Φίλοι. Μία λέξη, ένα εκατομμύριο εικόνες. Περνάμε και μοιραζόμαστε μαζί τους ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Ωστόσο, μας βάζουν συχνά σε μπελάδες κι έγνοιες για προσωπικά τους θέματα στα οποία τα έκαναν μαντάρα και στο τέλος πληρώνουμε εμείς τα σπασμένα.
Η ερώτηση σήμερα είναι η εξής: Αφήνουμε τους φίλους μας να γκρεμοτσακιστούν για να μάθουν ή τους κρατάμε με νύχια και με δόντια για να μη φάνε τα μούτρα τους; Ο κόσμος γίνεται ξεροκέφαλος όταν θέλει να κάνει το δικό του. Γι’ αυτό κι εσύ, θα κριθείς για το πόσο καλός φίλος είσαι με διαφορετικά κριτήρια κάθε φορά. Δηλαδή με το ποιον έχεις απέναντί σου, ποια είναι η κατάσταση και πόση προσπάθεια κατέβαλες για να βοηθήσεις.
Ας πούμε ότι αποφάσισες να βοηθήσεις μ’ έναν «τράβα με και ας κλαίω» τρόπο, μπας και πετύχεις τίποτα. Ξεκινάς ένα ποτ πουρί από συμβουλές γραμμένες σε μηνύματα, φωνητικά αρχεία, μέχρι και σε τοίχους. Συνεχίζεις με αξημέρωτες βραδιές με τεράστιες ποσότητες σοκολάτας, κρασί και υπερανάλυση. Γεμίζεις τις μέρες με σταθερά μηνύματα εμψύχωσης του στυλ «είσαι πιό δυνατός απ’ όσο νομίζεις» τρεις φορές τη μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, σαν συνταγή από γιατρό. Πάτε για εξόρμηση στο βουνό ή στην παραλία και κρατάς συντροφιά για όσο μπορείς. Αν χρειαστεί να βάλεις τα μεγάλα μέσα, οργανώνεις ταξιδάκι για δύο κατα το οποίο θα χρειάζεται να κάνεις σταθερά τον κλόουν.
Ωστόσο, ας προχωρήσουμε στην άλλη περίπτωση. Εφόσον έχεις κάνει τα περισσότερα από τα παραπάνω παρατηρείς πως ο/η φίλος/η σου παραμένει ανεπίδεκτος μαθήσεως και συνεχίζει να κάνει απανωτά λάθη παρά τις χιλιοειπωμένες συμβουλές σου. Εσύ δεν είσαι πλέον 15 ετών, έχεις και τη δική σου ζωή και τρεχάματα να βάλεις σε τάξη. Η δουλειά σε πιέζει, το αμόρε έχεις να το δεις μια βδομάδα, ή ακόμα χειρότερα έχεις και 1-2 παιδάκια να φροντίσεις. Συνεπώς, δεν έχεις όλες τις ώρες του κόσμου για να συνεφέρεις ένα φίλο που είναι αφενός απελπισμένος, αφετέρου ξεροκέφαλος. Τα είπες, τα ξαναπες, φρόντισες, βοήθησες, αλλά για πες; Εσύ πόση υπομονή έχεις; Κατά κύριο λόγο, η υπομονή μας κάποιες φορές έχει να κάνει και με τον ελέυθερο χρόνο μας. Εννοείται πως πάντοτε μπορούμε να βρούμε χρόνο για όσους αγαπάμε, ωστόσο όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε να κρίνουμε τι αξίζει πλέον την προσοχή και την προτεραιότητά μας.
Πρέπει αδιαμφισβήτητα να κάνεις την υποχρέωσή σου ως φίλος και ως κάποιος που θέλει να λέει πως νοιάζεται πραγματικά. Συμβούλεψε, στήριξε, κοιμήσου σπίτι του και φάε μέχρι σκασμού για συμπαράσταση. Δεν πρέπει όμως, να αναμιχθείς τόσο στην ζωή του άλλου, ώστε να ξεκινήσει να επηρεάζεται η ζωή σου ή η φιλία σας. Δε θα σε κρίνει κανείς καλύτερα από τη δική σου συνείδηση για το πόσο προσπάθησες.
Στο τέλος, κάποιες φορές το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για έναν φίλο είναι να τον αφήσεις να φάει τα μούτρα του και να περιμένεις υπομονετικά για να του συμπαρασταθείς και να σταθεί στα πόδια του πιο δυνατός.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
