Φλερτάρουμε ακόμα με αποκρύψεις και τραγούδια;

Πόσα χρόνια πίσω μπορεί να σε πάει αυτού του είδους το φλερτ; Αυτός ο αθώος και ρομαντικός τρόπος που διεκδικούσες το απόρθητο; Συνειδητοποιείς, αργά ή γρήγορα, ότι δεν ήταν ούτε κακό ούτε καλό. Ήταν αυτό που ήταν, κι είχε μεγάλη δόση αυθορμητισμού κι έρωτα.

Γιατί τίποτα δεν ήταν γνωστό εκείνα τα χρόνια για τον καθένα, σε σύγκριση με το σήμερα, που μπορείς να μάθεις εύκολα κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή εκείνης της ύπαρξης που σου έκλεψε την καρδιά. Για το πού συχνάζει αυτός που, δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια πριν, θα έπαιρνες τηλέφωνο με απόκρυψη για να του βάλεις Καζούλη και να αφιερώσεις το «Έλα, μωράκι μου» απ’ το cd player, με διπλοκλειδωμένη την πόρτα, για να μη σε διακόψει κανείς. Αδιαμφισβήτητα, με τα τωρινά δεδομένα γλυτώνεις τα κόκκινα μάγουλα από ντροπή και καψούρα συνάμα, αλλά την αίσθηση αυτή, πως κάτι άγνωστο ίσως γίνει δικό σου, σήμερα είναι δύσκολο να τη συναντήσεις.

Πάσχιζες τότε να βρεις μέσω γνωστών κι αγνώστων τον αριθμό του σταθερού τηλεφώνου ή, αν ο κύκλος ήταν κοινός, του κινητού. Οι φίλοι σου, θερμοί υποστηρικτές του κεραυνοβολήματός σου, φέρνανε τον κόσμο ανάποδα μέχρι να βρουν στοιχεία για το πρόσωπο. Κι όταν είχες, επιτέλους, τα πολυπόθητα ψηφία του αριθμού του, έτρωγες τα νύχια σου, όταν καλούσε κι αργούσε να το σηκώσει, ενώ ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, όταν το σήκωνε ο γονιός με ύφος απότομο. Ακόμα θα θυμάσαι την ντροπή της αποτυχίας που ένιωθες, αλλά ξεχνάς πως τίποτα δεν είναι εύκολο σε κάθε αρχή. Άλλωστε, «κατάλληλες προϋποθέσεις» μόνο από Βανδή-Λεμπέση προλάβαμε -κι επίσης αφιερώσαμε.

Είχες το χαμόγελο του κατακτητή, όταν το σήκωνε το πρόσωπο που ήθελες κι έπρεπε, αμέσως, να πατήσεις το play. Και δώσ’ του τα καψουροτράγουδα κι οι εξομολογήσεις μέσω αυτών. Παρακαλούσες να μη στο κλείσει, ενώ σήμερα, αν μπορούσες, θα το έκλεινες εσύ στη μούρη. Ζόρικη υπόθεση οι χωρισμοί. Πόσο μάλλον, αν ήτανε κι ο πρώτος. Το δύσκολο, όμως, ήταν το να χωρίζατε, επειδή υπήρχε άλλο πρόσωπο. Εκεί σίγουρα «δεν ήταν έρωτας, ήταν Γολγοθάς», και δώσε πάλι πόνο και κατάρες μέσα από στίχους.

Σε όλες, όμως, τις περιπτώσεις η εξουσία υπήρχε πάντα σε αυτόν που καλούσε. Κι αυτό ίσως να ‘ταν που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο ερωτεύσιμα, κι ας έφαγες κι απειλές απ’ τον πατέρα της ότι θα σε βρει και θα σου βγάλει τ’ αφτιά. Ακόμα να ψάχνει, άραγε; Τι κι αν ψάχνει, εσύ της είπες να «ντυθεί πρόχειρα, να βγάλει το κραγιόν της» και περίμενες με τις ώρες στο σημείο που όρισες το ραντεβού, γιατί πίστευες ότι θα έρθει. Και δεν ξέρεις, αν όντως δεν ήρθε ή αν κρύφτηκε για να δει ποιος ήσουν, τελικά.

