Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, υμνούμε τις μαμάδες όλου του κόσμου. Υπάρχουν όμως κάποιες μαμάδες που δικαίως θα έπρεπε να παίρνουν μια επιβράβευση την οποία δεν τους δίνουμε ούτε την μέρα της γυναίκας αλλά ούτε την μέρα της γυναίκας.
Οι μαμάδες αυτές, είναι εκείνες που δεν κατάφεραν ποτέ να κυοφορήσουν ένα παιδί. Αγκάλιασαν όμως, τα παιδιά όλου του κόσμου και τα φρόντισαν σαν δύο φορές παιδιά τους. Αναφέρομαι σε εκείνες που λόγω διάφορων εμποδίων ή επιλογών δεν απέκτησαν δικά τους παιδιά, αλλά γαλούχησαν πολλά παιδιά με πολύ πιο πρακτικές και αποτελεσματικές μεθόδους, έχοντας μία πιο συνολική εικόνα από την μέση μητέρα.
Οι γυναίκες αυτές, αποδέχτηκαν τις περιστάσεις, δεν θύμωσαν και δεν παρατήθηκαν από το λειτούργημα τις μητέρας. Αντιμετώπισαν τις περιστάσεις και προσπάθησαν να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μοιράσουν την αγάπη, την ενέργεια και την φροντίδα τους. Δεν θύμωσαν με τον Θεό και το σύμπαν, αλλά ήρθαν πιο κοντά σε αυτά και τα ευχαρίστησαν με κάθε τρόπο για το υπερτέρημα που τους έδωσαν να μοιράσουν την αγάπη τους.
Εκείνες που ως δασκάλες, αγάπησαν, μεγάλωσαν, δίδαξαν με υπομονή και επιμονή χιλιάδες παιδιά. Που θεράπευσαν τις πληγές μας όταν πέσαμε στο διάλειμμα ή όταν είχαμε το πρώτο μας παιδικό καβγά.
Εκείνες που λάτρεψαν και έδωσαν όλη τους την αγάπη και ενέργεια, σε παιδιά που δεν είχαν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν με τους βιολογικούς τους γονείς. Εκείνες που τα παιδιά τις έβρισαν, τους φώναξαν και τους είπαν “δεν είσαι η αληθινή μου μαμά” και τους έκλεισαν την πόρτα.
Εκείνες που έκλαψαν στα κρυφά και στάθηκαν πιο δυνατές για τα παιδιά τους.
Εκείνες που άκουσαν τα εφηβικά μας προβλήματα με κατανόηση, που δεν δίστασαν να μας δώσουν μεγαλίστικες συμβουλές για το πώς να χειριστούμε όσα μας φαίνονταν βουνό. Που έδρασαν πιο ήρεμα και μεθοδικά από τις μαμάδες που θα πνίγονταν σε ένα ποτήρι νερό.
Σε εκείνες λοιπόν, που έγιναν νταντάδες και έμαθαν σε δεκάδες παιδιά τα πρώτα τους βήματα και τις πρώτες τους λέξεις. Που συγκινήθηκαν εξίσου όταν είδαν τα πρώτα μας δοντάκια να αχνοφάινονται. Εκείνες που μας κακόμαθαν και μας είπαν ναι σε όσα μας αρνήθηκαν οι γονείς μας.
Είναι εκείνες που για δεκάδες χρόνια υιοθετούν, φιλοξενούν και φροντίζουν άστεγα ζώα που άλλοι βρέθηκαν ανάξιοι να τα μεγαλώσουν. Εκείνες δεν είναι μητέρες νομίζεις;
Υμνούμε αυτές που δεν φοβήθηκαν να παλέψουν για να βοηθήσουν τα παιδιά με ανάγκη, δεν ζορίστηκαν να μοιράσουν την αγάπη τους, τον χρόνο τους, τη ζωή τους.
Σε όσες συνεχίζουν να γίνονται μητέρες μέχρι τα βαθιά γεράματα, με ατέρμονη υπομονή και αγάπη.
Σε όσες μας σημάδεψαν την ψυχή και μας έμαθαν πως η ανθρωπιά η καλοσύνη και το μοίρασμα έρχονται πάντα πρώτα.
Στις αδερφές μας, τις θείες μας, τις δασκάλες μας, τις νταντάδες μας, στις διπλανές μας.
Σε όσες αξίζει να ονομάζονται μητέρες.
Σας ευχαριστούμε.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
