχιές.

Όσο προχωράς μπροστά, δε θέλω να χάσεις την αυθεντικότητά σου ή τον αυθορμητισμό σου. Δε θέλω να κρυφτείς πίσω από ψεύτικες περσόνες, ούτε να χρειάζεται να βγάζεις τη μάσκα κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς.

Θέλω όμως, την επόμενη φορά, να συστηθείς με τους δικούς σου όρους.