Όταν ήμουν μικρή, οι γονείς μου, μού πήραν ένα βιβλίο του Τριβιζά, τα 88 ντολμαδάκια. Σ’ αυτό το βιβλίο υπήρχαν μικρές ιστορίες που ανάλογα με το αν διάλεγες την επιλογή Α ή τη Β, ξεδιπλωνόταν μια τελείως διαφορετική ιστορία. Με συνάρπαζε που μπορούσες να επιλέξεις πώς θα εξελιχθεί η ιστορία κι αν δε σου άρεσε, γυρνούσες και διάλεγες την άλλη. 20 χρόνια μετά και σκέφτομαι πώς θα ‘ταν η ζωή αν μπορούσες να διαλέξεις διαφορετικές διαδρομές κι αν δε σου αρέσει το τέλος της μίας να γυρνάς πίσω και να παίρνεις την άλλη.
Σαν εξωτερικός παρατηρητής να παρατηρείς από μια γωνία αναρωτώμενος πώς θα καταλήξει η διαδρομή σου κι ανάλογα με το αποτέλεσμα να κάνεις τελικά την επιλογή σου. Θα μου πεις πως έτσι χάνεται η μαγεία του άγνωστου κι ίσως και το νόημα της ζωής. Πως όλα τα απρόβλεπτα και η άγνοια που έχεις για την εξέλιξη της ίδιας της πλοκής είναι το αλατοπίπερο. Όμως, απ’ την άλλη, πόσο μεγάλη δύναμη θα είχαμε αν καταφέρναμε να σχεδιάσουμε τη ζωή μας όπως πραγματικά το επιθυμούμε και πόσα λάθη κι ίσως βλαβερές επιλογές θα αποφεύγαμε;
Είναι λες κι είμαστε διαρκώς σε ένα τρένο που λείπουν οι σταθμοί: ανεβαίνεις και παίρνεις μια διαδρομή χωρίς να ξέρεις τον τελικό προορισμό, απλώς πηγαίνεις. Σκέφτομαι πολλές φορές πως μια μόνο επιλογή μπορεί να αλλάξει τελείως τη ζωή μου, απ’ το πού θα ζήσω, ποιον άνθρωπο θα αγαπήσω και πού θα καταλήξω. Κι ίσως με αυτήν την αγωνία να ζούμε όλοι, με μια μόνιμη ερώτηση «κι άν έπρεπε να διαλέξω το Β αντί για το Α;».
Παίρνεις την απόφαση, πετάς δυο ρούχα και μια προσδοκία σε μια βαλίτσα και ξεκινάς μια νέα αρχή σε άλλη χώρα. Για το επόμενο διάστημα οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις, τα μέρη που θα δεις, οι εμπειρίες που θα ζήσεις, θα συμβούν όλα εξαιτίας εκείνου του εισιτηρίου που αγόρασες. Αν μείνεις, πάλι, στην πόλη που μεγάλωσες, όλα τα επόμενα βήματα θα είναι βασισμένα στην επιλογή που έκανες να μείνεις εκεί. Είναι τρομακτικό να ξέρεις πως όλα μπορούν να αλλάξουν και να πάρουν μια τελείως διαφορετική τροπή χάρη σε μια μικρή ή μεγάλη επιλογή που θα κάνεις. Είναι άραγε σωστές οι επιλογές σου; Σε οδηγούν στην κατεύθυνση να γίνεις ο άνθρωπος που επιθυμείς; Είναι δικές σου, ή άλλων που απλώς σε συμπαρασέρνουν;
Κι όμως, χωρίς να έχουμε ιδέα αν θα μας βγει σε καλό, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα πάντα καλούμαστε να επιλέξουμε. Από πολύ μικροί διαλέγουμε τους φίλους μας, μετά διαλέγουμε τη σχολή μας, ύστερα την πρώτη μας δουλειά, τις σχέσεις μας και πού θέλουμε να ζήσουμε. Κι οι επιλογές δεν τελειώνουν ποτέ. Όσο μεγαλώνουμε, όλο και πιο σημαντικές αποφάσεις παίρνουμε -ή αποφεύγουμε να πάρουμε- όλο και πιο περίπλοκες γίνονται οι εναλλακτικές μας και μοιάζει σαν μια ατέρμονη διαδρομή αντιστοίχησης η καθημερινότητά μας. Κι αν κάτι μας καθησυχάζει, είναι πως επιλέγοντας, σιγά σιγά, όλο και πιο καθαρό φαντάζει το τοπίο, ξεκαθαρίζουν πράγματα μέσα μας και πηγαίνουμε πιο κοντά στο να έχουμε μια ζωή που μας ταιριάζει.
Ίσως να είναι κι από τα πιο μεγάλα χαρίσματα του ανθρώπου να μπορεί να βασίζει στο ένστικτο τις επιλογές του και στη λογική τις συνέπειές τους. Αυτό που μένει, είναι να καταφέρουμε να είμαστε σε σύνδεση με την εσωτερική μας φωνή. Αν φτάσουμε σε αδιέξοδο, μπορούμε και να γκρεμίσουμε τον τοίχο. Κι αν είναι κάτι να ευχόμαστε, να είναι στα βαθιά γεράματα να έχουμε γεμίσει με ρυτίδες που θα υποδηλώνουν τα βαθύτερα γέλια και κλάματα, τα μάτια μας να λάμπουν από λάθη και στροφές που μας έβγαλαν σε πολιτείες αδιάβατες και μια μνήμη, ίσως από κάποιο μπαλκονάκι παλιάς οικοδομής, σε μια πόλη της Ανδαλουσίας, με τον ήλιο να καίει τις άκρες τις πατούσες μας. Αυτό ναι, είναι ένα σχέδιο.
Συντάκτης: Βίκυ Μήλιου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
