Καθόταν στο παράθυρο και κοιτούσε έξω τους ανθρώπους που περνούσαν βιαστικοί.
Μόνη της σκέψη εκείνος.
Μήπως έπρεπε να του μιλήσει;
Η Κορίνα και ο Μαρίνος έζησαν ένα σύντομο αλλά παθιασμένο έρωτα, που τελείωσε άδοξα.
Γεμάτοι φιλοδοξίες, είχαν θέσει τις προτεραιότητές τους στην καριέρα.
Θεωρούσαν ότι μία σχέση ή ένας έρωτας θα τους αποσπούσε την προσοχή από το μοναδικό τους σκοπό: να πετύχουν τα όνειρά τους και να φτάσουν ψηλά επαγγελματικά.
Λίγο πριν συναντηθούν, ο Μαρίνος είχε αποφασίσει να φύγει από την Ελλάδα.
Η Κορίνα είχε κλείσει ήδη μία νέα δουλειά στην Ολλανδία.
Έζησαν μαζί μόνο τους τελευταίους τρεις μήνες στην πατρίδα τους.
Ήξεραν και οι δύο ότι θα επέστρεφαν κάποια στιγμή πίσω, αλλά ο ενθουσιασμός για τη σταδιοδρομία, δεν τους άφηνε να δουν κάποιο κοινό δρόμο για τους δυο.
Έτσι, άνοιξαν μία τρύπα στο χώμα, έριξαν μέσα ό,τι συναίσθημα είχε ο ένας για τον άλλον και το κάλυψαν.
Όταν έβαλαν και την ταφόπλακα του έρωτά τους, έδωσαν τα χέρια και βάδισαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Ήταν όμως εκείνα τα πρωινά πριν τη δουλειά, που θυμόντουσαν κι οι δυο το πάθος που είχαν μοιραστεί.
Ξεσκόνιζαν τις σκέψεις τους και συνέχιζαν την καθημερινή ρουτίνα προς την…επιτυχία.
Έρχονταν όμως και τα βράδια, που συναντιόντουσαν στα όνειρα τους.
Ξυπνούσαν το πρωί ερωτευμένοι, μόνο στη θύμηση του ονείρου.
Μα, στην πρώτη γουλιά καφέ, χαστούκιζαν τους εαυτούς τους και συνέρχονταν. Ο στόχος ήταν ένας.
Στη σκέψη της ιστορίας τους, οργίζομαι.
Γιατί και οι δύο, στην προσπάθειά τους να γίνουν «κάποιοι» ανάμεσα στους ανθρώπους, ξέχασαν να παραμείνουν άνθρωποι.
Κανένας από τους δύο δεν έχει κάνει σχέση αφότου άφησαν την Ελλάδα.
Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ξανασμίγουν.
«Και αν χρειαστεί να μετακομίσω;», σκεφτόταν η Κορίνα και αμέσως διέγραφε την πιθανότητα επανασύνδεσης.
Η ατολμία τους και τα σκυμμένα τους κεφάλια στο παράθυρο, δεν κάνουν κανένα τους να κινείται μπρος.
Η δειλία να σηκώσουν το ακουστικό και να αφήσουν το στόμα τους να βγάλει σαν χείμαρρο όσα θάβουν βαθιά μέσα τους, τους φυλακίζει.
Κι ας μην είναι κανείς από τους δύο ικανοποιημένος με αυτό που διάλεξε ως καλύτερο.
Βρίσκονται μόνο 2 ώρες μακρυά. Γιατί δεν τολμούν; Αφού μόνο έτσι, θα είναι πραγματικά ευτυχισμένοι.
Έστω, σαν μια στήριξη στην ψυχολογία τους.
Σαν μια απόδραση από την πραγματικότητα.
Λίγες ώρες να γεμίσουν όλα τα κενά που άφησαν μέσα τους χωρίζοντας.
Κι όμως, ούτε έτσι κάνουν.
Και δεν είναι μόνο αυτοί οι δυο.
Πολλοί από μας συμπυκνώνουμε όλα μας τα εσώψυχα, τα ρίχνουμε βιαστικά στην πλάτη και πορευόμαστε.
Αλλά είναι πολύ δύσκολο, να περπατήσεις, με τόσο βάρος στην πλάτη.
Τα βήματα μας σταθερά, αλλά τόσο αργά, που ίσως να μην καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε εκεί που θέλουμε, αν δεν απελευθερωθούμε.
Τί έχεις να χάσεις αν κάποιος ξέρει στ’ αλήθεια πώς νιώθεις γι αυτόν;
Όση ώρα η Κορίνα στέκεται σιωπηλή στο παράθυρο και τον σκέφτεται, θα μπορούσε να πληκτρολογήσει λίγα ψηφία και να του το πει.
Γιατί, η δουλειά της μπορεί και να ζήσει στιγμές λαμπρής δόξας. Η καρδιά της όμως;
Να το μοιραστεί. Και μαζί με το μυστικό, να μοιραστεί και την ευθύνη.
Την ευθύνη του να είναι μαζί, όχι του να είναι χώρια, που μοιράζονται τώρα.
Στο κάτω-κάτω, δεν ξέρουν μέχρι πότε η κοινή τους ανάμνηση, θα τους καίει ακόμα.
Μέχρι πότε θα μπορούν να κάθονται σε ένα παράθυρο να βλέπουν τους ανθρώπους να περνούν από μπροστά τους.
Πρώτη δημοσίευση: eyedoll.gr
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
