Πιστεύοντας πως τους έχει πάρει τη ζωή ένας δεύτερος εαυτός

Σας έχει συμβεί ποτέ να νομίζετε πως ζείτε μια παράλληλη ζωή και πως κάποιος άλλος, ακριβώς σαν κι εσάς, βιώνει παράλληλες συνθήκες; Ίσως να το σκεφτόμαστε στις στιγμές που ελπίζουμε πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και πως θα έρθουν πιο λαμπρές και φωτεινές μέρες, ή όταν η πραγματικότητα μοιάζει αρκετά συγχεώμενη σε σχέση με όσα νιώθουμε. Αυτή η αίσθηση όταν κατακλύζει το μυαλό μας σε επίπεδο παθογένειας, έχει όνομα κι αποκαλείται σύνδρομο του διπλού υποκειμένου. Σ΄ αυτή την περίπτωση, ο πάσχων πιστεύει ότι έχει σωσία που του μοιάζει πολύ, αλλά έχει διαφορετική προσωπικότητα και διαφορετική ζωή. Μερικές φορές ο σωσίας μπορεί να μην υπάρχει ως οντότητα και να ζει μονάχα στη φαντασία, άλλες φορές πάλι να καθρεφτίζεται σε ένα μέλος του οικογενειακού ή στενού περιβάλλοντος του ατόμου.

Υπάρχει πιθανότητα να θεωρήσουν, όσοι το βιώνουν, πως κάποιος έχει «φορέσει» την εικόνα κι εμφάνισή τους, γεγονός το οποίο τους οδηγεί στο να θεωρούν ότι έχει παραβιαστεί το ίδιο τους το σώμα. Αυτή η διαταραχή καθορίστηκε για πρώτη φορά το 1978 -αν και τα συμπτώματά της έχουν περιγραφεί πριν από το 1978, δεν είχε δοθεί ονομασία στη διαταραχή ούτε υπήρχε μια πλήρης διάγνωση επ’ αυτής. Το σύνδρομο του διπλού υποκειμένου είναι συνήθως συνώνυμο με άλλες ψυχιατρικές ασθένειες, όπως η διπολική διαταραχή ή η σχιζοφρένεια. Η αιτία της διαταραχής είναι δύσκολο να εξακριβωθεί όχι μόνο λόγω της σπανιότητάς της, αλλά και λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας άλλων διαταραχών. Ενώ η ψυχολογική αιτία του συνδρόμου των διπλών υποκειμενικών δεν έχει βρεθεί, υπάρχουν πολλές υποθέσεις.

Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται ως σύμπτωμα μιας άλλης διαταραχής. Μπορεί επίσης να σχετίζεται με την εξάρτηση από ουσίες. Μια άλλη υπόθεση δηλώνει ότι είναι αποτέλεσμα της υπερ-ταυτοποίησης, που συνδέεται με την υπερβολική δραστηριότητα σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου, προκαλώντας έτσι στον ασθενή να δει οικείες πτυχές του εαυτού σε ξένους.

Μερικοί πιστεύουν ότι η «αποσύνδεση» μεταξύ του δεξιού και του αριστερού ημισφαιρίου μπορεί να προκαλέσει τα παραληρητικά συμπτώματα. Αυτή η υπόθεση βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θεωρία της πλευρικής εξάρτησης της εγκεφαλικής λειτουργίας ή της θεωρίας του αριστερού εγκεφάλου έναντι του δεξιού εγκεφάλου. Σε αυτήν την υπόθεση, η αδυναμία του δεξιού ημισφαιρίου να «ελέγξει» το αριστερό ημισφαίριο αναγκάζει το άτομο να υποκύψει στις αυταπάτες της αυτογνωσίας που δημιουργείται από το αριστερό ημισφαίριο.

Δεν έχει αναπτυχθεί ευρέως αποδεκτή θεραπεία για το σύνδρομο. Οι μέθοδοι θεραπείας γι’ αυτήν την ασθένεια περιλαμβάνουν μερικές φορές τη συνταγογράφηση αντιψυχωτικών φαρμάκων, ωστόσο, ο τύπος του φαρμάκου εξαρτάται από την παρουσία άλλων ψυχικών διαταραχών. Αντιψυχωτικά φάρμακα, όπως ρισπεριδόνη, πιμοζίδη ή αλοπεριδόλη μπορεί να συνταγογραφούνται για τη θεραπεία της υποκείμενης ψυχιατρικής νόσου. Εκτός από τη φαρμακευτική θεραπεία, η διαπροσωπική συμβουλευτική έχει επίσης προταθεί ως μέθοδος για τη διευκόλυνση των σχέσεων μεταξύ του ασθενούς και των υποψιών του διπλασιασμού. Ωστόσο, η σχέση μεταξύ του ασθενούς και του νοητού σωσία του δεν είναι πάντα αρνητική.

Μπορείτε να δείτε ταινίες που αγγίζουν το θέμα αυτό:

• Charlie Bailey Gates-Me, Myself And Irene (2000, Jim Carrey)

• Mort Rainey-Secret Window (2004, Johnny Depp)

• Carter Nix-Raising Cain (1992, John Lithgow)

• Henry Jekyll-Dr Jekyll And Mr Hyde (1931, Fredric March)