Από παιδιά ξεκινούσαμε για το σχολείο με ένα σκαστό φιλί και μία συμβουλή για το δρόμο:
«Κοίτα να είσαι καλό παιδί».
Μεγαλώσαμε με ταινίες και comics, όπου το κακό πάντα κατατροπώνεται από super ήρωες με κολλητές φόρμες και πρίγκιπες με γυαλιστερά μαλλιά.
Ατάκα φωτιά σε γάμους και μαζώξεις, με πρώτες και καλύτερες θειάδες, ξαδέρφες και γιαγιάδες να σου εύχονται:
«Και στα δικά σου με ένα καλό παιδί, από σπίτι».
Αξίωμα θεμελιώδες, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.
Αν όμως υπάρχει πιθανότητα να βρίσκεται εκεί έξω το «καλό παιδί», πως θα το όριζες;
Μια αρκετά απλοϊκή περιγραφή θα τον χαρακτήριζε ως αυτόν που δε θα λέει ψέματα, που δε θα έχει μάτια για άλλη, που θα είναι πιστός no matter what.
Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;
Γι αυτόν που θα είναι εκεί επί μονίμου βάσεως, συναισθηματικά έτοιμος και διαθέσιμος, για όποτε τον χρειαστείς.
Γι αυτόν που θα λατρέψει η μαμά στην πρώτη γνωριμία.
Θα ξέρει να μαγειρεύει, να σιδερώνει, δεν θα του αρέσει το ποδόσφαιρο και θα ξέρει από καλά κρασιά.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα υποστεί έναν μαραθώνιο shopping και θα κρατάει χωρίς γκρίνια τις σακούλες.
Θα πάει ως συνοδεία στον γυναικολόγο, θα επιδιώκει αγκαλίτσες και ζουζουνιές στο κρεβάτι με το θερμόμετρο στους 50 βαθμούς.
Χαρακτηριστικά του;
Η υπερπροσφορά του για τα πάντα, χωρίς να υπάρχει η ανάλογη ζήτηση.
Η άνευ όρων ανεκτικότητα, τα στραβά μάτια σε στραβοπατήματά κάθε λογής.
Θύμα από τα λίγα, παιδί για σχέση και αιώνια ερωτευμένος με τη μονογαμία και τη σωστή συμπεριφορά.
Μήπως η περιγραφή σε φωτογραφίζει απόλυτα;
Αυτό λοιπόν είναι και το μεγάλο σου λάθος.
Υπάρχει μια συνειδητή απόφαση μέσα σου να ακολουθείς την συνταγή ή απλά βολεύεσαι στην ταμπελίτσα του «παιδιού μάλαμα» ;
Στον έρωτα κανείς δεν μπορεί να ανήκει σταθερά σε μια κατηγορία.
Η συνείδηση σου θολώνει και κάνεις λάθη, φέρεσαι εγωιστικά, ανώριμα.
Ίσως να είναι και μια απαραίτητη φάση που πρέπει να περάσεις. Τουλάχιστον έτσι θα έχεις κάποια στιγμή μέτρο σύγκρισης για το άριστο που ταιριάζει στα δικά σου μέτρα.
Αν ωστόσο επιμένεις να κατατάσσεις τον εαυτό σου στο στρατόπεδο των καλών παιδιών, τί να σου πω.
Έλα να σε φιλέψουμε γλυκό του κουταλιού ως ελάχιστο φόρο τιμής στο είδος σου.
Ένα είδος που πανούργες γυναίκες προσπάθησαν να εξοντώσουν την ώρα που έπινες νερό από το γοβάκι τους κι εκείνες με το ίδιο γοβάκι σου τσαλαπάτησαν τον εγωισμό.
Αλλά το να σε ερωτευτούμε ως ανταμοιβή, κομματάκι δύσκολο το βρίσκω.
Γι αυτό πάψε να μοιρολογείς και να κλαίγεσαι.
Βάλ’την στη θέση της, ύψωσε φωνή και ανάστημα, σιώπησε στις εξηγήσεις που θα σου ζητήσει.
Μάθε την τέχνη του «όχι» και μην φοβηθείς να την αξιοποιήσεις.
Πάτα πόδι και χτύπα το χέρι στο τραπέζι.
Τα καλά παιδιά μωρό μου πάνε στον παράδεισο, μα τα κακά περνάνε πάντα καλύτερα στην κόλαση.
Συντάκτης: Νικολέτα Σάρρου
