Υπάρχει μία ώρα που τα συναισθήματα ξεσκεπάζονται, που νιώθεις πως όλα τα τραγούδια μιλάνε για σένα, που επιτέλους η επιθυμία να εκφραστείς γίνεται ανάγκη.
Και τότε όλες οι άμυνες καταρρίπτονται, η λογική πάει περίπατο.
Ειλικρινά γελάω με τους λογικούς ανθρώπους, αυτούς που το παίζουν άνετοι και χαλαροί με τα συναισθήματά τους, αυτούς που αναφέρονται στον έρωτα ως «δε βαριέσαι μωρέ, αφού καλά περνάμε».
Αν θέλετε να περνάτε απλώς καλά, να σας ενημερώσω ότι έχουν εφευρεθεί χίλιοι άλλοι τρόποι να το πραγματοποιήσετε αυτό και μόνοι σας ή με φιλικές παρέες, δε χρειάζεται να δηλώνετε ερωτευμένοι για να το κάνετε.
Να δηλώνετε απλώς, γιατί στην πραγματικότητα δεν είστε.
Ακόμα περισσότερο γελάω μ’αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι σκληροί και άνοιωθοι, ενώ στην ουσία βράζουν στο ζουμί τους.
Χαλαρή κουβεντούλα και άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Αν είναι να μιλήσουμε για έρωτα αυθεντικό και ατόφιο, αφήστε στην άκρη τα ροζ και τα γλυκανάλατα και πιάστε το βαθύ κόκκινο. Το κόκκινο της επανάστασης.
Μίας επανάστασης απέναντι σε καθωσπρεπισμούς που άλλοι έχουν επιβάλλει, απέναντι σε έναν δυνάστη εγωισμό, απέναντι στον κακό εαυτό μας.
Γιατί όταν ερωτεύεσαι επαναστατείς απέναντι σε όλα αυτά που σε κρατάνε δέσμιο και δε σ’ αφήνουν να απολαύσεις τη χαρά σου. Έτσι είναι αυτά.
Ο έρωτας απαιτεί, διεκδικεί και πεισμώνει.
Φωνάζει, τσακώνεται τα ξημερώματα και σηκώνεται να φύγει, για να το μετανιώσει στο πρώτο κιόλας βήμα.
Μπορεί να ξεστομίσει λόγια βαριά για να σ’εκδικηθεί, μα είναι ο ίδιος που θα σε παρηγορήσει.
Ορκίζεται για πάντα και το εννοεί.
Σε ταΐζει παγωτό και σε σκεπάζει τα βράδια.
Μοιράζεται από σκέψεις και ανησυχίες μέχρι το απεχθέστατο πλύσιμο των πιάτων.
Μετατρέπει το «μου» σε «μας».
Σε φιλάει ακόμα κι όταν κοιμάσαι και δε σ’ αφήνει λεπτό από την αγκαλιά του.
Και γι’αυτόν ακριβώς τον έρωτα αξίζει να αφεθείς, να αφήσεις στην άκρη τις λίστες, τα σημειωματάρια και την οργάνωση.
Αξίζει να βγεις εκτός προγράμματος, εκτός ελέγχου και εκτός εαυτού.
Αξίζει να χάσεις, έστω για λίγο,την αυτοκυριαρχία και τα λογικά σου.
Στην πραγματικότητα ούτε εσύ θες να τα ξαναβρείς, αφού έτσι είναι καλύτερα. Είπαμε είναι επανάσταση, όχι πόλεμος ούτε μονομαχία, οι όποιες πανοπλίες και ασπίδες είναι αχρείαστες στην περίπτωσή μας.
Γιατί αυτός ο έρωτας έχει τη δύναμη να σε μεταβάλλει, να σε κάνει τρωτό, ευάλωτο και ανασφαλή.
Σε φέρνει αντιμέτωπο με όλες τις πιο όμορφες αλλά και τις πιο άσχημες και μισητές πλευρές του εαυτού σου και αυτό σε φοβίζει.
Δένει τέλεια με την έκφραση:«εγώ ποτέ δε θα…» καθώς έχει έρθει για να ανατρέψει όλες τις σταθερές σου.
Αν λοιπόν μετά απ’ όλα αυτά πιστεύεις πως μπορείς να τον τιθασεύσεις, να τον περιορίσεις, να τον φρενάρεις, είσαι πολύ γελασμένος.
Οποιαδήποτε παρόμοια προσπάθεια θα αποβεί μάταια.
Άσε που μεταξύ μας κιόλας δε θέλεις κάτι τέτοιο.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αφήσεις να σε παρασύρει και να το ζήσεις μέχρι εσχάτων.
Όσοι το ζούνε ή το έχουν ζήσει έστω και μισή φορά στη ζωή τους καταλαβαίνουν τί εννοώ.
Για τους υπόλοιπους σας εφιστώ απλώς την προσοχή. Προσοχή στις απομιμήσεις.
Συντάκτης: Νικολέτα Σάρρου
