Να μη λέμε οι άνθρωποι αντίο μα «θα τα ξαναπούμε»

Τα αντίο δεν μπορώ. Αυτή την τόσο απλή λέξη που κρύβει τόσο έντονα συναισθήματα. Είτε το λες σε φίλο ή στον σύντροφό σου, είτε σε ένα μέλος της οικογένειάς σου. Κρύβει από πίσω παραπονεμένα θέλω, απέλπιδες προσπάθειες, λήξεις που δεν έμελλε να γίνουν συνέχειες. Κρατάει μια στιγμή αλλά τα βλέμματα που ανταλλάσσεις εκείνη την ώρα χαράζονται για πάντα. Τα αντίο δηλώνουν το τέλος, μια σχέση που δεν τραβάει πια, μια φιλία που έπαψε να βγάζει νόημα, ένας συγγενής ή ένας κοντινός σου άνθρωπος που φεύγει για άλλα μέρη, να φτιάξει μια άλλη ζωή.

Το αντίο σε κάνει να σκέφτεσαι. Σε κάνει να θέλεις να καταλάβεις. Προκαλεί την αλλαγή και καλωσορίζει το τέλος. Καμιά φορά ενοχλεί, πιέζει και πονάει. Κι αν ήξερες ότι θα συμβεί νωρίτερα ίσως και να το απέφευγες, ίσως και να κρυβόσουν από αυτό περιμένοντας ότι θα σε προσπεράσει.

Είναι αυτό το αίσθημα πως έδωσες το είναι σου σε έναν άνθρωπο, αφέθηκες, βυθίστηκες στον κόσμο του και πρωτίστως επένδυσες την ενέργεια και τον χρόνο σου σε κάποιον κι αυτό χάθηκε ξαφνικά, απότομα και άτσαλα. Τόσες προσδοκίες έπεσαν στο κενό και τόσα θέλω κοιμήθηκαν ξανά. Είναι φοβερό και λυπηρό το πώς δύο κόσμοι ενώθηκαν μόνο για να χωρίσουν τελικά και να τραβήξουν ο καθένας τον δρόμο του. Σαφώς δεν ήταν μάταιο· ωρίμασες μέσα απ’ τη σχέση, άλλαξες και μοιράστηκες πολλά κι αν μη τι άλλο αφιερώθηκες κι αυτό από μόνο του αξίζει τόσα. Γιατί μια ζωή χωρίς δοτικότητα δεν είναι ολοκληρωμένη, είναι σαν μια ζωγραφιά χωρίς χρώματα, σαν μια μουσική χωρίς μελωδία.

Δύο άνθρωποι που λένε αντίο, χτίζουν τη γέφυρα για τους επόμενους που θα πλησιάσουν για να εισχωρήσουν στον κόσμο τους. Είναι η κατάληξη κι η έναρξη μαζί, είναι η τελευταία σελίδα και η εισαγωγή ενός βιβλίου. Άλλου βιβλίου. Ένας φίλος που έπαψε να πληροί τα κριτήριά σου, σού χάρισε κάποτε στήριξη, βοήθεια και συντροφικότητα. Υπήρξε κομμάτι του παζλ της ζωής σου. Ένας συγγενής που έφυγε, είναι μέρος της ιστορίας σου. Ένας σύντροφος που έπαψε να λειτουργεί η σχέση σας, σε έκανε κάποτε να πιστέψεις στον έρωτα.

Είναι κι εκείνα τα αντίο σε σταθμούς κι αεροδρόμια, εκείνα που συμπληρώνονται με τις βαλίτσες και τους πίνακες ανακοινώσεων των επόμενων πτήσεων. Εκείνα ίσως είναι τα χειρότερα. Τα δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλα και η αναπνοή που κόβεται για λίγα δευτερόλεπτα, τα λεπτά που προσπαθείς να κλέψεις από τα μεγάφωνα κι η αλλαγή που συνοδεύεται από τον δρόμο τον ίδιο. Κάθε αντίο φτιάχνει ολοκληρώνοντας τις στιγμές, που πέρασαν, σε ακούμπησαν και συνέχισαν τον δρόμο τους για να γίνουν αναμνήσεις. Είναι κάθε «σ’ αγαπώ», «μου έλειψες», «σε θέλω», «σ’ ευχαριστώ» και «μείνε λίγο ακόμη». Τόσο περίεργο να λες τόσα πολλά αρθρώνοντας μία και μόνο λέξη. Σαν να μη χρειάζεται πιο μεγάλη σε διάρκεια καθώς 5 γράμματα και μόνο την κάνουν σπουδαία.

Κι ίσως να ευχόμαστε όλοι να μη χρειαστεί να πούμε αντίο πολλές φορές στη ζωή μας, να προλάβουμε τους ανθρώπους και τις στιγμές μας σε μια διαρκή συνέχεια που θα πετυχαίνουμε στο παρά τσακ. Κι ίσως να μη μοιάζει το αντίο η λέξη που ο άνθρωπος χρειάζεται στη ζωή του, μα το «θα τα ξαναπούμε». Ίσως γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Ίσως γιατί έτσι, να μην είναι όλα τόσο οριστικά. ίσως γιατί οι κύκλοι, κόντρα σε όλους όσους λένε πως κλείνουν, να είναι έτσι φτιαγμένοι για να κυλάς συνεχώς επάνω τους. Χωρίς την αρχή μα και χωρίς το τέλος. Αντίο λοιπόν, ή μάλλον, τα ξαναλέμε.