Πού τους έχανες, πού τους έβρισκες, σ’ενα κρεβάτι ήταν αγκαλιά για ώρες ή μάλλον για μέρες τώρα.
Διένυαν τον δεύτερο μήνα της σχέσης τους, ανακαλύπτοντας την κάθε κρυφή πλευρά ο ένας του άλλου, αφήνοντας δουλειές, σκοτούρες και φίλους στο περιθώριο.
«Μωρό μου, γιατί υπήρξα τόσο αφελής μαζί σου στην αρχή;»
«Δεν ήσουν αφελής αγάπη μου, ερωτευμένος ήσουν απλώς δεν το είχες καταλάβει» του απάντησε η Αντιγόνη, κλείνοντας το στόμα του μ’ενα φιλί.
Ο Ιάσωνας για κάτι λιγότερο από ένα μήνα, είχε την εντύπωση ότι έπαιζε με την Αντιγόνη.
Περνούσε μαζί της, τις πιο συναρπαστικές στιγμές που είχε ζήσει με γυναίκα, μετρούσαν παρέα ανατολές και δύσεις, αλλά κάποια στιγμή την έστελνε σπίτι της υπενθυμίζοντας της πάντα ότι αυτό που έχουν, δεν είναι σχέση.
Και αν δεν ήταν σχέση αυτή η πρωτόγνωρη χημεία και τα συναισθήματα, τότε τι ήταν; Φράουλα;
«Ωραία αφού κολλάς στην ταμπέλα, να την πούμε φράουλα», της έλεγα όταν υπεραναλύαμε το θέμα του αμετανόητου Πήτερ Παν.
Μέρες μετά, όταν λίγο έλειψε να δηλώσουμε την εξαφάνισή της στην αστυνομία, σήκωσα το ακουστικό και την άκουσα να φωνάζει «Ο Πήτερ Παν ωρίμασε!»
Το σύνδρομο του Πήτερ Παν, είναι αποδεδειγμένο από τους ειδικούς ως το σύνδρομο του αιώνιου έφηβου και του αμετανόητου εργένη.
Άντρες που ζουν στην χώρα του ποτέ-ποτέ, που ψάχνουν στιγμιαία ψευδαισθητική αγάπη σε αγκαλιές της μίας νύχτας, που ζουν στο δικό τους απρόσιτο μικρόκοσμο, όπου δεν υπάρχουν δεσμεύσεις, έρωτας, πόνος και γενικώς συναισθήματα που θα τους αγγίξουξ πέραν του ενός δευτερολέπτου.
Άντρες που ανοίγουν σαμπάνιες στ’όνομά τους και πνίγουν μέσα το πιο πολύτιμο δώρο: το ολοκληρωτικό μοίρασμα με κάποια.
Είναι εκείνοι που στην αρχή, θα τους θεωρήσεις players. Ή έστω αυτοπλασάρονται ως τέτοιοι. Η απάντηση απλή: Γιατί δεν είναι.
Στην ουσία κρύβουν πεισματικά, ένα μικρό παιδί μέσα τους που κατά την προσπάθεια του να κερδίσει το παιχνίδι του, βγαίνει στην αυτοάμυνα και τα βάζει με τους φίλους του.
Ο Ιάσωνας, ήρθε ως απομηχανής Θεός, για ν’αποδείξει στους απανταχού Πήτερ Παν και στις αμέτρητες γυναίκες που πνίγουν τον πόνο τους σε σοκολατίνες και Cosmopolitan, ότι το Peter Pan syndrome γιατρεύεται!
Ναι, μάλιστα γιατρεύεται και όχι με κάποιο μυστικό, μαγικό χαπάκι.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να επενδύσεις λίγο περισσότερο από μερικά χρήματα, για να την ζαλίσεις και να την ρίξεις στο κρεβάτι σου.
Μπορεί δίπλα σου να έχεις εκείνο που πραγματικά ψάχνεις εδώ και χρόνια.
Μην φοβάσαι τις ταμπέλες.
Στο κάτω κάτω, δώσε την δική σου άμα θες!
Ακολούθησε εσύ την Wendy στην χώρα του ποτέ-ποτέ.
Κούρνιασε στην αγκαλιά της, άσε το άρωμά της να σε παρασύρει και θα καταλάβεις πόσο άδικο είχες, όταν έχτιζες τοίχους, δεν επένδυες στο συναίσθημα και έριχνες στα σκουπίδια όσα είχαν να σου δώσουν οι Wendies πέρασαν από δίπλα σου. Ή μάλλον από πάνω σου.
Συνήθως χρειάζεται να περιπλανηθείς σε πολλούς γυναικείους λαιμούς, μέχρι να βρεις αυτόν που θα σε εγκλωβίσει στη μυρωδιά του. Μέχρι ν’ανακαλύψεις τη δική σου Wendy.
Να θυμάσαι οτι εκείνη, δεν θα σε πνίξει ποτέ. Και στα σίγουρα, δεν πρόκειται να νιώσεις μαζί της πλήξη.
Αντιθέτως, μόνος σου θα θελήσεις να την ανεβάσεις στα σύννεφα χωρίς να νιώθεις βαρίδια στα φτερά σου.
Αν σε σπρώξει προς την έξοδο κινδύνου, μπορεί απλώς να μην την είχες βρει ποτέ.
Το παραμύθι του Peter Pan είναι ένα, το παραμύθι του Ιάσωνα και της Αντιγόνης είναι άλλο και οι πονεμένες ιστορίες με αμετάλλακτους Peter Pan είναι χιλιάδες.
Σημασία δεν έχουν ούτε τα στερεότυπα, ούτε τα βαπτίσματα.
Σημασία έχει, όσα και αν κρατάς για σένα, όσο κλειστές και αν αφήνεις τις κουρτίνες, ν’αφήνεις που και που το παράθυρο ανοιχτό για να μπει μία Wendy.
Μαζί της θα κουβαλάει σταγόνες μαγείας που θα φωτίσουν το δωμάτιο σου και ξαφνικά όλα γύρω θα μυρίζουν άνοιξη, φρούτα, λουλούδια.
Φράουλα κανείς;
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
