Όπως καθόμουνα ανέμελη στη βεράντα μου με μία κούπα καφέ και ξεφύλλιζα αμέριμνη το περιοδικό, έπαθα ξαφνικά ένα μεγάλο πολιτισμικό σοκ, προβληματίστηκα αρκετά για την κοινωνία που ζούμε, κι αποφάσισα να σας γράψω μπας και το βγάλω από μέσα μου.
Η αφορμή λοιπόν, ήταν η φωτογράφηση και συνέντευξη ενός νεαρού ως «ο διάσημος άντρας του μήνα», στολισμένος με όλα τα γυαλιστά επίθετα. Ο νεαρός λοιπόν, είναι οτιδήποτε άλλο παρά διάσημος, απλώς έτυχε να τον δω μπροστά μου δυο-τρείς φορές στην καφετέρια της περιοχής και τον αναγνώρισα.
Τώρα εσείς θα σκέφτεστε, τι ζόρι τραβάω ή αν πήρα ληγμένα. Να σας εξηγήσω. Σε μία μικρή κοινωνία όπως η Κύπρος, μάθαμε να δίνουμε αξία σε κείνους, που με μεγάλο ταλέντο καταφέρνουν να ελίσσονται και να αυτοπλασσάρονται ως «διάσημοι» ή ως «επιτυχημένοι». Σε αυτούς που δηλώνουν κάποιοι μέσα από τα προφίλ τους στα σόσιαλ media, ή μέσα από της πολυσχολιασμένες εμφανίσεις τους σε γνωστά μαγαζιά.
Ναι μιλάω για κείνους, που δεν παίρνουν αξία επειδή για χρόνια διάβαζαν 20 ώρες το 24ωρο, που έχουν πτυχία που δεν τα χωράει ένας τοίχος ή που τρέχουν μεγαλοεταιρίες. Επίσης δε μιλάω για εκείνους που εφηύραν το εμβόλιο ενάντια στον καρκίνο της μήτρας ή διάφορα τέτοια περιττά. Μιλάω για εκείνους που ντύνονται και στολίζονται με λεφτά που δεν έχουν, ή στην καλύτερη με τα λεφτά της οικογένειας και κοτσάρουν φωτογραφίες τους με μέσον, σε γνωστές κουτσομπολίστικες φυλλάδες και σελίδες.
Προχθές πάτησα ένα link που έλεγε «Δείτε που πέρασαν τις διακοπές τους διάσημοι Κύπριοι». Σας το ορκίζομαι, δεν είχα ακουστά ούτε έναν. Ή εγώ είμαι πολύ πίσω, ή η κοινωνία μας.
Μάθαμε να τρέφουμε τα συμπλέγματά μας και τις ανασφάλειές μας, με φτηνά χρωματιστά περιοδικά. Ίσως γιατί, δεν έχουμε όλοι μας ένα φίλο σε εκδοτικό οίκο, για να μας προμοτάρει για κορίτσι ή αγόρι του μήνα. Κάποιοι από εμάς αντιλαμβάνονται ότι στον τόπο μας, ότι δηλώσεις είσαι, κάποιοι άλλοι όμως παλεύουν με νύχια και με δόντια να ανέβουν στον θρόνο του «διάσημου» ή έστω του «κοσμικού».
Τρέξε σε όλα τα εγκαίνια μπουτίκ ρούχων ή έστω μπουτίκ κρεάτων, και λάδωσε τους φωτογράφους με πορτοκαλί χαρτονόμισμα μπας και σε βάλουν στο πρωτοσέλιδο για το outfit της βδομάδας.
Γαλουχηθήκαμε επίσης με το πρότυπο της «καλής δουλειάς», μ’ ένα παχουλό μισθό, της μεγάλης έπαυλης και του ακριβού αυτοκινήτου, χωρίς να ξέρουμε να μετριάζουμε τις θυσίες που χρειάζονται πίσω από αυτά.
Μάθαμε να θαυμάζουμε στα social media τους δήθεν διάσημους και δήθεν κοσμικούς, που με κόπο και ιδρώτα κατάφεραν να έχουν αυτή την υπέροχη minimal έπαυλη, με θέα την θάλασσα. Σκύβουμε ταπεινά το κεφάλι από ζήλια και προσπαθούμε να βρούμε σχέδιο Β΄ για να τους μοιάσουμε.
Αγνοούμε όμως, πώς κι αυτός ο αξιοθαύμαστος κύριος ή κυρία, κατέληξαν στο περιοδικό ακολουθώντας το δικό τους σχέδιο Β. Απευθύνθηκαν στον ξάδερφο του γαμπρού της αδερφής τους, πήραν ένα παραφουσκωμένο δάνειο από την τράπεζα, κι έχτισαν σπίτι και εξοχικό με μεγάλα γκαράζ, για να φιλοξενούν τα ακριβά τους αυτοκίνητα.
Μιας και τα απέκτησαν όλα αυτά κι ένα καλό όνομα στην κοινωνία, τώρα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το οικονομικό τους προφίλ, γι’ αυτό και τους δίνουν όλοι απλόχερα πιστώσεις, από σουπερμάρκετ, μέχρι καταστήματα ακριβών ρούχων.
Η κρίση λοιπόν, δεν είναι μόνο οικονομική. Διανύουμε, πρωτίστως, μία κρίση αξιών, μιας και στην ανάγκη μας να αποκτήσουμε πρότυπα, να αντιγράψουμε και να δώσουμε τόνο στη ζωή μας, θεοποιούμε και δίνουμε αξία στα λάθος άτομα, τα οποία μάταια λάμπουν, μιας και είναι κάθε άλλο παρά χρυσός.
Δε θα σας πω ότι σημασία στην ζωή έχει η υγεία και η αγάπη και λοιπά γραφικά. Θα προτείνω απλώς, να στραφούμε και να καταξιώσουμε, εκείνους που δουλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο, εκείνους που ονειρεύονται να κάνουν την ζωή μας ευκολότερη και ζητούν μόνο την ευχαρίστησή μας.
Ας απομυθοποιήσουμε επιτέλους όσους αυτοπρομοτάρονται ως «κάποιοι» κι ας ενδιαφερθούμε, για όσους είναι στ’ αλήθεια σπουδαίοι.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
