Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι ζωή μας κινείται σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Η γενιά μας είναι εκείνη της μειωμένης συγκέντρωσης, των περιστασιακών σχέσεων και της έλλειψης ενδιαφέροντος. Ζωές στην τρεχάλα και κόσμος να μπαινοβγαίνει σ’ αυτές.
Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν αυτόν που θα τους πει το πιο πειστικό «για πάντα» για να ρίξουν λίγο ταχύτητες, να τραβήξουν μία κουβερτούλα στον καναπέ τους, να βολευτούν στη γωνίτσα τους για να βλέπουν αυτό το «για πάντα» να περνά από μπροστά τους.
Για εμάς αλλιώς το φαντάστηκα όμως. Δεν οραματίζομαι τίποτα παντοτινό μαζί σου. Ξέρεις, στην αιωνιότητα υπάρχουν αποχωρισμοί, κλάμα και δράματα. Σε κάποια στιγμή, κάπου εκεί μέσα στο για πάντα, κάποιος φεύγει και αφήνει τον άλλο μισό, να ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Γιατί να θέλω να ζήσω το για πάντα αν αυτό περιέχει το να σε χάσω; Δε μου κάνουν οι βαρύγδουπες δηλώσεις εμένα, έμαθα να ζω χωρίς αυταπάτες για ωραίες μέρες που ίσως δεν ξημερώσουν ποτέ ή για σχέσεις που ίσως κάποτε, κάποια στιγμή ανάμεσα στο «για πάντα», να καταφέρουν να στεριώσουν.
Δε θέλω το για πάντα σου και βασικά, δε θέλω το για πάντα κανενός. Είδα οικογένειες να διαλύονται μετά από 25 χρόνια και είδα φίλους να γυρίζουν την πλάτη με την πρώτη ευκαιρία για να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους. Είδα ζευγάρια να ανταλλάζουν όρκους και να πηδιούνται με τον πρώτο τυχόντα. Τι να το κάνω το «για πάντα» των δυστυχισμένων;
Το ήξερα, το ’χα μελετημένο από καιρό, αλλά το εμπέδωσα καλύτερα όταν μου είπες «για τώρα θα σε παντρευόμουν». Εκεί στο παγκάκι δίπλα στο ποτάμι, ζούσαμε στο πιο δυνατό «για πάντα» από όλα. Σε μια στιγμή τόσο αληθινή, που άξιζε όλα τα για πάντα του κόσμου. Γκρεμίζει όλα τα πιστεύω της γης, όλους τους όρκους που δίνουν οι δήθεν ερωτευμένοι.
Να έχεις την δύναμη να ζεις στιγμές, που αξίζουν να παγώσουν μέσα στο χρόνο και να μείνεις πάντα εκεί. Αυτό είναι το μοναδικό «για πάντα» που δε θα του γύριζα την πλάτη. Δεν το θέλω το για πάντα σου. Θέλω το τώρα σου. Θέλω να ξέρω πως σήμερα θα σε δω και αύριο κοιτάζοντας πίσω δε θα άλλαζα τίποτα. Δε θέλω να κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Θέλω να παίρνουμε βαλίτσα και να φεύγουμε. Θέλω το κάθε τώρα μας να αξίζει χίλια για πάντα. Και αν ζήσουμε μαζί τόσα πολλά, να γυρίσουμε πίσω και να πούμε «ευτυχώς που δε βολευτήκαμε ποτέ στο για πάντα».
Κάνε τις αλλαγές το μαγικό χαρτί μας και μην αφήσεις ποτέ τα πολυφορεμένα «για πάντα» να σκουριάσουν στην ντουλάπα και να μας βάλουν σε καλούπια. Και κοίτα, αν σου ζητήσω ποτέ να μου πεις «για πάντα», φύγε εσύ πρώτος. Θα καταλάβω.
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Αναξαγόρα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
