«Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας» σήμερα είναι λίγο πιο τυχερός. Σήμερα γιορτάζει τη νίκη για τη ζωή, τη νίκη για την ελευθερία, τη νίκη για την επιβίωση. Σήμερα, σε μια από τις πολλές βραχονησίδες της Λέσβου, ένα από τα χιλιάδες καράβια με μετανάστες, προσάραξε κι έφερε το μήνυμα που ψάχνεις τόσο καιρό. Το μήνυμα που αναζητείς να σου δώσει το σύμπαν, ο Θεός, η ανώτερη δύναμή σου. Σήμερα, υπάρχει ανάμεσά μας ένα νεογέννητο που πήρε την πρώτη του ανάσα εκεί που σκάει το κύμα. Εκεί που τριγυρνάν καβούρια κι εκεί που θα μάθει καλύτερα από οπουδήποτε να γεύεται την αρμύρα: το δάκρυ, τον ιδρώτα, τη θάλασσα. «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε»…
Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στην ιστορία, σ’ αυτά δηλαδή που έγραψαν οι άνθρωποι και θέλησαν να διατηρήσουν στον χρόνο. Κι εδώ αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει ιστορία ή αν τελικά υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να γίνουν κομμάτι της. Όπως οι γονείς αυτού του νεογέννητου παιδιού, αυτής της ψυχής, που σήμερα ανακάλυψε με τα ματάκια του το φως στη Γης της Επαγγελίας. Οι γονείς που σήμερα στη βραχονησίδα Μπαρμπαλιάς απέναντι από τον Μανταμάδο της Μυτιλήνης, αντίκρισαν τον καρπό της αγάπης τους, τον καρπό της συνέχειας τους. Κι όμως μπορεί ποτέ να μην ακουστεί η φωνή τους. Ίσως συγχωνευτεί με τα δικά μας «γιατί» και γίνει ένα. Μήπως τελικά δεν έχουμε να κάνουμε καμία ερώτηση;
Μήπως παραγίναμε αγνωστικιστές ή φιλόσοφοι και κυνηγούμε άδικα απαντήσεις; Μήπως τελικά οι απαντήσεις είναι πίσω μας, στο παρελθόν; Μήπως αυτό το βρέφος πρέπει να ψάξει στα φύλλα της ιστορίας στη χώρα που θα το δεχτεί για να μάθει τον λόγο που γεννήθηκε ανάμεσα σε βράχους; Το λόγο που σήμερα αντί να βρίσκεται σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον και εκτίθεται σε επικίνδυνους παράγοντες; Μήπως τελικά όλα έχουν ειπωθεί κι εμείς απλώς ζούμε μέχρι να ανακαλύψουμε τι έχει ειπωθεί και τι έχει πραγματοποιηθεί; Γιατί, καιρό τώρα, νόμισα ότι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη μοναδικότητα, στο βίωμα της δικής τους ζωής, στο δικαίωμα της ύπαρξης. Ποιας ύπαρξης όμως;
«Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δε μένει στο τέλος παρά η αλήθεια». Αυτό ίσως συναντήσει κάποτε στις σελίδες ενός αδιάφορου βιβλίου, ανάμεσα στα καλοδιατηρημένα γραφεία μιας δημόσιας βιβλιοθήκης, το βρέφος που κάποια μέρα θα γίνει ενήλικας. Κι ίσως έτσι καταλάβει πόσο τυχερό είναι που γεννήθηκε στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, το θέατρο, τη μουσική. Ανάμεσα σ’ έναν φωτισμένο λαό που αδυνατεί να διαχειριστεί το φως που τον διακατέχει.
Δεν ξέρω αν θα σταθεί τυχερό απέναντι σ’ εκείνους που το χέρι θα του δώσουν, όπως έκαναν σήμερα οι διασώστες στη μητέρα του. Ούτε ξέρω αν ποτέ θα πέσει πάνω σ’ ένα ακόμα γραφτό του Οδυσσέα Ελύτη, που λέει: «Ένας “Αναχωρητής” για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας “Ερχόμενος”». Ένας ερχόμενος που ‘γινε για μένα ο δικός μου ιδρώτας, για όσα νόμισα ότι με φοβίζουν, με αγχώνουν, με κλονίζουν και με κάνουν μην μπορώ παραπέρα να κοιτάξω. Ένας ερχόμενος που ‘γινε για μένα σήμερα η ταραγμένη θάλασσα που ξέρει να με ηρεμεί. Ένας ερχόμενος που έγινε για μένα σήμερα το δάκρυ το βουβό. Το δάκρυ το παραπονεμένο. Το δάκρυ της σιωπής, του εκκωφαντικού θυμού που ψιθυρίζει πως «Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή, καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ιωάννης Σαββίδης
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
