Ήχοι, αέρια, υγρά και καλώς ήρθες απομυθοποίηση!

Είναι κεραυνοβόλο. Δε σε προετοιμάζει ποτέ πριν έρθει. Σε κάνει να κοκκινίζεις σαν παιδί που δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιεί τις λέξεις. Έρχεται απ’ το πουθενά κι εσύ χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Είναι απ’ τις στιγμές που θα ‘θελες να μην υπάρχει κανείς γύρω σου για να το ζήσεις μόνος σου. Να μη χρειάζονται αναλύσεις και δικαιολογίες για κάτι τόσο λεπτό κι ανθρώπινο. Ναι, ανθρώπινο. Γιατί άνθρωποι είμαστε και λειτουργούμε ενστικτωδώς. Σαν τον έρωτα. Μόνο που, σε τέτοιες περιπτώσεις, ο έρωτας ρίχνει το βέλος στον εαυτό του, γιατί κι ο τελευταίος πειρασμός ξενέρωσε.

Είναι η κατάρριψη ενός ειδώλου που έχει φτιάξει για ‘σένα. Ένας τρόπος να ξανά συστηθείτε για να δείτε μέχρι πού μπορείτε να φτάσετε. Όχι, δεν είναι η μάνα του, ούτε ο μπαμπάς της. Είναι εκείνος ο ήχος στο πρώτο ραντεβού, λίγο πριν σηκωθείτε απ’ τις σκάλες της πολυκατοικίας, που αρχίζει να εκπνέει το κόλον, το τελευταίο τμήμα του παχέος εντέρου. Δεν ξέρω αν φταίει που είχε υγρασία ή επειδή ήπιες με καλαμάκι τ’ αναψυκτικά και κατάπιες αέρα. Δεν ξέρω αν φταίει που καλοπερνάς τα βράδια. Ξέρω ότι κι αυτό θέλει να αναπνεύσει, κι ας είναι το πρώτο σας ραντεβού. Εδώ, άλλοι, είναι λίγο πριν το αποκορύφωμα της ηδονής, κι όλα γίνονται τόσο εύκολα καταστροφικά μ’ αυτήν την αναπνοή των χειλέων της γυναίκας. Μην κολλάς! Αν αξίζει, θα μείνει.

Θα μείνει κι ας μοιάζει με ορχήστρα της Βιέννης το πεπτικό σου σύστημα ενώ εσύ λίγο πριν είχες πει ότι δεν πεινάς. Φταις, γιατί τώρα θα μπορούσατε άνετα να χαζεύετε τ’ αστέρια παρέα, μα εσύ στη θέση τους βλέπεις πατάτες και burgers. Στη δίαιτα όπως πάντα! Και σαν να μη ‘φταναν όλα αυτά, μετράς και τις κουβέντες σου να πέσουν πάνω στα βογγητά που κάνει το στομάχι σου, μπας και γλυτώσεις τον εξευτελισμό. Η πλήρης καταπίεση, την ώρα που θα έπρεπε να σταματάς την κουβέντα για ν’ ακούσει τι σου γίνεται. Να μάθει ότι δεν μπορείς να ελέγξεις ούτε το σώμα σου, πέρα απ’ το μυαλό σου. Τι; Δε θα πιάσει λες;

Είναι ευκαιρία, γιατί οι ήχοι παλεύονται. Δεν είναι ιδρώτας να πεις πως δεν μπορείς να συγκρατηθείς. Κι άντε, να καταπιείς ότι ιδρώνει για χάρη σου, την ώρα που είστε λίγο πριν την προσγείωση. Η μυρωδιά του ιδρώτα πώς παλεύεται; Δεν παλεύεται. Είναι η στιγμή που θες να ‘ρθει να σπάσει κάποιος πάνω σας μια κολόνια, αλλά δεν έρχεται ποτέ. Κι εσύ έχεις προσγειωθεί απότομα και δίνεις υπόσχεση στον εαυτό σου ότι δεν πρόκειται να επιβιβαστείς άλλη φορά σ’ αυτήν την πτήση. Στο κάτω-κάτω, υπάρχει κι άλλο μέσο μεταφοράς. Πάλι όχι;

