Οι κακές συνήθειες είναι το παρελθόν μας

Στα ακουστικά παίζει «ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες», ο καφές αχνίζει κι εγώ στέκομαι στο παράθυρο και σκέφτομαι όλες εκείνες τις κακές συνήθειες που με κρατάνε σφιχτοδεμένη με ανθρώπους, στιγμές κι αντικείμενα που δεν μπορώ να απαλλαγώ.

Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, αλλάζουμε συνήθειες και τρόπο ζωής, γινόμαστε επαγγελματίες κι όλο και πιο καλοί στη δουλειά μας, μα πάντα κάτι μένει απ’ τα παλιά που ούτε θέλουμε κι ούτε θα προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε. Είναι αυτός ο γόρδιος δεσμός με την παιδικότητά μας, με την εφηβεία, με όλα όσα μας θυμίζουν ξεγνοιασιά κι ελευθερία.

Είναι η ανάγκη για φυγή απ’ την καθημερινότητά μας, για επανένωση με αγαπημένους απ’ το παρελθόν, είναι μια γλυκιά νοσταλγία για όλες τις τρέλες που έκανες, οι οποίες εντωμεταξύ θα μπορούσαν να είχαν πολύ κακή κατάληξη!

Θυμάσαι όλα τα βράδια που ξημερώθηκες στην ταράτσα με τσιγάρα και κακό κρασί, μιλώντας για τις φοβίες σου, για τα όνειρά σου, για τα χρόνια που έρχονται. Όλες τις φορές που το έσκασες απ’ το παράθυρο για να παρτάρεις σε καταγώγια ενώ οι γονείς σου νόμιζαν ότι κοιμάσαι, όλους τους χαζοκαβγάδες που έκανες με την παρέα σου για ό,τι βλακεία μπορείς να φανταστείς και κατά βάθος θέλεις να τα ζεις ξανά και ξανά.

Όταν μιλάς για τις αγαπημένες σου κακές συνήθειες, συνήθως μιλάς σε χρόνο ενεστώτα, έστω κι αν η τελευταία φορά που τα έκανες ήταν πριν δέκα χρόνια. Δεν αποδέχεσαι ότι δεν κάνεις πλέον συχνά τα ίδια, ούτε ότι ενδεχομένως δε χρειάζεται πλέον να το σκας απ’ το σπίτι! Απαιτείς να έχεις παντοτινές αντοχές, να παρτάρεις για μέρες συνεχόμενες άυπνος, αν χρειαστεί και κανονίζεις τρελά προγράμματα σαν να μην υπάρχει αύριο.

Χτυπάς 20άωρα στις παραλίες, γιατί; Γιατί έτσι έκανες πάντοτε! Σου έρχονται φλασιές για άσκοπες βόλτες με το αυτοκίνητο κι όταν συναντάς την παρέα σου μετά από καιρό θεωρείς κοινωνικά αποδεχτό να γυρίσεις σπίτι στις πέντε το πρωί, ακόμα κι αν έχεις πρωινό ξύπνημα.

Θυμάσαι κατά καιρούς κάτι παλιές ξεχασμένες κακές ερωτικές ιστορίες, σου έρχονται αναλαμπές, λες κι ήταν χθες και χαμογελάς, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να διερωτάσαι τι σκεφτόσουν. Δεν είναι ούτε παλιμπαιδισμός ούτε σύνδρομο αιώνιας εφηβείας. Είναι απλώς η ανθρώπινη ανάγκη να κρατάει κάποια δεσμά με το παρελθόν, που τον κάνουν να νιώθει λίγο περισσότερο και να φέρνει κάθε τόσο στην επιφάνεια το παιδί που κρύβει μέσα του.

Έπειτα, οι αγαπημένες κακές συνήθειες κι οι επικές ιστορίες που έχουμε να διηγηθούμε γι’ αυτές. Είναι αυτές που κρατούν ζωντανές τις φιλίες μας ή ακόμη και τις σχέσεις μας με φίλους που δεν είμαστε πια τόσο κοντά. Στο κάτω-κάτω καμιά καλή ιστορία δεν επιβίωσε στα χρόνια αν είχε να κάνει με ένα ήσυχο βράδυ στο σπίτι για λεμονάδα.

Ίσως να χρειαζόμαστε τις κακές συνήθειες, να δένουν ένα γόρδιο δεσμό με εκείνους που έχουν μια σημαντική θέση στην καρδιά μας. Ίσως να μην πρέπει να ωριμάσουμε σε όλους τους τομείς, ίσως να πρέπει να αφήσουμε ένα κομμάτι της παιδικότητας μας ανέγγιχτο, αν θέλουμε να κρατήσουμε κάποιες σχέσεις της ζωής μας αγνές και αληθινές.

Εν τέλει, πώς θα άξιζε να μεγαλώνουμε, αν στην πορεία δε σταματούσαμε για να κάνουμε τις τρέλες που αγαπάμε πιο πολύ;