Ξενοφοβικοί αρχοντοχωριάτες, αυτοί είμαστε

Προχτές, μια φίλη με ρώτησε αν υπάρχει κάτι που να δουλεύει σωστά στην Κύπρο. Ξεκίνησε από αστείο η κουβέντα μας και, δυστυχώς, κατέληξε σε μια τραγική διαπίστωση μετά από μια μικρή έρευνα που κάναμε.

Αρχίζοντας απ’ τα νοσοκομεία, την Αρχή Ηλεκτρισμού, τις τηλεπικοινωνίες, την Υδατοπρομήθεια και φτάνοντας στα λεωφορεία και τα κυβερνητικά γραφεία, τίποτε δε βρέθηκε να λειτουργεί σωστά σ’ αυτόν τον τόπο. Τζίφος, τελικά, αποδείχτηκε κι η έρευνά μας. Όλα, όπως βέβαια και σε πολλές άλλες χώρες, κάπου υστερούν. Το μόνο που βρήκαμε ότι δουλεύει ρολόι στην Κύπρο είναι οι εκκλησίες μας!

Α, και κάποιοι που, ασταμάτητα, με την ψυχή στο στόμα, μέσα στο κρύο και στους 50 βαθμούς, δουλεύουν άψογα.  Κάποιοι που δεν κάνουν διάλειμμα για τα ελληνικά νησιά τουλάχιστον τρεις εβδομάδες τον χρόνο. Κάποιοι που είναι οι «υπηρέτες» μας.

Λυπάμαι που το γράφω έτσι, αλλά ξέρουμε καλά ότι είναι πιο εύκολο να κάνει τη συσχέτιση ο μέσος Κύπριος απ’ ό,τι με οποιονδήποτε άλλο όρο. Ξέρεις, οι Πακιστανοί, οι Φιλιππινέζοι, τα «μαυρούθκια», που έρχονται να κάνουν όσα εμείς εκφράζουμε απέχθεια μόνο προφέροντάς τα. Που έρχονται να μας σώσουν απ’ τα γηροκομεία, τις ψησταριές και τα απογευματινά σχολεία. Που περνούν περισσότερο χρόνο με τους αγαπημένους μας απ’ ό,τι εμείς, που τους νοιάζονται περισσότερο απ’ ό,τι εμείς, που αν κάποτε τους χάσουμε, τους θρηνούν περισσότερο απ’ ό,τι εμείς.

Είναι αυτοί που έρχονται σαν κερασάκι στην τούρτα, να στολίσουν την άγνοιά μας, τον αρχοντοχωριατισμό και την ξενοφοβία μας. Είναι αυτοί που μεγάλωσαν τους πιο πολλούς από μας. Είναι αυτοί που ζουν ανάμεσά μας, κι ενώ θα έπρεπε να τους έχουμε σαν αδέλφια μας ή σαν γονείς μας, δεν ξέρουμε τίποτα για τη ζωή τους. Δε θα ‘πρεπε να επισκεπτόμαστε τις οικογένειές τους προσφέροντάς τους λίγη χαρά, παρά να τους αλλάζουμε σαν βρόμικα πουκάμισα, αντικαθιστώντας τους σαν την κάλτσα που χάθηκε στο πλύσιμο;

«Έφυεν νύχταν η μαυρού μας εμάς, τζιαι ευτυχώς εν έκλεψε τίποτε» λέμε ενώ βλέπουμε τον κατάλογο για την επόμενη. Η μαυρού που δεν έχει όνομα. Ξέρεις, αν την έκανες να νιώσει έστω και λίγο οικογένειά σου, θα σου έλεγε τι συμβαίνει, θα ζητούσε βοήθεια, ή μήπως δε λειτουργούν έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις στην Ασία; Ευτυχώς πάντως στην Κύπρο ξέρουμε να ‘μαστε άνθρωποι!

Φεύγουν, εξαφανίζονται κι εμάς μας νοιάζει αν θα βρούμε νέα υπηρεσία για το σαββατιάτικο gala. Κι η αστυνομία μία άλλη συνέχεια στην αλυσίδα του προβλήματος, να κλείνει τις υποθέσεις πριν καν τις ανοίξει, ρίχνοντάς τις στο βάθος της αποθήκης του αρχείου της, μαζί με τις άλλες υποθέσεις που θάφτηκαν με σκόνη βιαστικά.

Πάντως, τελικά, αν σε αυτή τη χώρα, με αυτές τις περιστάσεις, απ’ τα λίγα που δουλεύουν σωστά είναι οι εκκλησίες κι οι πνευματικοί μας, έχουμε σοβαρές τρύπες να γεμίσουμε.

Υ.Γ.1: Για τη Μary Rose και για την κάθε Mary Rose, που ήταν ευγνώμων που πέταξε 10 ώρες απ’ τη χώρα της κι ήρθε να καθαρίζει τα σκατά μας, για να τη δείρουμε, να τη βιάσαμε, να την κακομεταχειριστούμε, αλλά έμεινε εκεί, να μας φροντίζει και να ανέχεται όλα όσα καμιά επιταγή δεν μπορεί να εξαγοράσει.

Υ.Γ.2:Εύχομαι να μη μεγαλώσουμε άλλα παιδιά με όλες τις «αρχές» που ντράπηκα μόνο που τις περιέγραψα.