Το σωστό να λέγεται. Γιατί λες ότι και μπάνιο να κάνει, η μυρωδιά του ιδρώτα, σαν να έτρωγε όλη μέρα παστουρμά, δεν αλλάζει. Αλλάζει, όμως, η πιτυρίδα. Ναι, αυτή η σκόνη στους ώμους, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν χιονίζει. Δεν είναι εύκολο να εξηγείς ότι υπάρχουν και σαμπουάν για όχι πια δάκρυα. Γιατί έχεις φτάσει σε σημείο να μετράς τα δικά σου δάκρυα. Τρέμεις μήπως κι υπάρξει παρεξήγηση, αλλά ανέμενε να αγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου τα βράδια, αν δεν ανοίξεις το στόμα σου. Γιατί εδώ θέλουμε το στόμα εύκαιρο ν’ ανοίγει. Δεν είναι σαν το ρέψιμο, που πρέπει να ορίσεις πως είναι ο εχθρός του έρωτα, που πρέπει να διδάξεις πώς να κλείνει το στόμα.

Κι ας έκανες με την παρέα σου κόντρες για το ποιος θα κάνει τα περισσότερα ή τίνος θα ακουστεί πιο δυνατά. Κι ας είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν σηκώνεσαι απ’ της μάνας σου το σπιτικό φαγητό. Στον έρωτα είναι η κόκκινη γραμμή, η αχίλλειος πτέρνα. Δε χρειάζεται να ξέρει τι έφαγες το πρωί απ’ τη μυρωδιά και μόνο. Αρκετή απομυθοποίηση υπήρξε αφότου σε γνώρισε. Ας μην γκρεμίσεις την ελπίδα της ειρήνης σ’ αυτήν τη σχέση, γιατί αυτό ελέγχεται. Κράτα μικρό καλάθι, γιατί αν συνδυαστεί με άλλα, μη ελεγχόμενα αέρια, έχε γεια. Κι άντε τα αέρια τα καταλαβαίνεις πότε σου χτυπούν την πόρτα. Το τρίξιμο των δοντιών; Αυτόν το συντριπτικό ήχο που κλονίζει μια σχέση; Και δε γίνεται αναφορά στη δική σας.

Υπάρχει μια αψεγάδιαστη σχέση κάποιων ανθρώπων με τον ύπνο.  Είναι ο δεσμός που τους ακολουθεί από παιδιά, όταν κοιμόντουσαν σε ενωμένες καρέκλες, δίπλα στα ηχεία της συναυλίας. Η αίσθηση πως θα κοιμηθούν για πέντε λεπτά στο τρένο κι όταν ξυπνούν, έχουνε φτάσει Ορεστιάδα, ενώ κατέβαιναν Κατερίνη. Κι έρχεσαι εσύ να διαλύσεις αυτό το συμβόλαιο; Με μια μουσική γκάμα που μονοπωλεί η οδοντοστοιχία σου; Τι επίδειξη των μουσικών σου ικανοτήτων είναι αυτή; Κι ας μη γίνει αναφορά στις αδενοειδείς εκβλαστήσεις που δεν έβγαλες σαν ήσουνα παιδί. Ναι, για τα κρεατάκια λέω. Αυτά που, αν τρωγόταν, θα ηρεμούσαν κάτι ερωτευμένες ψυχές.

Είναι, όμως, που λες «δε βαριέσαι» κι αλλάζεις πλευρό. Είναι που καταπίνεις, σαν πελεκάνος τα ψάρια, κάθε ήχο που έρχεται χωρίς προειδοποίηση. Είναι που νομίζεις ότι, όταν έλεγε πως ο έρωτας περνά απ’ το στομάχι, δεν εννοούσε κάθε τέταρτο. Είναι που θες να φυσήξεις με πιστολάκι κάθε άσπρο κόκκο ή να πάρεις έναν κάβουρα και να βγάλεις κάθε δόντι που υπάρχει σ’ αυτές τις γνάθους. Αλλά ποτέ δεν τα κάνεις. Κι ίσως έπρεπε. Γιατί, πολλά είναι που μπορούν να ελεγχθούν. Εκείνα, όμως, που είναι μη διαχειρίσιμα, ανεξέλεγκτα, απροειδοποίητα και μυρωδάτα, ανέχονται;