Η χάρη της κατάχρησης της εξουσίας, ήταν ανέκαθεν για πάρα πολλούς ανθρώπους, κινητήριος δύναμη για να καταφέρουν να διεκδικήσουν αυτά που η ζωή τους στέρησε. Κατά μία έννοια, είναι η στιγμή που οι αδικημένοι βρίσκουν αφορμή να διεκδικήσουν όσα δεν μπόρεσαν μέχρι τη στιγμή που η δύναμη την οποία έχουν στα χέρια τους, είναι διαθέσιμη προς κάθε χρήση και κατεύθυνση. Για μια τέτοια στιγμή θα μιλήσουμε παρακάτω. Για το στάδιο στο οποίο ο χωρισμός σου δίνει τη δυνατότητα να καταχραστείς οτιδήποτε μέχρι σήμερα δεν έκανες. Σου δίνει τη δυνατότητα να συμπεριφερθείς με τρόπο που μέχρι και σήμερα, ίσως να μη φανταζόσουν.
Το τέλος μιας σχέσης δεν είναι μόνο η αρχή για μια νέα ζωή. Είναι η αρχή για κάθε καινούργιο αρνητικό συναίσθημα που έρχεται στην επιφάνεια να την κατακλύσει. Είναι η αρχή για κάθε ισχυρό κίνητρο που δημιουργείται μέσα σου με σκοπό την εκδίκηση, την ισοπέδωση, την καταστροφή. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λοιπόν για την απόλυτη αυτοκαταστροφή. Πριν όμως φτάσουμε στο σημείο αυτό, ας μείνουμε στο πώς αυτά που κάποτε ήταν δείγματα αγάπης και τρυφερότητας, σήμερα έχουν γίνει μέσα για έναν πόλεμο που ετοιμάζεσαι να κάνεις.
Αυτός ο πόλεμος, θες να είναι άνευ προηγουμένου, χωρίς δείγμα ενσυναίσθησης προς τον άνθρωπο που κάποτε αγάπησες. Στόχος σου είναι να τον δεις σε ευάλωτη κατάσταση, ανήμπορο να μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του, να κάνει σχέδια, όνειρα ή να προχωρήσει παρακάτω χωρίς εσένα. Θέλεις να τον δεις να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί χωρίς εσένα. Ενέργειες κι ιδέες περνούν απ’ το μυαλό σου για να δημιουργήσεις ένα σκηνικό που μοιάζει με τη μάχη του Βατερλό ή την εκδικητική μανία του σκορπιού, να καθαρίσει εν ψυχρώ τον βάτραχο που τον πέρασε στην απέναντι όχθη.
Αυτός ο πόλεμος μυρίζει μπαρούτι από μακριά κι εσύ, το σπίρτο που θα πυρπολήσεις τη ζωή σου, μαζί με τη δική του. Όλα όσα φαντάζεσαι πως θα συμβούν στον εσωτερικό του κόσμο, για την εκδίκηση που ζητάς, είναι όλα όσα θα συμβούν στον δικό σου ψυχικό κόσμο. Έναν κόσμο που έχει μάθει να σκορπίζει και να σκορπίζεται γύρω από κραυγαλέες μάχες που στόχο έχουν την εφήμερη καταπράυνση του πόνου. Ένα είδος πόνου, που μέρα με τη μέρα θα ζητά περισσότερη εκδίκηση για να φτάσει στην ηδονή της αρχικής, καθώς οι συνεχόμενες εκδικήσεις έχουν δημιουργήσει ένα στρώμα ανοσίας προς όλες τις κατευθύνσεις.
Κατευθύνσεις που άμεσα ή έμμεσα, τροφοδοτούνται από τη λαχτάρα της υποτίμησης και καταστροφής του ανθρώπου που κάποτε ήταν το στήριγμά σου, η δύναμη σου, ο σύντροφός σου. Όπως ακριβώς ήταν κάποτε κι ο ίδιος σου εαυτός. Κι εσύ, με τον καιρό, τον έβαζες σε δεύτερη μοίρα γιατί ήταν αδύνατον να διορθώσεις τυχόν λάθη ή αδυναμίες.
Ως αποτέλεσμα ήταν να πραγματοποιηθεί η μετάθεση του αυτοσκοπού στον άνθρωπο που θεωρούσες σχέση. Η μετάθεση που λέει πως όσα δεν πέτυχες με τον εαυτό σου, μετέφερες υποσυνείδητα στον άνθρωπό σου, που τώρα είναι σε φάση που μπορεί να δεχθεί επίθεση, καθώς μπορείς να πατήσεις επάνω του για ν’ ανέβεις. Ν’ ανέβεις μέχρι να ταΐσεις τα θέλω σου τα πεινασμένα. Να τροφοδοτήσεις όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν μέσα σου ολοκληρωμένα κομμάτια, που περίμενες να ολοκληρωθούν στη σχέση που σήμερα θέλεις να κάψεις με μια εκδίκηση.
Ο άνθρωπος όμως που θέλεις να εκδικηθείς είναι ο εαυτός σου. Γι ‘ αυτό και σε κάθε σχέση πάντα θ’ αναζητείς όλα όσα μέσα σου είναι ανολοκλήρωτα. Κι έτσι, πάντα θ’ αναζητάς εκδίκηση από τρίτους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ιωάννης Σαββίδης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
