Από όλα τα βιώματα και τα ερεθίσματα που πήρα μέχρι σήμερα, για μένα ο πιο περιγραφικός χαρακτηρισμός των ανθρωπίνων σχέσεων, είναι: «ό,τι δίνεις παίρνεις».
Βασισμένη σε αυτό, ήθελα να’ ξερα, ποιος διαδίδει κάτι φράσεις του στυλ «Έλα ρε, αν δεν κάνεις τα λάθη τώρα, πότε θα τα κάνεις;»
Δηλαδή, ποιό είναι το όριο ηλικίας για να κάνεις αυτά για τα οποία δε θα σου ξαναδοθεί ευκαιρία;
Και πόσο σοβαρά είναι τα λάθη που δικαιούσαι να κάνεις ανά ηλικία;
Και ποιος είπε ότι αυτά τα λάθη δε θα σε στοιχειώνουν, αν δεν αναθεωρήσεις όσο νεαρός ή ώριμος και να ήσουν όταν τα έκανες;
Μιλώντας για λάθη, η Μυρτώ στα εικοσιπέντε της και στη σχέση της με το Γιώργο, είχε κάνει πολλά.
Τον απάτησε όχι με έναν, αλλά με πολλαπλάσιους.
Έκανε τόσα πολλά απανωτά λάθη, που ακόμη και η ίδια δεν τα αντιλαμβανόταν και δεν τα παραδεχόταν.
Ούτε καν στις φίλες της, έστω στην κολλητή της.
Μόνο έλεγε ψέματα, ψέματα για χθες, για σήμερα, για αύριο, ψέματα για να καλύψουν τα προηγούμενα, αδιαφορώντας αν εκθέτει τους φίλους και τους κοντινούς της ανθρώπους ή τον ίδιο το Γιώργο.
Δεν ένιωθε τύψεις. Δεν ένιωθε τίποτα.
Το σώμα της ήτανε στον αυτόματο πιλότο, προς μία εντελώς λάθος κατεύθυνση, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων.
Κάποια στιγμή, αποφάσισε να γυρίσει σελίδα.
Να συνεχίσει με το Γιώργο σε μια υγιή σχέση, χωρίς νταραβερίσματα με κανέναν.
Και το έκανε.
Αλλά δυστυχώς, ήρθε η σειρά της να πάρει ό,τι είχε δώσει.
Βγήκε ξαφνικά βρώμα, για όλες τις περιπέτειες της Μυρτώς.
Οι σφαίρες έρχονταν από παντού και τα στόματα μιλούσαν.
Περπατούσε μεταξύ αγνώστων και ένιωθε πως δαχτυλοδείχνεται.
Ντρεπόταν.
Δεν ήξερε προς τα πού να αμυνθεί και αν έπρεπε στ’ αλήθεια να το κάνει.
Έχασε όλα τα κοντινά της πρόσωπα, αφού τα’χε φλομώσει στο ψέμα τόσο καιρό για να καλύψει τις αμαρτίες της.
Θα μπορούσαν να είναι το στήριγμα της, θα της έδιναν την κατεύθυνση για να βγει από το αδιέξοδο.
Κι αν τα μάθαινε όλα ο Γιώργος και τον έχανε; Μόνο ο Γιώργος της είχε μείνει.
Απόγνωση, ματαιοδοξία, πόνος.
Υπάρχει τίποτα χειρότερο στον κόσμο, από το να χάσεις τη μπάλα και να μισείς τον εαυτό σου;
Της πήρε καιρό να συνέλθει, όμως βρήκε τα ψυχικά αποθέματα για να σταθεί στα πόδια της.
Να νιώσει πραγματικά αγνά συναισθήματα και να εκτιμήσει εκείνο που έχει.
Τα κατάφερε όταν ήξερε ότι μετάνιωσε πραγματικά και τα είπε όλα στον αγαπημένο της, αφού πίστευε ότι της άξιζε μία δεύτερη ευκαιρία.
Μέχρι που ήρθε η σειρά της να νιώσει πως είναι να σε προδίδουν, από το Γιώργο αυτή τη φορά, ο οποίος δεν άντεξε την αλήθεια αυτή.
Η Μυρτώ δεν απογοητεύτηκε τόσο. Μπορεί και να το περίμενε.
Είναι βλέπεις, λιγότερο επίπονο να σε προδώσει κάποιος άλλος, από το να σε προδώσει ο ίδιος σου ο εαυτός.
Ήτανε πολύ πιο εύκολο να το δεχτεί και να προχωρήσει.
Τα λάθη του παρελθόντος, δε διαγράφονται.
Δεν υπάρχει μέτρο, ούτε ελαφρυντικά.
Υπάρχει η σημασία του δίνω, παίρνω, επεξεργάζομαι και προχωρώ.
Κάπως έτσι άλλαξε τη ζωή της και η Μυρτώ.
Κατάλαβε πως δεν μπορούσε να έχει καλούς φίλους και συντρόφους, όσο δεν διέθετε αυτοσεβασμό.
Μόνο όταν ξέρεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, χτίζεις τις σχέσεις σου με τους έξω.
Το ίδιο κι αν μαθαίνεις απ΄τα λάθη σου.
Κι όταν συνειδητοποιείς τα λάθη σου, κλείνει ο κύκλος του κεφαλαίου και φεύγεις.
Γιατί είναι μεγάλη κατάρα να αφήνεις ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν μέσα σου.
Πρώτη δημοσίευση: eyedoll.gr
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
