Τις τελευταίες μέρες, επί τη ευκαιρία των όγδοων γενεθλίων του pillowfights, έπιασα να διαβάζω τα πρώτα μας κείμενα και κάποια δικά μου αγαπημένα. Διάβασα το «Απωθημένο φυγείν αδύνατον», τις «πλάτες» και κάποια παλιά αγαπημένα δικά μου όπως τα «Κάτι ξέμπαρκα αισθήματα» και το «Όλα είναι έρωτας».
Κάπου ανάμεσα σε δάκρυα χαράς και συγκίνησης, θαυμασμού και νοσταλγίας στάθηκα για λίγο και κατάλαβα ότι έστω κι αν κάποια από αυτά τα κείμενα γράφτηκαν πριν από οκτώ ολόκληρα χρόνια, με αγγίζουν, τ’ αγαπώ και τα θαυμάζω με το ίδιο πάθος ακόμη και σήμερα. Μεγαλώνοντας, οι σκέψεις μας σε διάφορα θέματα αλλάζουν κατευθύνσεις, ωριμάζουμε, τα βιώματά μας ίσως να μας δώσουν διαφορετικές οπτικές γωνίες, ωστόσο συχνά, πολλές από τις αξίες και τα χαρακτηριστικά που κουβαλάμε μέσα μας, είναι δύσκολο ν’ αλλοιωθούν, όσο κι αν οι εμπειρίες μας δηλώνουν κάτι διαφορετικό.
Για παράδειγμα, οι άνθρωποι έχουμε πέντε κύριες γλώσσες αγάπης από τις οποίες επιλέγουμε συνήθως μία ή με σειρά προτίμησης:
1. Τα λόγια επιβεβαίωσης
2. Τις πράξεις υπηρεσίας
3. Τη λήψη δώρων
4. Τον ποιοτικό χρόνο
5. Τη σωματική επαφή
Υπάρχουν επίσης, τέσσερα κύρια στυλ συναισθηματικής προσκόλλησης:
1. Ασφαλής
2. Ανήσυχος-απασχολημένος
3. Απορριπτικός-αποφευκτικός
4. Φοβισμένος-αποφευκτικός
Ανεξαρτήτως του ποια είναι η γλώσσα αγάπης μας ή το στιλ συναισθηματικής μας προσκόλλησης, αυτές είναι συναισθηματικές αξίες που κουβαλάμε μέσα μας, σ’ όλη μας τη ζωή, με τον ίδιο τρόπο που ταυτιζόμαστε με κάτι που διαβάσαμε χρόνια πριν ή αργότερα. Κάποιες ίσως να μας προκαλούν προβλήματα στις σχέσεις μας, ίσως να χρειάζονται δουλειά, ψυχοθεραπεία και προσπάθεια για να φανερωθούν ή να αλλάξουν, αλλά τα ένστικτά μας πάντοτε θα μας οδηγούν πρώτα σ’ εκείνες, όσο κι αν θέλουμε να τα καταπιέσουμε, έστω κι αν κάποτε το κάνουμε μ’ επιτυχία.
Διαβάζοντας λοιπόν αυτά τα παλιά κείμενα και στη στιγμή συνειδητοποίησης ότι πολλοί από εμάς μπορεί να συμφωνούμε αργότερα με γραμμές που είχαμε στο παρελθόν, έρχομαι ν’ αντιληφθώ ότι πολλές από τις αξίες μας, πολλοί από τους τρόπους με τους οποίους ερωτευόμαστε και δίνουμε την αγάπη μας, ζητούμε αγάπη και σιγουριά, τα κουβαλάμε μέσα μας και τα μοιραζόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, απλώς με διαφορετικά άτομα. Γι’ αυτό πολύ συχνά, μαγνητίζουμε παρόμοιες καταστάσεις ξανά και ξανά σε όλα τα επίπεδα και φυσικά στον έρωτα που δεχόμαστε, που ψάχνουμε, που καταλαβαίνουμε, που μας γοητεύει.
Η καθοριστική στιγμή που πρέπει να δούμε προς τα μέσα και να εντοπίσουμε αν αυτά που έχουμε ή ζητούσαμε ανέκαθεν είναι υποθετικά λάθος, είναι όταν όλες μας οι ιστορίες έχουν τον ίδιο αρνητικό παρονομαστή. Ωστόσο, αυτό που δεν είναι δεδομένο, είναι το κατά πόσο ο τρόπος που δίνουμε και παίρνουμε στις σχέσεις μας, είναι προβληματικός, ή αν απλώς διαλέγουμε τα λάθος άτομα γι’ αυτή την ανταλλαγή. Γιατί με τη λάθος κατάσταση απέναντί μας, τα δικά μας όρια μπορεί να είναι πολύ ψηλά ή πολύ χαμηλά, τα θέλω μας μπορεί να είναι υπερβολικά ή πολύ λίγα και να καταλήγουμε σε λαβύρινθους σχετικά με το πώς μπορούμε να ευθυγραμμιστούμε για να γίνει μια σχέση λειτουργική.
Παρ’ όλο που η αξιοπρέπεια κι ο αυτοσεβασμός μας πρέπει να είναι πιο δυνατά από τα συναισθήματά μας, πρέπει πάντοτε να κοιτάζουμε μ’ έναν φακό όσα κουβαλούμε και συνειδητά ν’ αποφασίζουμε αν μπορούμε να αλλάξουμε έστω και λίγο, χωρίς να επισκιάζουμε το ποιοι είμαστε και κατά πόσο η δεδομένη κατάσταση αξίζει αυτή την προσπάθεια.
Γι’αυτό, mind the gap, ανάμεσα στο αν αυτός που είσαι κι όσα έχεις να δώσεις και ζητάς να πάρεις από την κάθε κατάσταση, είναι όντως υπερβολικά. Αν προσπαθείς να μικρύνεις όλο σου το είναι για να βολευτείς σε μια θέση πίσω πίσω ή αν απλώς ζητάς από τους λάθος ανθρώπους ή την πιο λάθος στιγμή να σε καταλάβουν και να χωρέσουν στο αφήγημά σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
