Η ζωή είναι γεμάτη από απρόβλεπτα περιστατικά και αστάθμητους παράγοντες.
Θα μου πεις βέβαια αν υπάρχει θέληση όλα γίνονται και θα συμφωνήσω.
Όταν όμως μπαίνουν ανάμεσα στο ζευγάρι κάγκελα και συρματοπλέγματα, πόσο εύκολο είναι να διατηρηθούν οι ισορροπίες;
Επτά μήνες μετρούσε ήδη η σχέση τους όταν μία ωραία πρωία της το ανακοίνωσε ότι η μητέρα πατρίδα τον καλεί να την υπηρετήσει. Εννιά μήνες, λίγο παραπάνω από τη μέχρι τότε σχέση τους, θα έμεναν χώρια κατ’ανάγκη.
Εννιά μήνες χωρίς πρωινό ξύπνημα και φιλί στο ίδιο κρεβάτι.
Με τη Γεωργία να μετρά πρωινά απουσίας. Με εκπαίδευση και σκληραγώγηση για το Δημήτρη.
Ως γνήσια βασίλισσα του δράματος ξέσπασε σε κλάματα και παρακάλια να τον αποτρέψει. Το υποχρεωτικό του πράγματος όμως δε σήκωνε από μελοδραματισμούς, προσαρμογή στις νέες συνθήκες και υπομονή χρειάζονταν μόνο.
Υπομονή; Πόσο τη μισούσε αυτή τη λέξη όταν της την πρότεινε. Λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να στερείσαι υποχρεωτικά άτομα που θες δίπλα σου.
Τα έβαλαν κάτω, τα συζήτησαν και συμφώνησαν. Τι στο καλό, εννιά μήνες ήταν μόνο, θα τους άντεχαν.
Και με αυτή την υπόσχεση αποχωρίστηκαν.
Τη σκυτάλη πήραν τα βιαστικά τηλέφωνα με σιγανή φωνή μην ξυπνήσει κανείς, η φωνή της, η μόνιμη παρέα του στις βαρετές σκοπιές, τα τρυφερά μηνύματα που φώναζαν «μου λείπεις αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό».
Η μόνη επαφή της Γεωργίας με το θέμα στρατός ήταν η Αλίκη στο ναυτικό. Άντε το πολύ να είχε δει και κάτι από το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι, που την έκανε να νιώθει ως μία άλλη Πενέλοπε Κρουζ ή στο πιο αρχαίο της μία πιστή Πηνελόπη που αναμένει καρτερικά την επιστροφή του δικού της Οδυσσέα.
Αδυνατούσε έτσι να καταλάβει τη θέση του Δημήτρη, συνεχώς παραπονιόταν πως την παραμελούσε και οι καβγάδες ήταν συχνό φαινόμενο με τα νεύρα και των δύο να είναι τεντωμένο σκοινί.
Λίγο η κούραση, λίγο η καθημερινή ταλαιπωρία, στην οποία καθόλου συνηθισμένος δεν ήταν, λίγο που του έλειπε η καθημερινότητα και η ησυχία του, είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ ο Δημήτρης να ακούσει κανένα γλυκόλογο. Κάτι σαν τη γυναικεία εγκυμοσύνη, χωρίς βέβαια την τόση έκρηξη ορμονών, είναι ο στρατός για τους άντρες και τους κάνει να έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ τη στήριξη μίας σχέσης.
Κι ας γελάνε χρόνια αργότερα καθώς διηγούνται ιστορίες απ΄ τη θητεία τους.
Αντ’ αυτού όμως άκουγε συνέχεια την καλή του να κόβει βόλτες και πάλευε μέσα του να μην τον κατασπαράξει το πράσινο τέρας. Όχι πως ήταν ελεγκτικός ή ζηλιάρης, αλλά η απουσία και η απόσταση ήταν ο ιδανικότερος συνδυασμός για να του ξυπνήσουν τις ανασφάλειες του.
Η μοναδική του ευκαιρία ήταν οι λιγοστές άδειες και έξοδοι για να ξαναφουντώσει το πάθος.
Με μικρές δόσεις όμως, με την ευτυχία στο σταγονόμετρο δεν κρατιέται ο έρωτας που απαιτεί διαρκή παρουσία και ετοιμότητα για επαφή, να τρέφεται από αυτήν και να αναζωπυρώνεται.
Ο αποχωρισμός που γινόταν όλο και πιο δύσκολος κάθε φορά, έβρισκε το Δημήτρη να μετρά και να σβήνει μέρες.
«Εξήντα και σήμερα» σκεφτόταν από μέσα του όταν τελείωσαν όλα κι ας το είχαν φτάσει ως εκεί μετά κόπων και βασάνων.
Ήταν χωρισμός και αυτή τη φορά όχι κατ΄ ανάγκη, αλλά κατ΄ επιλογή.
Δεν ίσχυε εδώ η κλασσική δικαιολογία ότι έξω οι πειρασμοί είναι πολλοί, ότι εύκολα βρίσκεις αντικαταστάτες.
Αν το μαζί αποτελεί συνειδητή απόφαση, δεν βρίσκει χώρο να τρυπώσει ο πειρασμός.
Είναι που τα συναισθήματα είναι ανεξέλεγκτα. Στην ουσία είναι ο πιο αυτόνομος, ίσως και ο μόνος ελεύθερος χώρος ύπαρξης του ανθρώπου. Συνεπώς μπορούν να αλλάζουν, να φθείρονται, να εξελίσσονται.
Γι΄ αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, σοβαρή και υπεύθυνη να πεις ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες μένεις με κάποιον και το παλεύεις.
Αν όμως το επιλέξεις, επιστράτευσε όση υπομονή και θέληση έχεις μαζί με το ημερολόγιο να σβήνετε παρέα τις μέρες.
Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που αξίζει να χτυπάς προσοχές στον έρωτα.
Συντάκτης: Νικολέτα Σάρρου
