Η απάντηση στο τι θα μπορούσε να συμβεί «αν» θα είναι πάντοτε «σίγουρα όχι αυτό που σου αξίζει». Είτε γιατί αξίζεις κάτι πολύ καλύτερο από την υποτιθέμενη και πολύ καλά προσχεδιασμένη ευτυχία του πιθανού «αν», είτε γιατί δεν είχες αρκετό θάρρος να κυνηγήσεις αυτό το «αν».
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο με την πιο πάνω παράγραφο, μπήκε στη μέση η δουλειά και η ζωή γενικότερα και το άφησα παρατημένο στο αρχείο για λίγες μέρες, μέχρι που έπεσα σ’ ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη που είπε «Ό,τι δε συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά». Πιάστηκα να σκέφτομαι τη συνέχεια του ειρμού μου, η οποία ήταν τελικά τόσο ξεκάθαρη, έστω κι αν πολλές φορές μας αρέσει να εθελοτυφλούμε.
Πολλές φορές, ξεχνάμε την τύχη που είχαμε να γεννηθούμε στη Δύση, να έχουμε σπίτι, δουλειά, φαγητό στο πιάτο μας κι ανθρώπους να μας αγαπούν γύρω μας. Γουστάρουμε να ψάχνουμε τη θλίψη και τη νοσταλγία, να χαλιόμαστε από μόνοι μας για πράγματα αστεία, έτσι χωρίς κάποιος να μας κρατάει το μαχαίρι στον κρόταφο. Τη βρίσκουμε να θέτουμε ρητορικά ερωτήματα για το πώς θα ήταν η ζωή μας «αν», όσο εμείς παραμένουμε στάσιμοι. Αν σπουδάζαμε κάτι άλλο, αν παίρναμε εκείνη την επαγγελματική ευκαιρία που μας ήρθε πέρσι, αν τρέχαμε με 1000 χιλιόμετρα την ώρα και κάναμε μετωπική σύγκρουση με τον μεγάλο έρωτα.
Έχουμε ξέρεις αυτό το ελάττωμα, να πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα στην αντίπερα όχθη. Τα «αν» λοιπόν ως αποτέλεσμα, δεν είναι κάτι που θα μπορούσες να προγραμματίσεις. Και χωρίς να θέλω να στο χαλάσω, ούτε θα ήταν αγγελικά πλασμένο. Θα είχε χαρές, θα είχε επιτυχίες, έρωτες, γεμάτες αγκαλιές, αλλά η ζωή σίγουρα πάλι θα έμπαινε στη μέση, όπως μπήκε και στην περίπτωσή μου, που ανέβαλα να τελειώσω αυτό το κείμενο.
Το μόνο σίγουρο όμως, είναι ότι όλα όσα φαντασιώνεσαι που θα μπορούσαν να γίνουν κι επεξεργάζεσαι πώς θα κατέληγαν, δε θα χρειάζονταν σχέδια για να εκπληρωθούν, ούτε μαθηματικές πράξεις, δε θα ήταν νερόβραστα ούτε θα έμοιαζαν βαρετά. Θα ήταν αβίαστα, θα συμπεριλάμβαναν υπερβάσεις που ούτε θα υποψιαζόσουν ότι έκανες τη δεδομένη στιγμή για τον έρωτα -κι όχι μόνο αυτόν-, θα σου έκαναν την καρδιά σου να χτυπάει ένα τσικ πιο δυνατά, δε θα σ’ έβαζαν να αναρωτιέσαι αν κάνεις κάτι λάθος. Θα ήταν ευκαιρίες που θα άρπαζες σε δευτερόλεπτα· έστω κι αν κατέληγαν στο απόλυτο τίποτα, δε θα τις μετάνιωνες ούτε δευτερόλεπτο.
Γιατί τα πράγματα δεν είναι καλύτερα στην αντίπερα όχθη. Είναι καλύτερα εκεί που τους δίνεις προσοχή. Γι’ αυτό λοιπόν, όλα τα «αν» που μας βασανίζουν, είναι όλα όσα δε θελήσαμε και δεν ποθήσαμε ή δε μας πόθησαν αρκετά. Γιατί, αν οι αποφάσεις μας χρειάζονται μέτρημα, αν είναι «για πόσο» κι όχι «για όσο», τότε δεν έχουν καμία θέση στη ζωή μας, ούτε για καλό, ούτε για κακό. Είτε γιατί δεν τις χρειαζόμαστε, είτε γιατί δεν τις δικαιούμαστε. Αν δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την αλλαγή, αν το μόνο που στέλνουν οι δείκτες μας είναι ανάμεικτα μηνύματα, τότε τι να μας στείλει το σύμπαν και γιατί;
Η Ναταλία προχθές μου είπε ότι εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να ξυπνάνε κάθε πρωί, που κάνει να τρέμουν τα πόδια μας, είναι η ελπίδα, κι είναι άδικο να τη χάνουμε με τόση ευκολία. Της είπα ότι η ελπίδα δε φτάνει να μας ξυπνάει το πρωί. Πρέπει να παλεύουμε μέσα στη μέρα μας για όλα όσα ελπίζουμε να έχουμε. Να τα διεκδικούμε. Γιατί η ζωή θα ήταν άδικη, μόνο αν κάποιοι δεν παλεύαμε αρκετά για όσα μας κρατούν ξύπνιους τα βράδια.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
