Δεν υπάρχουν συναισθηματικά ανάπηροι άνθρωποι. Όπως είπε και η Μαλβίνα Κάραλη, «υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν».
Ναι, Υπάρχουν οι κυνικοί, οι ρεαλιστές, αλλά είναι εκείνοι είναι που θα πονέσουν ακόμα πιο σκληρά από έρωτα. Έπειτα, υπάρχουν οι ανασφαλείς, οι φοβισμένοι, εκείνοι που φοβούνται να ανοιχτούν γιατί το θεωρούν αυτοκτονία. Πολλές φορές, είναι οι ίδιοι που μεγάλωσαν παρακολουθώντας καβγάδες από την κλειδαρότρυπα, που έφαγαν σφαλιάρες από τον μονίμως μεθυσμένο πατέρα τους ή εκείνοι που έπιασαν τη μάνα τους με άλλον στο κρεβάτι και κράτησαν τα στόματα ερμητικά κλειστά για να μην τους στιγματίσουν.
Είναι κι όσοι μεγάλωσαν με αφρόλουτρα τριαντάφυλλο και τρεις νταντάδες, αλλά και πάλι δεν κατάφερναν να αντικαταστήσουν τους γονείς που έλειπαν συνεχώς. Όλοι όσοι δεν έζησαν εύκολο παρελθόν.
Δεν το δέχομαι, δεν το αντέχει το πετσί μου το ότι κάποιοι άνθρωποι δε θα καταφέρουν να νιώσουν ποτέ. Και το ότι έχτισαν ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα λόγω των ερεθισμάτων τους, δεν επιτρέπει σε κανέναν μας να τους περιθωριοποιήσει. Είναι απαράδεκτο να τους θεωρήσουμε τοξικούς και να τρέξουμε μακριά τους.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι πιο εύθραυστοι από σένα, καημένε μου ανθρωπάκο που ερωτεύεσαι με σχέδιο δράσης και αναλύεις τα ρίσκα πριν χτυπήσεις. Είναι ακόμα κλειστοί στον εαυτό τους γιατί δε γνώρισαν εκείνον που θα τους επιτρέψει να παραδοθούν. Εκείνον που στην αγκαλιά του θα νιώσουν απόλυτη ασφάλεια και για πρώτη φορά στη ζωή τους θα τους επιτρέψει να νιώσουν ελευθερία. Το λένε τα μάτια τους. Μπορείς να το δεις με την πρώτη καλημέρα μαζί τους.
Προσοχή: Οι άνθρωποι αυτοί δεν πέφτουν με χαζά ναζάκια. Θέλουν να είσαι πιο δυνατός από εκείνους όσο και αν δε στο λένε. Θέλουν να βρουν μέσα σου το πρότυπο που ποτέ δεν είχαν, το στήριγμα που στερήθηκαν στο παρελθόν, το άτομο που θα θαυμάζουν και θα επευφημήσουν.
Θα σου κάνουν καψόνι, θα προσπαθήσουν να φύγουν, θα σε απαρνηθούν και θα σε ρίξουν. Πρέπει να είσαι δυνατός για να αντέξεις.
Μην τους παρεξηγείς όμως και μη βιαστείς να τους κρίνεις. Θέλουν να σε δοκιμάσουν, να δουν μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για αυτούς. Θέλουν να ‘ναι σίγουροι πως όταν φτάσει η στιγμή να τρυπώσουν μαζί σου κάτω από τα σεντόνια και να ομολογήσουν όλα όσα τους πόνεσαν, τα δάκρυά σας θα σμίξουν ενώ θα τους φιλάς το μέτωπο και θα τους σφίγγεις το χέρι με όλη σου τη δύναμη. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι θα μπορείς να τους υποσχεθείς ένα καλύτερο μέλλον.
Τους ανθρώπους που εσύ ονομάζεις συναισθηματικά ανάπηρους εγώ τους ονομάζω διαμάντια. Αν καταφέρεις να τους κερδίσεις, θα είσαι για πάντα στην καρδιά τους. Θα σε φροντίσουν και θα σε αγαπήσουν όσο δεν δε αγάπησε ποτέ κανείς.
Είναι εκεί έξω.
Κάπου βαθιά μέσα τους είναι σίγουροι πως κάποτε θα βρουν τον κατάλληλο άνθρωπο να τους σώσει.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
