15άρηδες που δε ζουν εφηβία και 40ρηδες που δε λένε να μεγαλώσουν

Το ταξίδι της ενηλικίωσης είναι ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι. Προς την ενηλικίωση αλλάζει το σώμα μας, οι ορμόνες μας, ο τρόπος σκέψης μας και γεμίζουμε με έγνοιες και διλήμματα. Συχνό είναι να μη νιώθουμε έτοιμοι να μεγαλώσουμε κι ίσως μας τρομάζει η ιδέα πως τις αποφάσεις πλέον για τον εαυτό μας θα τις παίρνουμε εμείς κι ότι δε θα έχουμε την ασφάλεια των γονιών μας ή ότι ακόμη, δε θα τους κατηγορούμε για τα λάθη τα δικά μας ή τα δικά τους. Το κωμικοτραγικό είναι πως όταν είμαστε μικροί θέλουμε να μεγαλώσουμε και βλέπουμε τους ενήλικες κάτι ανάμεσα σε θεούς και σούπερ-ήρωες, έχουμε ζήλο προς αυτούς και δε βλέπουμε την ώρα να μεγαλώσουμε καθώς πιστεύουμε ότι στο πακέτο συμπεριλαμβάνεται να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς περιορισμούς.

Έλα όμως που όταν μεγαλώνουμε καταλαβαίνουμε πως η ξεγνοιασιά του παιδιού ίσως είναι απ’ τα πιο πολύτιμα πράγματα που είχαμε- αν και τότε δεν της δίναμε την αξία που της αρμόζει. Τελικά το να μεγαλώνεις είναι παγίδα. Μπορεί να φαντάζουν όλα ωραία, μια πρόκληση, να έχεις πείσμα κι όρεξη να καταφέρεις τα πρώτα σου βήματα, στην επαγγελματική σου πορεία, στις σχέσεις σου, τα πρώτα λεφτά που θα βγάλεις που θα έχουν άλλη γλύκα και θα νιώθεις πιο δυνατός από ποτέ. Αλλά γρήγορα θα έρθουν κι όλες οι ανασφάλειες, οι αμφιβολίες, με το παράδοξο των επιλογών να είναι πιο έντονο από ποτέ. Υπάρχουν τόσες επιλογές γύρω μας και δυνατότητες που μας προκαλούν μια παράλυση κι εν τέλει μας κάνει ανάξιους να επιλέξουμε και τα πιο απλά πράγματα. Όλα γίνονται κουβάρι και δεχόμαστε τεράστια κύματα πληροφοριών που τελικά, αντί να μας βοηθούν, μας μπερδεύουν ακόμα παραπάνω.

Κι έτσι καταλήγουμε σε ένα συνεχές άγχος και στρες, ίσως και μια ελαφριά μελαγχολία. Το πιο δύσκολο πράγμα ίσως της ενηλικίωσης είναι και οι απαιτήσεις που έχουν οι άλλοι για σένα καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενά τους δεν είσαι πια παιδί, πρέπει να κοιτάξεις σοβαρά τι θα κάνεις με τη ζωή σου. Πρέπει να συναντήσεις τα δικά τους στάνταρ, όπως το να βρεις μια καλή δουλειά, να πάρεις αυτοκίνητο, να πάρεις αργότερα ένα σπίτι κι ας πληρώνεις ένα δάνειο για το υπόλοιπο της ζωής σου, να κάνεις οικογένεια -συγκεκριμένης μορφής οικογένεια- κι άλλα αμέτρητα πρέπει. Λες κι αν τα κάνεις όλα αυτά σημαίνει πως είσαι ένας σωστός ενήλικας ή ότι είσαι αρκετός στα μάτια τους.

Αν μπεις στο τριπάκι να παίρνεις αποφάσεις σύμφωνα με τα θέλω των άλλων, ουσιαστικά δε μεγαλώνεις. Μένεις ένας αιώνιος έφηβος, που μπορεί φαινομενικά να έχει τριάντα δυο χιλιάδες υποχρεώσεις, μα όλη του η ζωή είναι δομημένη με βάση τις αποφάσεις κάποιου άλλου. Και δε γίνεται πάντα χωρίς τη συμμετοχή μας αυτό. Κάπου μας βολεύει να υπάρχουμε ως εκτελεστικά όργανα, διότι τότε την ευθύνη -αλλά και τις δάφνες- θα τις πάρει κάποιος άλλος σε περίπτωση που τα πράγματα ξεφύγουν. Επίσης, αν δεν έρχεσαι σε κόντρα με αυτά που θέλουν οι γονείς σου, ο κύκλος σου, η κοινωνία που ζεις, μπορείς πάντα να διατηρείς ένα μαξιλαράκι για να ακουμπήσεις σε περίπτωση που πάνε όλα στραβά.

Το στοίχημα, βέβαια, είναι να πας κόντρα σε όλα αυτά με γνώμονα να φτιάξεις μια ζωή που θα ταιριάζει μόνο σε σένα, για σένα. Το ταξίδι της μετάβασης από παιδί σε ενήλικα δεν είναι το ίδιο για όλους μας κι είναι εξαιρετικά σημαντικό να αφουγκραζόμαστε τους ρυθμούς μας, χωρίς να μένουμε πίσω αλλά και χωρίς να τρέχουμε κατοστάρι από τα 15. Υπάρχουν έφηβοι που νιώθουν ενήλικοι πολύ πριν απ’την ώρα τους και είναι αρκετά ώριμοι, ακόμα κι αν δεν το απαιτεί η ηλικία τους, κρατώντας αυτό το στρες του «δε θα προλάβω». Είναι λοιπόν κι η άλλη πλευρά του νομίσματος, που μας δείχνει ακόμη πιο ξεκάθαρα πως η κοινωνική πίεση που μας ασκείται για να υπάρχουμε με συγκεκριμένα πλαίσια, απλώς δε λειτουργεί.

Ε λοιπόν, εγώ θα πω ζήσε όπως θέλεις και να σκέφτεσαι όπως επιθυμείς. Ποτέ δε θα αρέσουμε σε όλους και πάντα κάποιοι θα κρίνουν τις επιλογές μας, ειδικά να πετάγονται έξω από το κουτί τους. Ίσως το μυστικό να βρίσκεται και στην ελαφριά αφέλεια. Να απολαύσουμε, δηλαδή, το ταξίδι της ενηλικίωσης με καρδιά μικρού παιδιού. Να μην παραμελούμε τα αγαθά ένστικτά μας. Άλλωστε η αλήθεια είναι πως τα παιδιά έχουν το καλύτερο ραντάρ. Ίσως επειδή τα κάνουμε όλα τρέχοντας ή με τις οδηγίες άλλων πάμε και το χάνουμε. Κι ίσως το να το κρατήσουμε, να είναι το πιο σοφό κι ενήλικο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε ποτέ.