Κι όμως, αγαπηθήκατε

«Όλα θα πάνε καλά, θα το δεις», «ένας χωρισμός ήταν», πολλά άκουσες όταν χώρισες. Κι ήθελες από τη μια να τους βουλώσεις το στόμα και ν’ αρχίσεις καυγάδες κι από την άλλη να πάρεις τα βουνά και να κάνεις να δεις άνθρωπο πέντε χρόνια τουλάχιστον. Όλοι νομίζουν πως οι συμβουλές καταπραΰνουν τον πόνο, δρουν αντιοξειδωτικά και αφαιρούν τους λεκέδες σε μια ώρα. Δεν είναι όμως έτσι κι ούτε ήταν ποτέ. Είναι πένθος και είναι μεγαλύτερο γιατί δεν ήταν ένας απλός χωρισμός. Ήταν η συνειδητοποίηση του ότι η αγάπη σ’ αυτήν την σχέση ήταν μονόπλευρη. Κι αυτό κάνει το χωρισμό ακόμη πιο καταστροφικό.

Όσο υπερισχύει η λογική νομίζεις πως φλερτάρεις όλο και περισσότερο με το τέλος της ύπαρξής σου. Ένα αίσθημα αδικίας κι ένα «γαμωτο» που θέλεις να ουρλιάξεις για ένα κενό. Ένα ατελείωτο κενό που δε λέει κάπως να γεμίσει. Φίλοι, τραγούδια, ποτό, ταξίδια, συγγενείς στα πλαίσια της υποστηρικτής αυτής φάσης, αλλά τίποτα δε λέει να δώσει απάντηση στο ερώτημά σου. Κανείς δεν μπορεί να σου το απαντήσει γιατί κανείς δεν ξέρει την απάντηση. «Αγαπήθηκες τελικά;» είναι το ερώτημα που βαθαίνει όλο και περισσότερο στην ψυχή, σαν σαράκι.

Διερωτάσαι αν αγαπήθηκες και νιώθεις ανασφάλεια και τύψεις που φτάνεις σ’ αυτό το σημείο. Αρχίζεις τα τηλέφωνα για επιβράβευση από την πρώην σχέση σου και το κενό μεγαλώνει όλο και περισσότερο, που δε λέει να φτάσει πάτο. Μια αναπάντεχη γνωριμία με την πιο απελπιστική φυσιογνωμία που μπορεί να πάρει σ’ αυτήν τη ζωή ο εαυτός σου κι ένα ηχηρό δέσιμο με τους φόβους σου. Αν ήσουν με λάθος άνθρωπο, αν έδωσες παραπάνω απ’ όσα έπρεπε, αν αγάπησες εσύ περισσότερο, αν αγάπησες μόνο εσύ σ’ αυτήν τη σχέση, αν φταις πουθενά ή αν όλα ήταν τέλεια κι εσύ έχεις κάποιο θέμα που πρέπει να λύσεις.

Κι όλα απαντώνται με ένα «ναι». Αυτή η σχέση όχι απλά δεν είχε στη βάση της την αγάπη αλλά αντιθέτως, είχε την μεταχείριση ως κίνητρο. Σ’ ένα χωρισμό πάντα υπάρχει η περίοδος του θυμού, του μίσους και του πόνου γι’ αυτό που χάσαμε. Είναι η περίοδος που θέλεις να βάλεις φωτιά σ’ όλα τα υπάρχοντα που έχει. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, συνειδητοποιείς και τα καλά που είχε αυτή η σχέση. Κι η αγάπη είναι κάτι που πρέπει να μένει μετά από έναν χωρισμό. Ο,τι δηλαδή δεν έμεινε στην περίπτωσή μας. Γιατί αν έμενε, δε θα είχες καμία απορία για το αν σ’ αγάπησε.

Η πραγματική αγάπη έρχεται εκεί που πονάς για να σου γιατρέψει την πληγή. Υπάρχουν οι σχέσεις που είναι ιατές. Ζήσανε τόσο όμορφα δύο άνθρωποι μέσα σ’ αυτήν που, ο χωρισμός τους, επουλώνεται με την αγάπη που έλαβαν κι οι δύο απ’ αυτήν την σχέση. Είναι όμως κι οι σχέσεις οι ανίατες. Αυτές που σε κάνουν να πιστεύεις ότι αγαπήθηκες τελικά και είχες θέμα αντίληψης. Ναι, σωστά κατάλαβες πως είχες θέμα αντίληψης. Αντιλήφθηκες πως οι σχέσεις δεν είναι μια σειρά από βερεσέ, «μου χρωστάς, δε σου χρωστάω». Η αγάπη, λένε, έρχεται στο τέλος. Κι αν ένας χωρισμός είναι ένα τέλος ,εκεί σίγουρα φαίνεται καλύτερα. Καμιά αγάπη δεν ήρθε για να σε καταστρέψει.