Τι σας δένει με το κολλητάρι που μοιάζει να μη σας δένει τίποτα;

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ με τι κριτήρια διαλέγεις τους φίλους σου; Από μικρά παιδιά διαλέγουμε πρόσωπα με βάση το τι θέλουμε εκείνη τη στιγμή και καθώς μεγαλώνουμε άλλους κρατάμε και άλλους απλά καταλαβαίνουμε πως μαζί τους πλέον δεν έχουμε τίποτα κοινό πέρα απ’ τις αναμνήσεις που διαμορφώσαμε. Είναι φυσιολογικό καθώς τα χρόνια περνάνε να στενεύει ο κύκλος μας και όλο και λιγότερα άτομα να αποκαλούμε φίλους. Πόσο μάλλον κολλητούς, μια λέξη που περιορίζεται σε αυτούς τους λίγους που τους νιώθουμε πιο κοντά μας από οποιονδήποτε άλλον, στα άτομα που θα τρέξουμε για συμβουλή κι ενώ θα τους βρίσουμε αν όσα μας είπαν δε μας αρέσουν τελικά θα τη μετρήσουμε τη γνώμη τους. Στα άτομα που θα τρέξουν ξημερώματα να μας μαζέψουν από την ερημιά στην οποία μείναμε με το αμάξι αλλά θα τρέξουν και με τις πιτζάμες να βρουν εφημερεύοντα ζαχαροπλαστεία τις φορές που θα μας ακούσουν κάπως. Τα άτομα που θα είναι εκεί ακόμα κι αν δε μιλάτε, απλά και μόνο η παρουσία τους όμως σε ηρεμεί και σου προσφέρει μια ασφάλεια.

Τον κολλητό μας λοιπόν τον έχουμε διαλέξει προσεκτικά και έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Είτε είναι κάποιος που γνωρίσαμε στα νήπια, είτε κάποιος που ήρθε πιο μετά, φαίνεται πως είναι απ’ τα άτομα που θα μείνουν. Απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες -και συνάμα όχι ιδιαίτερα σπάνιες- καταστάσεις, είναι όταν οι δύο κολλητοί είναι τα άκρα αντίθετα. Σου έχει συμβεί; Με το άτομο που λες ότι αλληλοσυμπληρώνεστε να διαφέρετε απόλυτα σαν χαρακτήρες, να σας αρέσουν διαφορετικά πράγματα, να αντλείτε ενέργεια από αλλού και όλοι όσοι σας βλέπουν να αναρωτιούνται πώς στο καλό καταλήξατε τόσο καλοί φίλοι, αφού το άσπονδοι εχθροί φαινομενικά θα σας ταίριαζε πολύ καλύτερα.

Ίσως τελικά όμως αυτό ακριβώς να είναι που σας δένει τόσο πολύ. Το πώς αλληλοσυμπληρώνεστε μέσα από τις διαφορές κι όχι τις ομοιότητες, το πώς μαθαίνετε μέσα απ’ τα αλλιώτικα κι αυτά που σας φαίνονται κάπως περίεργα στον άλλον, το πώς αποδέχεστε εν τέλει αυτά που δημιουργούν μια μαγευτική χημεία κι ένα γερό δέσιμο. Έχοντας ένα φίλο που σκέφτεται διαφορετικά από εσένα, σου ανοίγει νέους ορίζοντες, αρχίζεις να σκέφτεσαι και εσύ αλλιώς και συχνά ωριμάζεις ενώ ταυτόχρονα βοηθάς άθελά σου και τον άλλον να εξελιχθεί. Ίσως να είναι αρκετά μεγάλη πρόκληση να μη συμφωνείς αμέσως με τον φίλο σου αλλά αυτό σε βάζει στη διαδικασία να προβληματιστείς, να ψάξεις και άλλες εκδοχές της αλήθειας και τελικά η δική σου όψη του νομίσματος σε συνδυασμό με τη δική του, να σας δώσουν να καταλάβετε πώς μοιάζει το νόμισμα αυτούσιο. Να ξεκολλήσετε και οι δύο από τις φυλακές της οπτικής.

Κάποτε είχα διαβάσει πως είμαστε η συνιστώσα των πέντε πιο κοντινών ανθρώπων μας και αν το σκεφτείς καλά σίγουρα θα βρεις και μια εκδοχή σου στον κολλητό σου. Άλλωστε για να έχει τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, προφανώς υπάρχουν και κοινά κι ας μη φαίνονται με γυμνό μάτι. Οι αξίες σας, ίσως οι φιλοδοξίες σας, ο τρόπος που συμπεριφέρεστε σε άλλους, όλα εκείνα που έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένα και να μην τα μετράμε καν, μα είναι τελικά τα σημαντικότερα όλων.

Μπορεί εσύ να είσαι τύπος που του αρέσει το χαλαρά, να μην έχεις πλάνο και να τη βρίσκεις με το κάμπινγκ και ο κολλητός σου να είναι του προγράμματος, των ανέσεων και να τα θέλει λουξ. Εκεί ίσως και να μην το βρείτε πολύ, αλλά να σου πω κάτι; Κανένα συμβόλαιο φιλίας δεν υπάρχει που να σε υποχρεώνει να πηγαίνετε μαζί διακοπές. Και γενικότερα, κανένα συμβόλαιο φιλίας δεν υπάρχει. Δεν υποχρεούμαστε να ακολουθούμε πεπατημένες και όρους με τους ανθρώπους που βάζουμε στη ζωή μας. Αν τα βρίσκετε στα ουσιώδη και στα βαθιά, τότε μιλάτε την ίδια γλώσσα.

Στο κάτω-κάτω αν ήσασταν ίδιοι, δε θα μαθαίνατε τόσο πολύ ο ένας απ’ τον άλλον και εδώ που τα λέμε θα ήταν και τετριμμένο, θα βαριόσασταν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που μιλάμε για εικόνα που τόσο συχνά βλέπουμε. Στην επιλογή κολλητού δεν έχουμε μια λίστα με χαρακτηριστικά ή στάνταρ, λειτουργούμε ενστικτωδώς. Το κολλητάρι δεν το αγαπάς επειδή σου μοιάζει αλλά επειδή μέσα στις διαφορές εσύ είδες έναν άνθρωπο που θες να κρατήσεις εκεί. Και το κατάφερες.