Κράτα ενθύμιο τα εισιτήρια των ταξιδιών σου!

Μπορεί ένα εισιτήριο να καταφέρει να κρατήσει τη ζωντάνια ενός ταξιδιού; Μπορεί να μεταφέρει ένα απόκομμα χαρτιού τα συναισθήματα που θα συλλέξεις από μια εκδρομή; Καμία απάντηση. Γιατί η ζωή δεν είναι άλλη από εικόνες και μυρωδιές που μπορούν και σε μεταφέρουν σε αρχέγονα συναισθήματα. Σε πλαίσια ή χώρους ασφαλείς, που εκεί ξανασυναντάς την ασφάλεια, τη θαλπωρή, την αγάπη. Κι αυτή είναι η απώλεια που βιώνει ένας λάτρης των ταξιδιών. Όλα αυτά που ένιωσε, κάπου θέλει να τα αποθηκεύσει, να τα κρατήσει ζωντανά, έτσι ώστε όταν νιώσει την ανάγκη να τα βρει, να ξέρεις πού να κοιτάξει. Πού να ψάξει να βρει εκείνη την αγκαλιά που θα τον κάνει να πει θυμηθεί πως το έζησε κι αυτό στη ζωή του.

Αν κάτι είναι η ζωή, είναι αυτό το λογοπαίγνιο. Το να πεις πως «το έζησες κι αυτό στη ζωή σου» είναι κατόρθωμα κι επιτυχία μαζί. Έχει μεγάλη σημασία να νιώθεις ευγνωμοσύνη προς τον εαυτό σου για όλα εκείνα που σε κάνουν να ‘σαι υπερήφανος γι’ αυτόν. Και μέσα από τα ταξίδια μπορείς να το καταφέρεις. Γιατί τα ταξίδια είναι ο αντικατοπτρισμός της ζωής. Η βεβαιότητα πως τίποτα δεν είναι σίγουρο είναι ο ορισμός του ταξιδιού, της φυγής, των διακοπών. Η εγρήγορση πως άμεσα πρέπει να βρεις μια λύση στο πρόβλημα, με όσα μέσα διαθέτεις. Κι αν αυτό δε σου το θυμίζει ένα λευκό κομμάτι χαρτί, τότε τι;

Ένα εισιτήριο από ένα τρένο που περίμενες μέσα στη βροχή έναν κρύο χειμώνα για Θεσσαλονίκη. Μόνος κι έρημος, να μετράς τις ώρες για να φτάσει το τρένο έως ότου μπεις και συναντήσεις τον άνθρωπο που σ’ έκανε ν’ αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου. Τον άνθρωπο που μπορεί σήμερα να μετράτε χρόνια στη σχέση σας. Το πρόσωπο που σου δάνεισε το βιβλίο που τόσο πόθησες. Τη γυναίκα που σε σαγήνευσε με τη λεία επιδερμίδα και το εξωτικό άρωμα. Τον άντρα που θύμισε άλλη δεκαετία με μια φινέτσα αριστοκρατικής φύσεως. Το παιδί που δε σ’ άφησε απ’ τα μάτια του και σε είχε καρφώσει με το βλέμμα του. Ναι, όλα αυτά σ’ ένα μονάχα εισιτήριο.

Γιατί για κάποιους το λεωφορείο είναι μια ανιαρή διαδικασία που σε κάνει να μην ευχαριστιέσαι το ταξίδι και να ανυπομονείς για την άφιξή σου. Δεν είναι η αφορμή να θυμηθούν τη γνωριμία με τον έρωτα της ζωής τους ή το χειρότερό τους ταξίδι. Δεν είναι εκείνη η περίεργη φυσιογνωμία ανθρώπου που μέχρι σήμερα θυμούνται. Εκείνη η αλλόκοτη συζήτηση των ατόμων που κάθονταν στις μπροστινές θέσεις για τα οικογενειακά τους προβλήματα που ακόμα και σήμερα είναι αφορμή για τρομερό γέλιο. Μ’ ένα ενθύμιο, τόσες πολλές εικόνες που γεννά το μυαλό.

Το εισιτήριο θα ‘πρεπε να είναι συλλογή κάθε ταξιδιώτη. Ακόμα κι αν ήταν το ακυρωμένο λόγω καθυστέρησης του αεροπλάνου. Μπορεί οι εικόνες να ‘ναι αυτές που μένουν στα κινητά ή στα άλμπουμ, εκείνα όμως που μπορούν ακαριαία να σε μεταφέρουν στον εκάστοτε χρόνο είναι τα αποκόμματα εισιτηρίων. Τα χρήματα που διέθεσες ή ο χρόνος που σπατάλησες για να τα αποκτήσεις. Ο άνθρωπος με τον οποίο ταξίδεψες και τώρα δεν είναι κομμάτι της ζωής σου. Εκείνο το κάτι διαφορετικό που έκανες και προκάλεσες γέλιο σε ανθρώπους που δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα και που μπορεί να μην ξανασυναντήσεις ποτέ.

Ο άνθρωπος πάντα θα κυνηγά εικόνες που τον έκαναν να αφεθεί, να χαλαρώσει, να νιώσει αγαπητός. Πάντα θα θέλει να γυρνά στα ωραία που έζησε και που ίσως να μην καταφέρει να τα επαναλάβει, γιατί καμιά συνθήκη δεν είναι ιδανική. Αυτό που οφείλει στον εαυτό του είναι να του προσφέρει την ανάμνηση. Το εισιτήριο που θα τον κάνει να κλείσει το επόμενο ταξίδι, όχι για να βιώσει τα ίδια συναισθήματα αλλά για να συλλέξει άλλες τόσες εμπειρίες στο μαγικό του «κουτί». Άλλωστε, το καλύτερο ταξίδι είναι το επόμενο. Σαλπάρουμε;