Όταν ερωτεύεσαι σταματάει ο χρόνος λένε. Σταματάει όσο είστε χώρια. Κολλάνε τα ρολόγια και οι μέρες δεν περνούν. Λένε πως η ζωή σου αλλάζει, ο χαρακτήρας σου μεταμορφώνεται και οι προτεραιότητές σου επαναπροσδιορίζονται. Δένεσαι, παρανοείς, γίνεσαι κτητικός. Λένε τόσα πολλά. Αν δεν τα έχεις ζήσει όμως, πιθανότατα σου ακούγονται ανέκδοτα.
Μάιος 2014
Εκεί που τη βρίσκεις μόνος σου, ξαφνικά έρχεται αυτός ο φτερωτός διάολος και σου χτυπάει την πόρτα. Αγάπες, λουλούδια και πόδια να τρέμουν σε κάθε «Σε θέλω». Έκρηξη. Από εκείνες που σε κάνουν ν’ αμφισβητήσεις όλο σου το είναι, ν’ αλλάξεις ολοκληρωτικά. Μικρές καθημερινές ιεροτελεστίες που νόμιζες πως δε χωράνε στη ζωή σου, είναι πλέον ο λόγος που ξυπνάς το πρωί.
Ιούνιος 2014
Πρέπει να φύγεις για διακοπές μακριά για ένα μήνα. Να πας σε φίλους και οικογένεια. Πρώτη φορά βρίσκεις τις διακοπές τόσο λυπηρές. Φεύγοντας, δίνεις υποσχέσεις και κάνεις σχέδια για το μέλλον. Υπάρχει όμως μια αβεβαιότητα στον αέρα που σε σκοτώνει. Η αβεβαιότητα των πρώτων ημερών, που έχεις το μαζί, αλλά νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Που παλεύεις μάταια να χτίσεις άμυνες ανεπιτυχώς. Γνωρίζεστε ένα μήνα, άλλος ένας μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Δεν έπρεπε να ‘ναι έτσι, αλήθεια. Ο δεύτερος μήνας έπρεπε να ‘ναι ο καλύτερος. «Αν είναι να δουλέψει, θα δουλέψει» έλεγαν οι φίλοι μου και ήταν λες κι έριχναν πιο πολύ λάδι στη φωτιά. Στο τρένο για το αεροδρόμιο τα δάκρυα έπεφταν βροχή.
Ιούνιος-Ιούλιος 2014
Αναμενόμενο ως ήταν, οι μέρες δεν περνούσαν. Μικροί και μεγάλοι καβγάδες και μια κραυγαλαία ανάγκη για το μαζί που δεν είχα ξανασυναντήσει. Ποσώς σ’ ένοιαζαν τα βράδια έξω, οι ωραίες παραλίες και η ελευθερία. Το κινητό είχε γίνει ένα με το χέρι σου και τα μηνύματα έπεφταν βροχή. Αλήθεια, πόσα πολλά έχουν να πουν δύο άνθρωποι σε μια μέρα; Πόσα σχέδια μπορείς να κάνεις για μια βραδιά επανασύνδεσης;
20 Ιουλίου 2015
Η μεγάλη μέρα έφτασε. Η αβεβαιότητα που σε περιλούζει ο έρωτας, την κάνει ακόμη πιο δύσκολη. Θα είναι όλα τα ίδια; Λες να μην υπήρχε τίποτα και η απόσταση να σας έκανε να νομίζετε πως είστε ερωτευμένοι; Οι τέσσερις ώρες καθυστέρησης στο αεροδρόμιο έμοιαζαν τέσσερις αιώνες.
«Ν’ αφήσεις ανοιχτά, και θα ρθω να ξαπλώσω δίπλα σου όσο κοιμάσαι. Το πρωί, θα ‘ναι σαν να μην έφυγα ποτέ.»
Στο αεροπλάνο η καρδιά σου πήγαινε να σπάσει. Στο ταξί, ο οδηγός προσπαθούσε να πιάσει συζήτηση, αλλά εσύ ήσουν έτοιμη να εκραγείς. Όταν έφτασες τα σκαλιά του σπιτιού σου, φαινόντουσαν Γολγοθάς. Κατεβαίνεις απ’ το ταξί, παίρνεις τις πρώτες δύο βαλίτσες και γυριζεις να φύγεις. Ποιος είναι αυτός που κάθεται τέτοια ώρα στα σκαλιά απέναντι; Φαινόταν κουρασμένος και περίλυπος. Όπως κι εσύ. Η καρδιά σας χτυπούσε το ίδιο δυνατά τελικά, κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ. Αφήνεις τις βαλίτσες στην μέση του δρόμου και τρέχεις. Χώνεσαι στην πιο ζεστή αγκαλιά που σου είχε χαρίσει ως τότε. Η αβεβαιότητα, η παράνοια, η αγανάκτηση, είναι όλα παρελθόν.
Λύτρωση.
Ένα χρόνο μετά, μπορώ με σιγουριά να πω πως ήταν μια από τις πιο έντονες και λυτρωτικές καλοκαιρινές βραδιές της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ που μου ‘δωσες την ευκαιρία να γνωρίσω τον έρωτα.
Σ’ αγαπώ.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
