Μιζεριάζουμε για όσα μας λείπουν

Στις μέρες μας, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού των εξελιγμένων χωρών πάσχει από κατάθλιψη ή από κάποιο άλλο είδος ψυχικής διαταραχής. Κάθε χρόνο τα ποσοστά αυξάνονται χωρίς απαραίτητα να υπάρχει μία λογική στους αριθμούς. Πολύ πιθανό να μην έχουμε ακριβή στατιστικά απ’ το παρελθόν ίσως λόγω ελλιπούς καταγραφής. Ωστόσο σίγουρα τα ποσοστά διαρκώς αυξάνονται.

Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί; Ο κόσμος στο παρελθόν είχε θεωρητικά λιγότερες υποχρεώσεις αλλά πρακτικά περισσότερες. Η δουλεία δεν ήταν καθιστική και διαρκούσε χρονικά πολύ περισσότερο. Η προετοιμασία του γεύματος για την οικογένεια σπαταλούσε τη μισή μέρα και η ανάγκη για επιβίωση ήταν η άμεση προτεραιότητα. Ο ελεύθερος χρόνος για σκέψη και παιχνίδι ήταν πολυτέλεια αλλά ο κόσμος ήταν χαρούμενος κι ολοκληρωμένος μόνο που είχε καταφέρει να προνοήσει για το φαγητό της μέρας.

Στην εποχή μας, αν κι οι ώρες εργασίας είναι λιγότερες, με τις καθιστικές δουλειές να κυριαρχούν, οι υποχρεώσεις και τα θέλω όλο και πληθαίνουν. Γαλουχηθήκαμε από μικροί να στοχεύουμε σε μια καλή δουλειά, ένα μεγάλο σπίτι κι ένα μεγάλο γυαλιστερό αμάξι με τρία κουτσούβελα έτοιμα για τσάρκες.

Αγχωνόμαστε όταν κάποιος γύρω μας τα καταφέρει πριν από ‘μας, απελπιζόμαστε όταν βρίσκουμε εμπόδια μπροστά στους στόχους μας και νιώθουμε ανίκανοι όταν δεν αποκτούμε ακριβώς όσα ονειρευόμαστε. Χρόνος άπλετος να τα σκεφτούμε και πάλι να θυμώσουμε με ‘μας και τους γύρω μας. Όσο τα κάνουμε δικά μας, τόσα περισσότερα θέλουμε και τόσο περισσότερο κουράζουμε ένα μεγάλο μέρος του μυαλού μας προσπαθώντας να βρούμε το τέλειο αλεξίσφαιρο σχέδιο.

Όπως είπα, όσο και αν πιστεύουμε πως τρέχουμε και πως κουραζόμαστε πάντα μας μένουν κάποιες ελεύθερες ώρες το βράδυ. Εσείς το ξέρατε ότι οι περισσότερο πετυχημένοι άνθρωποι κοιμούνται περίπου 5 ώρες τη μέρα; Ίσως γιατί χρησιμοποιούν τις ώρες τους για να κάνουν τους εαυτούς τους καλύτερους, σε αντίθεση με άλλους που κουκουλώνονται κάτω απ’ τα κρεβάτια, θυμώνουν για όσα δεν έχουν και κοιμούνται ένα δεκάωρο για να ξεχάσουν.

Μάθαμε να βρίσκουμε τη μιζέρια στο καθετί χωρίς απαραίτητα να είμαστε μίζεροι. Γουστάρουμε να διαβάζουμε Βukowski στο καλοσχεδιασμένο industrial σαλόνι μας, κάτω από χαμηλές λάμπες με δύο δάκτυλα Jack Daniels και να καταριόμαστε τη μοίρα μας η οποία είναι ίσως και καλύτερη από το 70% του ανθρώπινου πληθυσμού. Η κατάθλιψη λοιπόν είναι κάποιο είδος πολυτέλειας, για όσους βρίσκουν το χρόνο να αναλύσουν όσα θα ήθελαν να έχουν.

Γιατί λοιπόν, αντί να γουστάρουμε να νιώθουμε ερείπια, δεν κάνουμε την ίδια προσπάθεια στο να βρούμε θετικά στο καθετί; Πότε θα ξεκινήσουμε να επενδύουμε χρόνο στην προσωπική μας ανάπτυξη και στην εξωτερίκευση των θετικών μας συναισθημάτων;

Ναι, είναι πολυτέλεια το να βρίσκεις συχνά ευκαιρία να ασχολείσαι με τον εαυτό σου. Χρειάζεται γερή οργάνωση για να τον βάλεις σε τάξη και να τον εκπαιδεύσεις να σκέφτεται προς την σωστή κατεύθυνση. Αφού ο χρόνος υπάρχει, εσύ πότε θα μάθεις να βάζεις τις πολυτέλειες σου σε μία σειρά;

Για τη φίλη μου Εύη Τατιανού.