Οι άνθρωποι δεν εφαρμόζουν πάνω μας. Δεν πληρούν πάντοτε τις προϋποθέσεις, αυτές για τις οποίες τους επιλέξαμε αρχικά για να μπουν στη ζωή μας. Καμιά φορά, μοιάζουν με κλεψύδρα που τη γυρνάμε ανάποδα, μετρώντας τον χρόνο αντίστροφα μέχρι να μας προσφέρουν αυτό που θέλουμε. Κι αν τελειώσει η άμμος, ή τους γυρνάμε ξανά ανάποδα, ή παγώνουμε τον χρόνο μέχρι ν’ αποφασίσουμε να ψάξουμε εκείνον τον άνθρωπο που μας ταιριάζει. Εκείνον που θα καλύψει το εγώ μας.
Ένα εγώ που άρχισε τα πρώτα του βήματα δίπλα σε γονείς που ο ένας ήταν απών κι ο άλλος διπλά παρών. Δυο γονείς που ταυτίσανε την αποτυχία της σχέσης τους με τη διάλυση ενός ψυχικού κόσμου, που το μόνο που ήθελε ήταν συναισθηματική παρουσία κι απ’ τους δύο. Ένα εγώ που ενώ μεγάλωνε κι είχε ανάγκη από επιβράβευση, σεβασμό, θαυμασμό, ασφάλεια, πλημμύριζε από φαγητό της επιλογής του, ακριβά ρούχα, μοντέρνα παπούτσια κι ένα σωρό άλλα υλικά αγαθά, τα οποία έπρεπε να ισοσταθμίσουν τη ζημιά που προκλήθηκε από την αποτυχία της σχέσης των γονέων του.
Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, γιατί γονέας δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι. Με σιγουριά όμως, μπορούμε να πούμε και πως τα λάθη των γονέων καθορίζουν την ποιότητα στις σχέσεις των παιδιών τους. Μπορεί ως ενήλικες να μην έχουμε ανάγκη από σωματική περιποίηση, αλεσμένη τροφή, νερό ή νανούρισμα, έχουμε όμως ανάγκη από συναισθηματική κάλυψη. Έχουμε ανάγκη από αγκαλιά, περίθαλψη, αποδοχή. Έχουμε ανάγκη απ’ όλα όσα δεν πήραμε στα πρώτα στάδια της ζωής μας.
Εκείνα τα στάδια στα οποία βιώσαμε τους καβγάδες, τις υπεκφυγές και τις διαφωνίες των γονέων μας. Σ’ εκείνα τα στάδια που υπήρχε ζήλια στο περιβάλλον μας κι εγωισμοί για τον πρωταθλητισμό του καλύτερου γονέα, ενώ ενδόμυχα είχαμε ανάγκη από φροντιστές. Δυο γονείς που έπρεπε να είχαν την ικανότητα να συλλάβουν την ευθύνη της γαλουχίας, πέρα από τη σύλληψή μας. Αντιθέτως, οι αιώνιες μάχες για τις οποίες δώσανε όλα τους τα υπάρχοντα για να υπερισχύσουν, δημιούργησαν τον ενήλικα που σήμερα είναι εκεί και περιμένει να περάσει από διαλογή τους συντρόφους του. Σήμερα, είμαστε ο ενήλικας που αδυνατεί να σεβαστεί τον άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή του.
Ένας ενήλικας που έχει ανάγκη από συνεχή επιβεβαίωση και πλήρη αφοσίωση γιατί τα αντίθετα αποτελέσματα, φέρνουν εικόνες από το παρελθόν. Εικόνες από εγκατάλειψη, απαξίωση κι υποτίμηση της ίδιας μας της οντότητας. Μετατραυματικά επεισόδια που προκαλούν δυσφορία σε κάθε άτομο που επιδιώκει μια καλή εμπειρία στο πλάι μας. Τάζουμε πλούσια λόγια αφοσίωσης και συμβίωσης, αλλά κατά βάθος, αν δεν καλυφθούν οι προσδοκίες μας, τότε γίνονται η εγκατάλειψη που φοβόμαστε να μην αναβιώσουμε. Πράξεις που αν δε γίνουν πραγματικότητα, τα όνειρα συμβίωσης που κάναμε γίνονται λόγια υποτίμησης- αυτή που γνωρίζουμε πολύ καλά.
Κι όμως, δεν επιλέγουμε τον δρόμο προς την ίαση, το δρόμο προς τη συγχώρεση. Αντ’ αυτού, αποκτούμε ένα προφίλ προσιτό, ευγενικό, με γλυκές ματιές και προσεγμένο κορμί, που στόχο έχει να μη βλέπει κατάματα το πρόβλημα, φτάνοντας πολλές φορές στο σημείο να γίνουμε ο γονέας που προκάλεσε τον πόνο κι έγινε αυτό που σήμερα δεν μπορούμε να δούμε στον καθρέπτη. Η σκιά που σήμερα καταδικάζει όποιον μας πλησιάζει. Η σκιά που δημιούργησε σήμερα τον άνθρωπο που σήμερα πατάει σε ανθρώπινες ζωές για να προχωρήσει κι έχει μάθει να συνδιαλέγεται με άτομα που κατά βάθος υποτιμά, κοροϊδεύει κι αδυνατεί να αποδεχτεί.
Ο άνθρωπος που σήμερα κυνηγάει πηδήματα με σαδισμό κι ύστερα, όταν του τελειώνει το πάθος, στρέφεται σε άλλους στόχους για να πλησιάσει την τέλεια ηδονή. Στρέφεται σε θύματα που επιδιώκουν ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν, έτσι ώστε να μπορέσει να δώσει τα εφήμερα για τα οποία οι γονείς του τον προετοίμασαν να δέχεται. Εκείνα τα εφήμερα αγαθά που δεν υπολόγισαν ποτέ το κόστος της ηθικής αξίας, το κόστος του ψυχικού πλούτου, αυτού που σήμερα καταστρέφει στο πέρασμά του ο ψυχρός εκτελεστής που πασχίζει να βρει την κλεψύδρα που του ταιριάζει. Την κλεψύδρα που έχει την καλύτερη ταχύτητα, το καλύτερο χρώμα άμμου, το καλύτερο μέγεθος.
Μόνο που, ψάχνοντας για το ιδανικό, αδυνατεί να καταλάβει πως η κλεψύδρα είναι φτιαγμένη από γυαλί κι είναι τόσο εύκολο να σπάσει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ιωάννης Σαββίδης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
