Κανείς δε μας έμαθε πώς να πενθήσουμε τους ανθρώπους μας

Το βρίσκω παράλογο και παράδοξο που κανείς δε μας προετοιμάζει για το πώς να διαχειριστούμε έναν χαμό και συγκεκριμένα τον θάνατο. Έστω και ως το μόνο δεδομένο στη ζωή μας, παραμένει ένα ταμπού, ένα κοινό μυστικό που κανείς δε θέλει να συζητήσει, που κάνουμε σαν να μην υπάρχει. Με αποτέλεσμα, ο θάνατος κι ο κάθε μικρός θάνατος, να μας πιάνει απροετοίμαστους, ανήμπορους να τον διαχειριστούμε ή να προχωρήσουμε μετά από αυτόν με όσο το δυνατόν μικρότερο τραύμα. Ψάχνουμε λόγους, θέλουμε απαντήσεις, δεν μπορούμε να τον δεχτούμε στο πετσί μας. Γιατί όταν δεν ξέρουμε την έννοια του θανάτου, όταν αρνούμαστε να την αντιληφθούμε, όταν το κλείσιμο ενός κεφαλαίου δεν υπάρχει στο εγκεφαλικό μας λεξικό, τότε το κάθε τέλος στη ζωή μας, φαντάζει υπερμέγεθες κι εκτός πραγματικότητας.

Η ζωή μας όμως, είναι γεμάτη από μικρούς και μεγάλους καθημερινούς θανάτους. Θανάτους που μας στοιχίζουν, που μας τραυματίζουν, που μας στοιχειώνουν για όλη μας τη ζωή. Ή θανάτους μικρούς, αστείους, που εκείνη τη στιγμή μας φαίνονται τεράστιοι, βουνά για να τους ξεπεράσουμε, αλλά κοιτάζοντας πίσω μερικούς μήνες αργότερα γελάμε και πίνουμε ένα ποτήρι κρασί στην υγειά τους. Χωρίς να υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης πόνου και πένθους, πολλές φορές αντιμετωπίζουμε θανάτους ανθρώπων με την ίδια βαρύτητα που αντιμετωπίζουμε θανάτους καταστάσεων, σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Όταν βιώσεις έναν πραγματικά αναπάντεχο θάνατο, έναν θάνατο μιας ζωής που δεν έκανε τον κύκλο της όπως θα έπρεπε όμως, αλλάζει η οπτική γωνία που κοιτάζεις τον κάθε αληθινό ή καθημερινό θάνατο. Αντιλαμβάνεσαι ότι όταν κάποιος ή κάποια κατάσταση φύγει πλήρης ημερών, έκανε τον κύκλο της ζωής κι ήταν αναπόφευκτο να φύγει κάποια στιγμή- σχεδόν αποδέχεσαι τη φυσική ροή. Αφήνεσαι στη ματαιοδοξία του θανάτου κι αντιμετωπίζεις με περισσότερη ηρεμία την κατάσταση. Όταν όμως βιώνεις αναπάντεχους θανάτους, θανάτους προσδοκιών κι ελπίδας που δεν έχουν κάνει τον κύκλο τους, πρέπει να δικαιούσαι, ένα τσικ περισσότερο, χρόνο και χώρο να περιποιηθείς τις πληγές σου, να τους δώσεις το περιβάλλον να θεραπευτούν. Γιατί συνοδεύονται κι από ένα τεράστιο σοκ.

Να το σέβεσαι το πένθος σου. Να το ζεις. Να θρηνείς. Να τιμάς τα συναισθήματά σου. Ν’ αποδέχεσαι ότι όσο υπερβολικά και να φαίνονται στους έξω, όσο και να θέλουν όσοι σ’ αγαπούν να σε δουν να στέκεσαι ξανά και γρήγορα, δικαιούσαι όσο χρόνο χρειάζεσαι κι ας μην ξέρεις πόσος είναι αυτός. Να μάθεις να σ’ ανέχεσαι και να σ’ αγκαλιάζεις όταν πενθείς έναν χαμό. Να μην το ρίχνεις κάτω από το χαλί. Να δίνεις στον εαυτό σου χρόνο και να προσπαθείς να εκλογικεύεις μόνο όσα είναι άξια εκλογίκευσης.

Γιατί, χωρίς να το αξίζει κανείς μας, πολλοί κάποια στιγμή στη ζωή μας, μπορεί να βιώσουμε έναν χαμό ή έναν θάνατο που να μας αφήσει με τόσα πολλά αναπάντητα γιατί- ερωτήσεις που ίσως και να μην διευκρινιστούν ποτέ. Και το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε, είναι ν’ αποδεχτούμε ότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαμε εμείς ν’ αλλάξουμε και να το αφήσουμε να φύγει. Ο χρόνος, είναι όντως γιατρός. Όχι γιατί κλείνει τις πληγές, αλλά γιατί τις απαλύνει. Μαθαίνουμε να ζούμε μ’ αυτές και πού και πού τις αγγίζουμε, για να μην ξεχνά η μνήμη πως τις κουβαλάμε.

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!