Νομίζεις ότι έχεις χρόνο

Νομίζεις ότι έχεις χρόνο. Ότι μπορείς να τα αναβάλλεις όλα για αύριο, να δώσεις παράταση σε όσα ονειρεύεσαι να σε κάνουν ευτυχισμένο. Ότι μπορείς τόσο εύκολα να αφήνεις για μετά όλα εκείνα που ήθελες να πεις χρόνια τώρα.

Νομίζεις ότι έχεις χρόνο. Κι αναλώνεσαι απ’ τη ρουτίνα σου, χάνεσαι στην καθημερινότητα κι αφήνεις για αργότερα όλα εκείνα που θα έσπαζαν τη ρουτίνα, θα έκαναν τις μέρες σου πιο φωτεινές, την καρδιά σου να χάνει ένα χτύπο πιο συχνά.

Νομίζεις ότι έχεις χρόνο. Και δουλεύεις ασταμάτητα, χωρίς ανάσα, χωρίς να κοιτάξεις δεξιά κι αριστερά για να κάνεις έναν έλεγχο της πραγματικότητάς σου. Αφήνεις τα χρόνια να περνούν και τους γονείς σου να μεγαλώνουν, τα παιδιά σου το ίδιο και τους φίλους σου να ωριμάζουν, να κάνουν τις δικές τους ζωές. Κι εσύ κάθεσαι κι αφήνεις τον χρόνο να περνάει και καταπιάνεσαι  με τα μικρά, τα άτονα και τα τιποτένια.

Νομίζεις ότι έχεις χρόνο και δεν παύεις να κάνεις σχέδια για το μέλλον, γιατί το έχεις τόσο δεδομένο που δε δέχεσαι να το δηλητηριάσεις με τη σκέψη πως δεν είναι και τόσο σίγουρο. «Του χρόνου», λες και πνίγεις τόσες πολλές επιθυμίες μέσα σε μια φράση που ξέρεις πως ποτέ δε θα γίνει πραγματικότητα. Αφήνεις τους γύρω σου κρεμασμένους, ανήμπορους να καταλάβουν τι πραγματικά νιώθεις και πόσα θα έκανες γι’ αυτούς, γιατί θεωρείς ότι είτε ξέρουν είτε θα μάθουν κάποια στιγμή.

Νομίζεις ότι έχεις χρόνο και χτίζεις προσδοκίες για τον μελλοντικό σου εαυτό και συνάμα σκοτώνεις τις προσδοκίες των γύρω σου που περιμένουν από σένα κάτι περισσότερο. Μα χειρότερα από όλα, αφήνεις τον δικό σου εαυτό εκτεθειμένο, μπροστά σε ένα τεράστιο βουνό ονείρων και σχεδίων που περιμένουν να πραγματοποιηθούν.

Νομίζεις ότι έχεις χρόνο και φυλάς τα συναισθήματά σου για μετά, βάζεις λάθος προτεραιότητες, κρατάς τις σκέψεις σου μόνο για σένα κι όταν τελικά βρεις τον πολύτιμο χρόνο, είναι πια πολύ αργά κι εύχεσαι να μη νόμιζες ότι είχες χρόνο.  Να τα έκανες όλα την ώρα που τα σκεφτόσουν, όπως τα φανταζόσουν. Δεν ανοίγεσαι, δεν εκφράζεσαι και μένεις κουμπωμένος στην καθημερινότητά σου κι αφήνεις συναισθήματα να ξεθωριάζουν και πράγματα που κάποτε υπολόγιζες να κάνεις να φαίνονται πια άπιαστα.

Νομίζεις ότι έχεις χρόνο, μα θα ’ρθει μια μέρα που θα σου θυμίσει πόσο λίγο χρόνο είχες και θα ‘ναι πια αργά να κάνεις όλα όσα ήταν χωμένα πίσω-πίσω στη λίστα σου και νόμιζες πως περιμένουν καρτερικά, ενώ πνιγόντουσαν στην ανυπομονησία τους, να γίνουν από όνειρα γραμμένα στο χαρτί, χαμόγελα επιτυχίας.

Γι’ αυτό τρέξε τώρα, όχι αύριο ούτε αργότερα, ίσως να ‘χεις ακόμη χρόνο.