Ό,τι και να ‘ναι, σήμερα μοιάζει με ιστορία που λες και γελάς μόνος σου για την, τάχα μου, παντοτινή σου αγάπη. Εκείνη που θα σας έβρισκε γερασμένους να ακούτε το τραγούδι που κρυβόταν σε κάθε κλήση σας. Και γελάς ακόμα πιο δυνατά, γιατί σήμερα όχι μόνο δεν είστε μαζί, αλλά δεν ξέρεις προς τα πού είναι η μοίρα της παντοτινής αυτής αγάπης. Και τα γέλια γίνονται δυνατότερα, όταν αναπολείς τις στιγμές που δεν υπολόγισες ποτέ στο πρόγραμμα.

Όταν έπαιζε η Αλέξια στη διαπασών κι εσύ ερωτευόσουν όλο και πιο βαθιά, κι άνοιγε η πόρτα να σε φωνάξει η μάνα σου για βραδινό. Όταν το σήκωσε κι έπρεπε να παίξεις το τραγούδι, αλλά αυτό δεν έπαιξε ποτέ γιατί τα ‘φτυσε η κασέτα. Όταν έμαθε το πρόσωπο ότι κρύβεσαι εσύ πίσω απ’ τις αλλεπάλληλες τηλεφωνικές προσπάθειες και σε κοιτούσε περίεργα καθώς έσκυβες το κεφάλι. Όταν ήρθε έξω απ’ το σπίτι σου για να σε φωνάξει να τα πείτε και το έμαθε όλη η γειτονιά, κι εσύ έκανες μια εβδομάδα να βγεις απ’ το σπίτι. Είναι αυτά που με τον καιρό ξεπέρασες γιατί «υπήρχε πάντα μέσα στη ζωή σου», όπως ο Ρουβάς σε αφίσα πάνω απ’ το κρεβάτι σου, με μια καρδιά με τ’ αρχικά σας μέσα.

Είναι αυτά που σήμερα λέμε ότι κάνουν το ρομαντικό φλερτ οριακά ανύπαρκτο. Με καμιά δόση χυδαιότητας ή αγένειας από τον ενδιαφερόμενο. Με αγνότητα και διάθεση να ξεκινήσει κάτι μυστήριο, όπως ακριβώς είναι κι ο έρωτας. Με εκείνα τα χαζά γελάκια που κρύφτηκαν, όταν μάντευε ονόματα, καθώς έπαιζαν τα τραγούδια. Αυτά είναι που δε θα γνωρίσουν τα σημερινά παιδιά, χωρίς αυτό να ‘ναι καλό ή κακό. Γιατί είναι απλά ακόμα κάτι που χάθηκε μες στον χρόνο, για να αντικατασταθεί από άλλα, από ηλεκτρονικά ραβασάκια και κόκκινες ψηφιακές καρδιές.

Όσο παλιό κι αν ακούγεται, είναι στο χέρι μας να γίνει ξανά, έστω και για μία φορά, ο τρόπος που θα προσελκύσουμε τον άνθρωπο που θέλουμε. Ακόμα και σήμερα. Κι ας ξέρουμε τους λογαριασμούς του στα social media. Πρέπει να σηκώσει το τηλέφωνο και να ψάξει να βρει ποιος κάνει τον DJ για το χατίρι του. Ποια μπορεί να ‘ναι η αιτία χωρισμού απ’ τη σχέση του. Ποιος μπορεί να ‘ναι κάτω από το σπίτι σου και να σε περιμένει στο αμάξι του. Ποιανού γονιός πληρώνει φουσκωμένους λογαριασμούς, γιατί έχει ποικιλία το πρόγραμμα. Κι είναι καλό να υπάρχει ποικιλία στο φλερτ. Πόσο μάλλον στο φλερτ μιας άλλης εποχής. Γιατί ο έρωτας θα ‘ναι πάντα νοσταλγικός και μυστηριώδης.