Γοητευόμαστε απ’ ό,τι αγαπά κάτι απ’ αυτά που αγαπάμε

Είναι μια ενδόμυχη συνήθεια. Είναι προέκταση της σκέψης μας κι ένας εσωτερικός μονόλογος για το αν αυτό που τώρα μόλις λατρέψαμε, είναι δικό μας ή όχι. Μια συνεχής μάχη να βρούμε γύρω μας κοινά και μια αμφίρροπη διαπραγμάτευση για το αν είμαστε τυχεροί που τα βρήκαμε. Ένας ανταγωνισμός με τον άλλον εαυτό κι ένα συμβόλαιο συνύπαρξης σε βάθος χρόνου. Μια δημιουργικά καταστροφική συνήθεια, να λατρεύουμε ό,τι βλέπουμε να αγγίζει κάτι απ’ αυτά που αγαπάμε. Ένας κινούμενος καθρέπτης που κρύβει μέσα του μια δική μας εκδοχή λίγο διαφορετική. Μια πτυχή του εαυτού μας που ακόμα δεν είδαμε. Ένα ταξίδι που ακόμη δεν κάναμε.

Εκείνο το ουρλιαχτό που θα προκαλέσει στον σκύλο που είδες μόλις ανησυχία, λες και κέρδισες το τζόκερ, κάνει τους ανθρώπους γύρω σου να αναρωτιούνται τι πίνεις. Κι ακολουθεί εκείνο το χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά στον φροντιστή του, γιατί νιώθεις αυτήν την υπέροχη αίσθηση του να ‘χεις δικό σου σκύλο, του να αγαπάς αυτά τα πλάσματα. Ένα νεύμα ευγνωμοσύνης που υπάρχουν γύρω σου κι άλλοι όπως εσύ. Μια σειρά από συναισθήματα χαράς, όταν αντικρίζεις γύρω σου κι άλλους που σταματούν να δώσουν γάλα στα νεογέννητα γατάκια. Είναι κι άλλοι που μπορούν να στερηθούν κάποια χρήματα απ’ το εβδομαδιαίο τους budget για να αγοράσουν μια κονσέρβα κι αφιερώνουν στιγμές για χάδια στα αδέσποτα, κι είναι υπέροχοι. Κι εσύ συμπάσχεις μαζί τους, με μια αισιοδοξία πως αυτός ο κόσμος είναι όμορφος, τελικά.

Είναι όμορφος γιατί θέλουμε να τον βλέπουμε όμορφο, μ’ ένα βιβλίο σε κάθε μας ταξίδι με τρένο, λεωφορείο, πλοίο ή αεροπλάνο. Εκείνες οι στιγμές που αναρωτιέσαι τι σημαίνει για τον άλλον αυτό το βιβλίο που τώρα κρατά, πόσα χρόνια το ‘χει ή ποιος μπορεί να του το έδωσε. Ένα κρυφό χαμόγελο που θέλεις να του χαρίσεις γιατί βλέπεις, μέσα απ’ αυτόν, τον άνθρωπο που θέλεις να γίνεις. Κι είναι κι εκείνοι που συναντάς και καμαρώνεις, και σκέφτεσαι μακάρι να τους μοιάσεις. Γιατί ταυτίζεσαι με τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους κι υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως κι εσύ τέτοια ανατροφή θα δώσεις στα δικά σου, αν τελικά αποκτήσεις.

Γιατί από παιδί, έχεις να θυμάσαι πως πάντα σε ενθουσίαζαν οι υπέροχες πράξεις των ανθρώπων. Αυτές που θυμίζουν κάτι από πληρότητα της ύπαρξης σ’ αυτή τη ζωή. Χωρίς κανένα αίσθημα ζήλιας, με σεβασμό, πρώτα, στον ίδιο σου τον εαυτό. Μια δεντροφύτευση ή το μάζεμα των σκουπιδιών σε μια παραλία, η ελαχιστοποίηση της ταχύτητας στη λωρίδα προσπεράσεως για να περάσει ο πίσω σου∙ είναι λίγες απ’ τις πολλές περιπτώσεις που πιάνεις τον εαυτό σου να χαίρεται που υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές. Γιατί το να αποτελείς το καλό παράδειγμα είναι εύκολο. Το να μη χρειάζεται, όμως, να ‘σαι το παράδειγμα είναι το δύσκολο.

Κι αυτό είναι που κάνει τους ανθρώπους που ταυτίζεσαι με κάτι από ‘κείνους να διαφέρουν. Δεν ξέρουν πόσο υπέροχοι είναι ή δεν τους το ‘χει πει κανείς μέχρι στιγμής. Δε μείνανε πολλοί να σου δίνουν προτεραιότητα στην έξοδο της πολυκατοικίας, ούτε πολλοί που θα πουν στον οδηγό του λεωφορείου να περιμένει, γιατί τρέχεις να το προλάβεις. Πολλές είναι οι φορές που ακούς «Τι έχω να κερδίσω απ’ αυτό;». Δεν είναι κέρδος. Ο τραπεζικός σου λογαριασμός το βράδυ δε θα ‘χει ανεβεί κι εσύ δε θα ‘χεις μειωμένο εισιτήριο για τον παράδεισο. Ή μπορεί και να ‘χεις. Ο σκοπός είναι αυτός που κάνει τη διαφορά σε όλα. Και γύρω σου, είναι πολλοί σαν εσένα, που δεν έχουν κανέναν σκοπό να βλάψουν. Ταυτίσου!