Ποια κανονικότητα σου λείπει τόσο πολύ;

Φόβος, άγχος, ανησυχία, κούραση, αβεβαιότητα είναι ίσως μερικές από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν τα συναισθήματά μας τους τελευταίους 10 μήνες. Ψυχολογικά στραγγισμένοι, αναπολούμε τις στιγμές που ήμασταν πιο ελεύθεροι από ποτέ, που μπορούσαμε να μετακινηθούμε όποτε μας καπνίσει, που μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε τόσο σφιχτά τους αγαπημένους μας και να χαθούμε στις αγκαλιές τους.

Η χρονιά που πέρασε, έμαθε σε κάποιους να μην έχουμε τίποτα δεδομένο, να ζούμε κάθε μέρα λες και είναι η τελευταία, να προστατεύουμε όσους αγαπάμε, να κάνουμε υπομονή, να ψάχνουμε τρόπους να παραμείνουμε ενωμένοι έστω και από μακριά, να κλείνουμε τα μάτια βλέποντας τον ήλιο και να τον νιώθουμε να χαϊδεύει κάθε εκατοστό του κορμιού μας. Ωστόσο, πολλοί από μας, πέρασαν αυτή τη χρονιά περιμένοντας απλώς να φύγει, να πάει αλλού και να επιστρέφοντας στην πολυπόθητη κανονικότητα. Δεν αποδέχτηκαν ούτε στιγμή ότι αυτό που συμβαίνει μπορεί να κρατήσει μήνες, απογοητεύτηκαν δεκάδες φορές που δε φαινόταν να τελειώνει, κλείστηκαν μέσα τους και δεσμεύτηκαν να μην ξαναβγούν μέχρι να φτάσουμε πίσω στην κανονικότητα.

Εκείνο που ξεχάσαμε όμως, είναι ότι πολύ λίγες από τις παλιές κανονικότητες μάς έκαναν όντως καλό. Οι υπερωρίες στο γραφείο, η υπερκατανάλωση, η μόλυνση του περιβάλλοντος από τα αχρείαστα ταξίδια που κάναμε τρεις φορές τη μέρα και τα ρούχα που φορέσαμε ή δε φορέσαμε έστω μία φορά, η ανάγκη εμφανισιακά να είμαστε πάντα τέλειοι, οι πάμπολλες ώρες που περάσαμε με μη ενδιαφέροντες ανθρώπους γιατί έπρεπε να συναντηθούμε μαζί τους. Δε λέω, καλές οι ποτάρες και τα ξενύχτια, αλλά οι καταχρήσεις μας έκαναν να μην τα εκτιμούμε ιδιαίτερα. Πιάσαμε τους εαυτούς μας να βαριόμαστε τελικά να πάμε στο πάρτι που περιμέναμε τόσες μέρες, δημιουργήσαμε προβλήματα στη φαντασία μας για να αποφύγουμε να βγούμε από το σπίτι.

Κι όμως, τη χρονιά που μας πέρασε, αναγκαστήκαμε να βρούμε την απόλαυση στα μικρά, τα καθημερινά, τα απρόσμενα, εκείνα που δε χρειάστηκαν ιδιαίτερη προσπάθεια. Μια βόλτα στο πάρκο, μια βουτιά στη θάλασσα, τρέξιμο στην αγαπημένη μας γειτονιά, ένα φιλί δίπλα στο ποτάμι, ένα ποτήρι κρασί στο μπαλκόνι, η ποδηλασία στη φύση, έγιναν ξαφνικά οι νέες αγαπημένες μας στιγμές. Αγαπήσαμε και μάθαμε να φροντίζουμε τα φυτά, γελάσαμε και κλάψαμε με φίλους από βιντεοκάμερες, κάψαμε κέικ μπανάνας, χορέψαμε μόνοι στο σαλόνι και γελάσαμε με την ψυχή μας. Μάθαμε να ζούμε στο παρόν ένα τσικ περισσότερο. Αν όντως κάποια στιγμή επιστρέψουμε πίσω στην κανονικότητα, όλα αυτά θα μας λείπουν περισσότερο από ποτέ. Θα νοσταλγούμε χρόνο για τον εαυτό μας, μέρες να λιώνουμε μπροστά από την τηλεόραση, ώρες να κολλάμε στο ίδιο βιβλίο με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ.

Το ξέρω πως κουράστηκες, πως θες τη ζωή σου πίσω, μα ποια κανονικότητα σου λείπει τόσο πολύ; Έχουμε ακόμη δύσκολες μέρες μπροστά μας και δε θα στο κρύψω, ίσως να έρθουν κι άλλες στιγμές που δε θα αντέχεις τον ίδιο σου τον εαυτό, μα να θυμάσαι, πως κάπου εκεί, ανάμεσα στο φόβο, τη μοναξιά, την αυτοδημιούργητη κατάθλιψη, θα έρχονται πάντα μικρές ηλιαχτίδες φωτός μεταμφιεσμένες σαν το αγαπημένο σου φαγητό, μια βόλτα στον ήλιο, μία ώρα χορού στο σαλόνι σου, ένα μήνυμα από εκείνο το φίλο που δε μιλήσαμε για μέρες, την αγαπημένη μας κωμωδία. Το μόνο που χρειάζεσαι, είναι να πάρεις μια βαθιά ανάσα και τα δεις, προτού γίνουν ανάμνηση.