Δε θες να σε στοιχειώνει ένα απωθημένο

Με ευκαιρία τα γενέθλια του pillowfights.gr έπιασα να ξαναδιαβάζω τα πρώτα κι αγαπημένα μου άρθρα στο editorial. Διάβασα τις πλάτες, τους ανθρώπους που πρέπει να μάθουν να χωρίζουν αν δεν ξέρουν γιατί είμαι μαζί, μα πιο πολύ έμεινα να σκέφτομαι με τον ίδιο προβληματισμό όπως την πρώτη φορά που διάβασα το «Το απωθημένο φυγείν αδύνατο».

Δεν είμαι κανένας ειδικός, δεν είμαι στα 70 και κυρίως δεν έχω δουλέψει στη φάμπρικα τον καιρό που το βασικό μέσο επικοινωνίας ήταν τα γράμματα. Ωστόσο έχουν δει αρκετά τα μάτια μου, έχω μάθει από πρώτο χέρι πως η ζωή είναι πιο μικρή απ’ όσο νομίζουμε κι είδα σχέσεις να καταστρέφονται λόγω απωθημένων και ανοιχτών λογαριασμών.

Τα απωθημένα, που λες, είναι σαν φαντάσματα του παρελθόντος που δε λένε να σταματήσουν να μας στοιχειώνουν. Έρχονται τα βράδια απροειδοποίητα να μας ταράξουν το status quo μας, λες και δεν έχουμε άλλες δουλειές νυχτιάτικα.

Όπως η απώλεια, έτσι και το απωθημένο, είναι ύπουλο και δεν ξέρεις πότε μπορεί να σε χτυπήσει. Μαζεύει σκέψεις, στιγμές, λέξεις που δεν ειπώθηκαν και χτίζει σιγά-σιγά μέσα στο μυαλό μας την ψευδαίσθηση ότι κάποια μέρα όλα αυτά ίσως γίνουν πραγματικότητα. Όταν τελικά έρθουμε αντιμέτωποι με τα απωθημένα μας, βρίσκουμε πως η πραγματικότητα απέχει έτη φωτός απ’ τις προσδοκίες που φτιάχναμε στο μυαλό μας κι εκεί βασανιζόμαστε να βρούμε άκρη.

Θα μου πεις ότι δε σου λέω και τίποτα καινούριο κι ότι όλοι φάγαμε τα μούτρα μας με απωθημένα που αφήσαμε να μας στοιχειώνουν για χρόνια. Έχω όμως να σου πω πως αν δεν ξεκινήσεις τώρα να εξαφανίζεις τα απωθημένα απ’ τη ζωή σου, ίσως να μην καταφέρεις ποτέ να βρεις την ευτυχία στο «τώρα» σου.

Απωθημένα, ξέρεις, δεν είναι μόνο άνθρωποι. Είναι ταξίδια που ήθελες να κάνεις, μα το παρέτεινες συνεχώς σε ένα αόριστο αύριο, είναι η δουλειά που ήθελες, μα δεν προσπάθησες αρκετά, είναι εκείνη η νέα γλώσσα που ήθελες να ξεκινήσεις, μα δεν τα κατάφερες. Για τα περισσότερα απωθημένα, χρειάζεσαι απλώς λίγη περισσότερη οργάνωση, λίγη αποφασιστικότητα και το μότο «μην αφήνεις για μετά κάτι που μπορείς να κάνεις τώρα». Ωστόσο, για τους ανθρώπους-απωθημένα στη ζωή μας χρειαζόμαστε ένα τσικ περισσότερη προσπάθεια.

Ξέρεις, μάθαμε να σκαλώνουμε όταν βρίσκουμε υψωμένους τοίχους, συνηθίσαμε με στόματα ερμητικά κλειστά, φοβηθήκαμε την απόρριψη και δεν εκφράσαμε όσα νιώθουμε θεωρώντας ότι θα τα σκοτώσουμε. Μα τα ανείπωτα συναισθήματα μόνο θεριεύουν, ξέρεις.

Τα δύο-τρία λόγια που έχουμε να πούμε, αλλάζουν κι εξελίσσονται σε κουβέντες που χρειάζονται μέρες ολάκερες για να γίνουν. Τα συναισθήματα γίνονται εικασίες, που όλο κάνουμε στο μυαλό μας, μα δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Τα συναισθήματά μας, όπως κι οι άνθρωποι, χρειάζονται ειδική διαχείριση. Άμα τα παραμελούμε και δεν ακούμε όσα έχουν να μας πουν, έρχονται πισώπλατα.

Γι’ αυτό, σήκωσε το ρημάδι το τηλέφωνο. Γράψε μηνύματα, γράμματα, κάνε την υπέρβαση και χτύπα την πόρτα, αν χρειαστεί. Φτάνει να βγάλεις τα ρημάδια τα λόγια από μέσα σου. Στο κάτω κάτω, οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας πετυχαίνουν μόνο με υπερβάσεις. Είναι πιο εύκολο απ’ όσο νομίζεις, μα με τρομερά θετικές επιπτώσεις.

Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί από ένα απωθημένο που θα σε στοιχειώνει για χρόνια; Γιατί τα είπαμε, «το απωθημένο φυγείν αδύνατο.