Να μετανιώνεις μόνο για όσα δεν έκανες

Όσο είμαστε νέοι, ζούμε τη ζωή μας νομίζοντας πως έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. «Ελπίζω να έχω κάνει όλα αυτά μέχρι τα 25», «Ελπίζω να είμαι έτσι μέχρι τα 30», «Ελπίζω να καταφέρω να εκπληρώσω αυτούς τους στόχους μέχρι τα 40».

Ο χρόνος περνάει κι εμείς σαν απλοί παρατηρητές καθόμαστε και κοιτάμε τη ζωή που φεύγει μπροστά απ’ τα μάτια μας. Καταπιανόμαστε με τα μικρά, ηλίθια καθημερινά μας προβλήματα και ξεχνάμε να ζήσουμε πραγματικά.

Χαλιόμαστε ψυχολογικά για μαλακίες που έγιναν στη δουλειά, για μικροκαβγαδάκια στο σπίτι και χάνουμε την όρεξη και τον ενθουσιασμό μας να οργανωθούμε και να κάνουμε πραγματικότητα όσα ονειρευόμαστε τα βράδυ με ανοιχτά μάτια και κλειστά φώτα.

Περνάνε οι μέρες κι οι μήνες, έρχεται το τέλος κάθε χρονιάς κι επαναλαμβάνουμε τα ίδια: αναθεωρούμε όσα κάναμε 12 μήνες, λέμε θα αλλάξουμε στάση την επόμενη χρονιά, ξεκινάμε δυναμικά για καμιά βδομάδα κάθε Γενάρη –αν είμαστε τυχεροί και δύο βδομάδες– και λίγο αργότερα πάμε πάλι πίσω στην ίδια ρουτίνα.

Η ζωή όμως δεν κάθεται να σε περιμένει να την κοιτάζεις με σταυρωμένα τα χέρια και θα το εκτιμούσε ιδιαίτερα αν έκανες το κι εσύ ίδιο: Να συνεχίσεις να προχωράς, να μεγαλώνεις, να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεσαι, να προσπαθείς, να μαθαίνεις, να ζεις. Ξεκίνα να αλλάζεις μικρές συνήθειες που μία-μία θα συμβάλλουν περισσότερο στην ευτυχία σου.

Κάνε την εγγραφή στις προπονήσεις για το αγαπημένο σου άθλημα την επόμενη φορά που θα σου περάσει απ’ το μυαλό -αν δε δοκιμάσεις, δε θα ξέρεις αν μπορείς να τα καταφέρεις! Όταν βρεθεί μία ευκαιρία να ταξιδέψεις, κλείσε εισιτήριο χωρίς να σκεφτείς δεύτερη φορά -έτσι θα αναγκαστείς να οργανωθείς είτε το θες είτε όχι!

Στείλε το μήνυμα στον φίλο απ’ τα παλιά που θυμήθηκες απόψε, η ανθρώπινη επαφή θέλει προσπάθεια, ξέρεις κι όλες οι σχέσεις για να συντηρηθούν θέλουν χρόνο και νοιάξιμο. Σταμάτα να απολογείσαι για το ποιος είσαι, αλλά ξεκίνα να απολογείσαι περισσότερο για τις φορές που με τα λάθη σου πληγώνεις τους άλλους. Πολύ πιθανό να μη μάθεις ποτέ το πόσο τους στοίχησε, γι’ αυτό τουλάχιστον κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου να μειώσεις τον πόνο.

Παράτα τη δουλειά που σε κάνει να μισείς κάθε πρωί που ξυπνάς , στείλε στον αγύριστο τους τοξικούς σου ανθρώπους. Στείλε το μήνυμα, σήκωσε το τηλέφωνο, πες ένα «σ’ αγαπώ» κι ένα «μου λείπεις» όταν τα νιώσεις. Μπες στο πρώτο τρένο μόνο για να χτυπήσεις την πόρτα σε εκείνον τον άνθρωπο και να του πεις πόσο τον θες. Τα βράδια με ξαστεριά, μην το ονειρευτείς απλώς, κάτσε στην ταράτσα και μέτρα όλα τα αστέρια 100 φορές, μόνος ή με παρέα.

Για πόσο θα αναλώνεσαι ακόμη στον μικρόκοσμο και την καθημερινότητά σου και θα αφήνεις την ουσιαστική ευτυχία να τρέχει μακριά; Εμένα πάντως μέχρι τώρα με στοιχειώνουν όλα όσα δεν έκανα κι όχι όσα έκανα. Εσένα;