Εκείνοι που αυτοδιαφημίζονται είναι κι οι πιο ανασφαλείς

Θα μπορούσαμε, πριν χρόνια, να φανταστούμε ότι η τεχνολογία θα ‘χει τόση επίδραση στην επικοινωνία μας; Ότι η επαφή μας με τους ανθρώπους θα ‘χε γίνει τόσο εύκολη και πως όλα θα κόστιζαν λιγότερο χρόνο; Συνειδητά θα απαντούσαμε «όχι» κι ίσως να γελούσαμε και λίγο. Κι ακόμα περισσότερο θα γελάσουμε τώρα, αν αναλογιστούμε πόσο έχει αυξηθεί η τάση μας να μιμούμαστε ό,τι βλέπουμε. Ό,τι με ποικιλία δίνεται μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας. Και δε γίνεται αναφορά σε συμπεριφορές. Για την τάση του ανθρώπου να κάνει ακόμα και τον άνθρωπο προϊόν μιλάω. Κι αυτό ασυνείδητα, στην πορεία μας να γίνουν όλα πιο εύκολα.

Και ποιος δε θα ήθελε πριν χρόνια εφαρμογές που προωθούν άτομα που γουστάρεις, επιλέγοντας φίλτρα που προτιμάς ή την περιοχή που θες. Και ποιος δε θα ήθελε πριν χρόνια Instagram ή Facebook για να μπορεί, μ’ ένα αίτημα φιλίας, να μάθει τόσα πολλά για έναν άνθρωπο. Ας επικεντρωθούμε μόνο στο τι μπορεί κανείς να ανεβάσει σ’ ένα μικρό χρονικό διάστημα στα προφίλ του στα social. Από φωτογραφίες της οικογένειας, quotes και τραγούδια της επιλογής του, μέχρι την τοποθεσία που είναι ή το πού σκοπεύει να πάει. Και θα ‘λεγε κανείς ότι αυτό κάνει πιο εύκολη τη σχέση του με τον έξω κόσμο. Με τον έσω του, όμως; Αυτά που πραγματικά δηλώνει στα social media είναι όπως τα νιώθει ή στην ανάγκη του να τα μοιραστεί χάνει την ουσία κι επικεντρώνεται στην αποδοχή του κόσμου;

Πόσες φορές είδαμε άτομα που αγαπούν να δείχνουν τις τακτικές αλλαγές τους στα μαλλιά, τα ρούχα ή παπούτσια, ακόμα και στο σώμα τους. Selfies με το πριν και το μετά κι ένα αίσθημα υπερηφάνειας για το κατόρθωμα. Το άξιο προσοχής δεν είναι τα περιστατικά, αλλά ο τρόπος με τον οποίο πλέον μοιραζόμαστε τις αλλαγές μας, τους στόχους μας και τα επιτεύγματά μας. Πόσες φορές είδαμε αφιερώσεις ή ευχαριστήρια να διαφημίζονται σε δημόσιες αναρτήσεις; Ήταν, άραγε, τόσο φορτισμένοι συναισθηματικά κι από κοντά ή έφυγε η συγκίνηση την ώρα που έσβηναν κι έγραφαν τα χέρια στην οθόνη; Είναι πράγματι επικοινωνία όλο αυτό ή ένας φαύλος κύκλος προς τον ναρκισσισμό;

Είδαμε ολόκληρες οικογένειες να μοιράζονται τα γενέθλια και τις επετείους τους με τους διαδικτυακούς τους φίλους, ενώ κάθονται στον ίδιο καναπέ. Είδαμε απολογισμούς της χρονιάς γεμάτους συγκίνηση και φωτογραφίες από στιγμές που μόνο χαρά είχαν. Κι αν κάτι που μπορώ να σκεφτώ με σιγουριά είναι ότι λείπει η επιβεβαίωση. Λείπει η θερμή αποδοχή που αντικαταστάθηκε από ηλεκτρονικές αντιδράσεις. Δεν είναι τυχαίο που επηρεαζόμαστε από μια κακή πορεία μιας ανάρτησης. Κι αυτό γιατί στο μυαλό κυριαρχεί ο αριθμός κι όχι η αίσθηση, το βίωμα κι η απόλαυση.

Το είδαμε σε ζευγάρια που προμοτάρουν τη δουλειά τους και τους φουσκωμένους μισθούς μέσα από χλιδάτες διακοπές και καινούργια αυτοκίνητα. Από διπλά και τριπλά ακίνητα δίπλα στη θάλασσα και σκάφη πολυτελείας να γίνονται πρωτοσέλιδα. Από πολυπληθείς οικογένειες που συχνά επιδεικνύουν την ευτυχία τους στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Από επιτυχημένους καριερίστες που αφήνουν την καριέρα τους τελικά, για να δείξουν τον δρόμο της επιτυχίας και σ’ άλλα άτομα. Υπάρχει, όντως, ευτυχία σε όλο αυτό ή υποβόσκει μια ανασφάλεια;

Το άτομο έχει ανάγκη από θεμέλια μιας υγιούς αυτοπεποίθησης κι όταν αυτή λείπει, φαίνεται. Φωνάζει όταν προσπαθεί ανεπιτυχώς να καμουφλαριστεί πίσω από φαντεζί περιτυλίγματα κι ανούσια βαβούρα. Όταν ο άλλος, ο τάχα σίγουρος, αποζητά διαρκώς το χειροκρότημα και τα εύσημα. Όταν μιλά συνέχεια για τον εαυτό του και τον συγκρίνει με τα προηγούμενα χρόνια ή με άλλους, βγάζοντάς τον πάντα καλύτερο. Όταν μπαίνει σε μια διαδικασία ανικανοποίητου, όταν τίποτα δεν του αρκεί. Γι’ αυτό και μιμείται τους πολλούς, δε φιλτράρει κινήσεις και συμβουλές, μονάχα τις εφαρμόζει, αγνοώντας ότι μπορεί να μην του ταιριάζουν ή ίσως και να μην μπορεί να τις πραγματοποιήσει.

Στην πορεία μας για αποδοχή, αγνοήσαμε τη δίψα για γνώση. Τη δίψα για λάθη και στραβά. Θεωρούμε ότι μια αστοχία μας μπορεί να φέρει την καταστροφή, ενώ πασχίζουμε το σωστό να το διαδώσουμε και να το κάνουμε να φαίνεται κέντρο του κόσμου. Δεν είναι έτσι. Κι όσο κι αν δεν μπορούμε να το παραδεχτούμε, μπορούμε να το σκεφτούμε. Η εικόνα είναι κάτι που επηρεάζεται απ’ τον χρόνο. Αυτό σημαίνει πως της ανήκει και το κομμάτι της φθοράς.

Μέσα στον χρόνο υπάρχει και κάτι που δεν αλλοιώνεται. Δεν είναι ούτε τα λεφτά, ούτε τα μοναδικά ταλέντα, ούτε η πρώτη θέση στο τουρνουά. Δεν είναι τα likes ούτε τα follows. Είναι η ψυχή και τα χρώματα που αφήνουμε να μπουν μέσα της. Ας είναι με λιγότερες διαφημίσεις.