Είσαι το παιδί τους, όχι ο καθρέφτης τους

Θα μπορούσε κανείς να πει πως ισορροπία είναι να ‘σαι ευγνώμων σε ‘κείνους που σε έφεραν σ’ αυτόν τον κόσμο. Στις συγκυρίες που επέτρεψαν την εξέλιξή σου. Στους δύο αυτούς ανθρώπους που ενώθηκαν με κάποιον τρόπο για να δημιουργήσουν τη δική σου ύπαρξη. Ακόμα κι αν τώρα είναι μακριά, ακόμα κι αν δεν είναι εν ζωή για να λάβουν την πληρότητά σου, είναι βέβαιοι πως αυτή η δημιουργία συνεχίζει να εξελίσσεται. Έτσι ακριβώς όπως αξίζει σε ένα πνευματικό ον να πορεύεται μέσα στον χρόνο. Τι απέγινε, όμως, της λήθης το πηγάδι που κρύβει μέσα του τις δεύτερες ζωές των παιδιών; Υπάρχει, άραγε, κάποιο σχοινί για να τις τραβήξει στο φως;

Δεν είναι εύκολη η ισορροπία. Αρχικά, θα σκεφτόταν κανείς πως θέλει γερά πόδια. Ναι, θέλει γερά πόδια, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσεις πως αρκετοί γεννήθηκαν μην ξέροντας να πατάνε στα δικά τους. Υπήρξαν προεκτάσεις των γονέων τους, χωρίς τη θέλησή τους. Στα πόδια τους μάθανε να βλέπουν τα βήματα της οικογένειάς τους. Είναι μια ειδική ικανότητα των γονέων να μετουσιώνουν τη χαμένη τους ζωή στα παιδιά τους. Θα μπορούσε να ‘ναι ένα ερώτημα πριν τη στιγμή που δύο άνθρωποι αποφασίζουν να γίνουν γονείς. Γιατί δεν υπάρχουν γονείς από ατύχημα, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχόμαστε.

Η επιλογή σου για το ελεύθερο σεξ υπό την επήρεια αλκοόλ και διαφόρων ουσιών είναι που φέρει την ευθύνη για την ανάληψη άλλων ευθυνών, που συγχέονται το «ατύχημα» που θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει. Αλλά δεν υπάρχει. Και για να το συνειδητοποιήσει κανείς θα πρέπει να πρώτα να δεχτεί ως ευθύνη τον ίδιο του τον εαυτό. Κάπως έτσι θα φτάσει στο σημείο, πριν γίνει γονιός, να αναρωτηθεί αν είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του. Αν έχει ξεδιψάσει απ’ ό,τι λαχτάρησε η ψυχή του. Αν είναι έτοιμος την ευτυχία, που ζει, να τη μοιραστεί έχοντας πλάι του τον καρπό του μεγαλύτερου θαύματος της ζωής.

Αν το πιάσει κανείς απ’ την πλευρά του παιδιού, θα καταλάβει άμεσα πως τα απωθημένα του δεν είναι δικά του αλλά των γονιών του. Κρύβονται μέσα σε απόψεις που έχουν σύμμαχο την αυστηρότητα εκείνων των φωνών που δεν αφήνουν ελεύθερη την παιδική (και κακοποιημένη, κάποιες φορές) ψυχή να πορευθεί στον δικό της δρόμο. Εύκολα θα παρατηρήσει κανείς πως το εργασιακό του περιβάλλον είναι ένας κρίκος τοξικότητας που συνδέεται με άλλους, πιο δυνατούς κρίκους, που δύσκολα βρίσκεις την κλειδαριά. Αντέχει στον χρόνο σφραγισμένη, γιατί δεν υπάρχει διάθεση για τη διάλυσή της. Πόσο μάλλον, όταν η αγάπη που έλαβε από παιδί ήταν αυτή της αντιμετώπισης του παιδιού ως συνέχεια των γονέων.

Όσο αποκτάς το αίσθημα της ευθύνης, προχωράς το βλέμμα σου στους πιο δυνατούς κρίκους της αλυσίδας, που δύσκολα ένας ενήλικας καταλαβαίνει το πόσο τον ελέγχουν. Είναι ο σπόρος της μη αποδοχής του παιδιού, πως αν δεν πράξει όπως πρέπει, δε θα γίνει ποτέ αποδεκτό. Κάθε του σκέψη απαιτεί μια αιτιολόγηση κι ακολουθείται από ένα αίσθημα κατηγορίας. Καμιά φορά βαπτίζεται με καλούς βαθμούς κι άψογες επιδόσεις σε ό,τι πρέπει ένα παιδί να κάνει κι άλλες σε καθωσπρέπει συμπεριφορές, που καταφέρνουν να βγάζουν όλο και πιο μακριά το παιδί απ’ την αλήθεια του. Μέχρι που το παιδί γίνεται ενήλικας. Ο ίδιος ενήλικας που βλέπει σήμερα στον καθρέπτη τους γονείς του.

Κάπου-κάπου, ξεχνιέται απ’ τις κακές του συνήθειες και ταξιδεύει στα όνειρα που ποτέ δεν εξέφρασε ως παιδί στον πατέρα του. Περιπλανιέται στα βήματα που ποτέ δεν έκανε μακριά απ’ τη μητέρα του. Γρήγορα, όμως, επιστρέφει στα δεσμά που τον κάνουν να φαίνεται αποδεκτός στο μυαλό του. Βλέπει γύρω του δρόμους που δεν πήρε τον χρόνο που ήθελε για να τους διαβεί. Αποκτά αντιλήψεις που δε θα ήθελε ως έφηβος να έχει. Είναι τα υλικά της αλυσίδας που σήμερα αναζητεί για να δει την αρχή της. Κι η αρχή της αρχίζει να φαίνεται, όταν αρχίζει να εμπιστεύεται τα δικά του φτερά.

Είναι ωραίο να πετάς με δανεικά φτερά. Ξέρεις πως αν πάθουν βλάβη δεν είναι δικά σου. Ξέρεις πως αν πέσεις, θα ‘ναι αυτός που σου τα δάνεισε κάτω, για να σε κρατήσει. Ξέρεις πως δεν είσαι μόνος, κι αυτό είναι μια ασφάλεια. Μα το σημαντικότερο εφόδιο που το παιδί θα έπρεπε να ‘χει, είναι να πιστεύει στα δικά του φτερά, όποια κι αν είναι αυτά. Δεν πειράζει αν είναι μικρά, μονόχρωμα, σπασμένα ή ψαλιδισμένα, ως ένα σημείο. Πειράζει αν είναι ξεχασμένα. Αν πρέπει να ανοίξουν από εντολή κάποιων άλλων. Καμιά ζωή δεν υπάρχει για να ανήκει σε άλλους. Η ύπαρξη ανήκει από μόνη της στο θαύμα. Κι όταν ένα παιδί το ανακαλύψει, τότε έρχεται η ισορροπία. Κι αν αυτό άργησε να γίνει είναι επειδή κάποιοι κρίκοι είναι βαθιά θαμμένοι μέσα σου.