Την πιο μεγάλη συγγνώμη τη χρωστάμε στον εαυτό μας

Κατά καιρούς, αποφασίζουμε να πλησιάσουμε ειρηνευτικά παλιούς φίλους κι εραστές και να απολογηθούμε για τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν στη μεταξύ μας σχέση. Κάνουμε φανταστικούς μονολόγους, τους τρέχουμε καμιά τριανταριά φορές μες στο μυαλό μας -αν και ξέρουμε, κατά βάθος, πως οι συζητήσεις αυτές δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

Τρωγόμαστε να απολογηθούμε, να ζητήσουμε συγγνώμες, γεμάτες έπαρση κι αυτοπεποίθηση, γιατί στην ουσία όλα για μας τα κάνουμε. Θα τα πούμε για να νιώσουμε εμείς καλά, για να κοιμόμαστε λίγο καλύτερα τα βράδια, για να πούμε πως εμείς κάναμε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας. Τελικά, όμως, κανένας παλιός φίλος ή εραστής δε χρειάζεται τη συγγνώμη μας. Στο κάτω-κάτω, αν την χρειαζόντουσαν, θα την ζητούσαν, θα ήταν ακόμη εδώ να περιμένουν, δε θα ανήκαν στο παρελθόν.

Την πιο μεγάλη συγγνώμη την χρωστάμε στον εαυτό μας. Για όσα κάναμε, για όσα δεν κάναμε, για όσα είπαμε, για όσα δε στραβωθήκαμε να δούμε. Θα κάνω την αρχή, θα ξεκινήσω πρώτη, λοιπόν, λέγοντας «συγγνώμη, εαυτέ μου». Συγγνώμη για όσα σε άφησα να πιστεύεις, συγγνώμη για τα όνειρα που σε άφησα να χτίζεις για το μέλλον, χωρίς να καταβάλω καμιά προσπάθεια να τα πραγματοποιήσω. Συγγνώμη, ειλικρινά, για όλα τα βράδια που σε άφησα να ξενυχτάς και να φαντασιώνεσαι στιγμές που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα, λόγια που ποτέ δε βρήκες τη δύναμη να ξεστομίσεις, πόρτες που ήθελες τόσο πολύ, μα τελικά δεν κατάφερες, να χτυπήσεις.

Συγγνώμη που σε άφησα τελευταίο στη λίστα προτεραιοτήτων μου, που νοιάστηκα περισσότερο για να ‘ναι άλλοι χαρούμενοι, για να μην έχουν να πουν κακή κουβέντα, και τελικά σε παραμέλησα, δε σε άκουσα που ούρλιαζες για βοήθεια όταν με χρειαζόσουν πιο πολύ από όλους. Λυπάμαι τόσο πολύ που δε μείναμε μόνοι μας για λίγο όταν έπρεπε, που δεν έκλεισα πόρτες που ξετύλιγαν δρόμους με αδιέξοδα, που σε άφησα να κρέμεσαι από άδεια λόγια κι υποσχέσεις.

Στ’ αλήθεια, λυπάμαι πολύ για όλες τις φορές που σε έφερα σε δύσκολη θέση. Αλλά να σου πω κάτι; Όλα τα λάθη με βοήθησαν να καταλάβω πόσο πολύ σ’ αγαπώ. Γιατί τώρα έμαθα να σε προσέχω, να διαβάζω τις ανάγκες σου πριν από ‘σένα, να αφήνω τα τοξικά σου συναισθήματα να περνάνε σαν αέρας, χωρίς να τα αφήνω να μας κατευθύνουν.

Έμαθα να σε ακούω, να βάζω τους φόβους σου για ύπνο, άμα θεριεύουν καμιά φορά, να γράφω τις ανησυχίες σου κάτω, να κάνω το χαρτί χίλια κομμάτια και να τα πετάω. Έμαθα να σε φροντίζω, να σε παίρνω ραντεβού, να σε κρατάω μακριά από όλους κι όλα, όταν θες εσύ να κλειστείς.

Θα ήθελα να αλλάξω, να γίνω η καλύτερη εκδοχή σου, να σου αξίζω, εαυτέ μου.  Να μη σε απογοητεύω, μα να σταματήσω να βάζω και τον πήχη τόσο ψηλά. Να σε καταλαβαίνω, να αφήνω τα συναισθήματά σου να περνούν, να μην είμαι επικριτική μαζί σου. Υπόσχομαι να σε αφήνω λίγο πιο συχνά να κάνεις όλα όσα θα μετανιώσεις, αν τα αφήσεις.

Κι όταν χρειαστεί, θα σε πάρω εγώ απ’ το χέρι να πάμε να χτυπήσουμε την πόρτα εκείνων που αισθανόμαστε πως κάποιες λέξεις ή εξηγήσεις τους χρωστάμε, και δε θα σε σπρώξω μακριά.