Οι γυναίκες ξεκίνησαν την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, τις αρχές του 19ου αιώνα.
Χρειάστηκαν δεκάδες διαδηλώσεις, αιτήσεις και μάχες για να φτάσουμε σήμερα στις πολιτισμένες χώρες της Δύσης, για να μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε ότι πολλά από τα δικαιώματα των γυναικών κατοχυρώθηκαν.
Είναι γνωστό, ότι τα κράτη στην προσπάθειά τους να υψώσουν ασπίδες απέναντι σε αυτά τα δικαιώματα, ώθησαν τις γυναίκες στο να τα καταχραστούν και να ξεκινήσουν να συμπεριφέρονται ως όντα ανώτερα, τόσο στις συζητήσεις όσο και στις καθημερινές τους ασχολίες.
Σήμερα λοιπόν για αλλαγή, θα πάρω το μέρος των αγαπημένων μας ανδρών, ως μία μικρή έκφραση της δυσανασχέτησής μου, προς εκείνες που απαιτούν σεβασμό, χωρίς όμως να τον επιδεικνύουν και να τον εμπνέουν.
Θα κάνω λόγο για μικρά καθημερινά παραδείγματα. Αυτά που δείχνουν να περνάνε στα ψιλά, αλλά καταδεικνύουν τις νέες νοοτροπίες που επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις σχέσεις και τον κόσμο ολόκληρο.
Έχουμε ακούσει πολλάκις για ενδοοικογενειακή βία, εναντίον των γυναικών.
Πόσοι ξέρουν όμως ότι το 30% αυτών των περιστατικών, αφορά σε βία εναντίων των αντρών;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες είναι το αδύναμο φύλο και οποιαδήποτε βία εναντίον της, υπερβαίνει την δύναμή της.
Πως θα μας φαινόταν όμως, αν ένας άντρας βρισκόταν στο νοσοκομείο με κατάγματα τα οποία δημιουργήθηκαν από την σύντροφό του;
Δε θα αναλύσω τις περιπτώσεις αυτοάμυνας μιας και το κείμενο δεν αναφέρεται σε ποινική ανάλυση περιστατικών.
Όπως οι αληθινοί άντρες δεν χτυπούν μία γυναίκα, έτσι και οι αληθινές γυναίκες δεν χτυπούν ένα άντρα.
Μία άλλη περίπτωση κατά την οποία οι γυναίκες εκμεταλλεύονται – ή μάλλον δεν αντιλαμβάνονται- την λέξη ισότητα, είναι το θέμα καυτή πατάτα σε κάθε οικογένεια. Τα οικονομικά.
Μετά από έναν αιώνα προσπάθειας για να θεσπιστεί η ισότητα των δύο φύλων, πώς μπορεί μία κοπέλα να αποκλείει από τις επιλογές της, άνδρες με χαμηλότερο εισόδημα με την δικαιολογία ότι εκείνος πρέπει να φέρνει στο σπίτι περισσότερα χρήματα;
Με βάση αυτά τα στερεότυπα θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε και ότι οι γυναίκες δε θα έπρεπε να δουλεύουν, αλλά να κρατάνε το νοικοκυριό και ο κάθε κατεργάρης θα επέστρεφε στον πάγκο του.
Δεδομένου ότι μετά από τεράστιους αγώνες, το εισοδηματικό χάσμα απέναντι στα δύο φύλα μειώθηκε κατακόρυφα σε κάτω από 10%, είναι φυσιολογική κατάληξη το να βγάζουν πολλές γυναίκες περισσότερα χρήματα από τους συντρόφους τους.
Αν μιλήσουμε για μπίζνες, μια άλλη κλισέ μανιέρα που συναντάται είναι η εξής:
Γυναίκα δουλεύει πολλές ώρες και καταναλώνει εκεί την περισσότερη ενέργειά της;
Είναι δυναμική, καριερίστα και άξια σεβασμού.
Αν κάνει ακριβώς το ίδιο ένας άντρας; Τότε στην καλύτερη περίπτωση είναι μονόχνωτος, μίζερος και εσωστρεφής.
Όπως και τα δύο φύλα έχουν το δικαίωμα στην επαγγελματική καταξίωση έτσι και οι δύο έχουν υποχρέωση να θέτουν προτεραιότητες, πρόγραμμα και να μοιράζουν τον χρόνο τους και στους αγαπημένους τους.
Η ευθύνη είναι ακριβώς η ίδια και όταν προστεθούν στο παιχνίδι, οι όροι του ερωτικού αλισβερισιού.
Τέλος, αφού θέλουμε ως πολιτισμένος λαός να μιλάμε για ισότητα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και τα δύο φύλα έχουν συναισθήματα με την ίδια βαρύτητα, έχουν σωματικές και ψυχικές ανάγκες.
Στις σχέσεις λοιπόν, δεν μπορούμε πάντα να ταμπελώνουμε τους άντρες ως θύτες και τις γυναίκες ως θύματα.
Κατά πάσα πιθανότητα, αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που φτάσαμε να μετράμε τη μία κατεστραμμένη σχέση μετά την άλλη.
Γι’αυτό, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά σύγχρονοι, στον εικοστό πρώτο αιώνα, πρέπει να μετράμε τις λέξεις και τις πράξεις μας, από σεβασμό στους προγόνους μας που πάλεψαν για αυτό που είμαστε σήμερα και για να προστατεύσουμε την ηθική των δικών μας παιδιών.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
