Μια βόλτα στον ήλιο

Πάει καιρός που ήθελα να γράψω αυτό εδώ το κείμενο, αλλά πίστευα πως είμαι πολύ νεαρή για να έχω άποψη περί του θέματος.
Να’μαι όμως που το γράφω και ας αλλάξω γνώμη αύριο.

Οι πλείστοι από εμάς έχουμε γύρω μας φίλους και αμέτρητους γνωστούς.
Όλοι μας όμως, έχουμε κάποιον, εκείνον τον ένα που μπορούμε να ονομάσουμε, άνθρωπό μας. Μπορεί να μην τον βρήκαμε ακόμη, αλλά σίγουρα θα τον βρούμε στην πορεία.
Άλλοι επιλέγουμε να ζούμε διαρκώς κοντά του, άλλοι παίρνουμε τις αποστάσεις μας.
Όπως και αν έχει, όλοι του κρατάμε μια ξεχωριστή θέση στο νου μας.

Μπορείς αν θέλεις να τον πεις και αδελφή ψυχή.

Δεν κατάφερα να σκιαγραφήσω την φιγούρα αυτού του ανθρώπου.

Άλλοτε είναι ένας παιδικός φίλος, άλλοτε κάποιος συγγενής, ίσως κάποιος πρώην ή ένας νυν.
Μπορεί να υπήρξατε ερωτευμένοι, μπορεί και να μην ερωτευτείτε ποτέ.

Δεν ονοματίζεις την σπουδαιότητα του.
Ίσως μέχρι τώρα να μην σκέφτηκες ποτέ αν έχεις έναν τέτοιο.
Θα το ‘νιώσες όμως, με ένα και μόνο βλέμμα του.

Θα το καταλάβεις, όταν σου τηλεφωνήσει ξημερώματα, να σιγουρευτεί πως είσαι καλά γιατί είχε ένα κακό προαίσθημα.

Θα το αισθανθείς, όταν σε πάρει αγκαλιά πριν προλάβεις καν να του πεις πως είσαι στις μαύρες σου.

Εκείνη η φιγούρα, που όσο μακριά σου και να βρίσκεται, θα σκαρφιστεί ένα τρόπο για να μάθει νέα σου.

Που ίσως έχετε να τα πείτε βδομάδες, αλλά μόλις τον συναντήσεις είναι λες και δεν πέρασε ούτε μία μέρα.

Το πιο συγκινητικό και ταυτόχρονα συγκλονιστικό, με τον περιβόητο άνθρωπό σου, είσαι το πόσο κάποιες φορές, πιστεύει περισσότερο σε σένα απ’ότι εσύ ο ίδιος.
Που σου δίνει δύναμη από την δική του, ακόμη και στις πιο μικρές σου προκλήσεις.
Που θα βρεί τον τρόπο να σε καθησυχάσει, όταν όλα γύρω, φαίνονται βουνό.
Που θα σε τραβήξει με ορμή απ’το χέρι, να παρατήσεις τη δουλειά, την κλεισούρα ή την κατάθλιψή σου, για να βγείτε μια βόλτα στον ήλιο.

Και αυτό, είναι μαγεία.

Συνήθως δεν συμφωνείτε σε όλα.
Αλλά αν δεν καταφέρει να σε τραβήξει πίσω, θα σου κρατήσει το χέρι και στα πιο μεγάλα σου λάθη.

Θα τρέξεις πάνω του, όταν νιώθεις πως είναι ο πιο γερός τοίχος που μπορεί να ακουμπήσεις.

Είναι εκείνος ο άνθρωπος που μπορείς με σιγουριά να πεις, πως μπορεί ακόμα και να σκοτώσει για σένα.

Και η αγάπη του, είναι ατόφια. Απ’αυτές τις ειλικρινείς αγάπες, τις μεγαλειώδεις, τις αλτρουϊστικές.
Απ’αυτές που δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν.

Αν αυτός, τύχει και σου ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα, διέγραψέ τον απ’τη μαγική σου λίστα.
Όχι, δεν είναι ο άνθρωπος σου.

Αν δεν καταφέρνει να σου μιλήσει μ’ένα βλέμμα του και πάλι δεν είναι.

Αν δεν νιώθεις την τρυφερότητά του, να σου τρυπάει τα σωθικά κάθε που σε ακουμπάει, τότε και πάλι έπεσες έξω.

Αν όμως, τον έχεις ήδη βρει, παράτα την ανάγνωση αυτού του κειμένου και τρέξε τώρα να του πεις πως τον αγαπάς.

Ίσως σήμερα θέλει να το ακούσει.