Ο αποχωρισμός είναι πιο ήπιος για εκείνον που φεύγει

Από μικρή έβρισκα μια γοητεία στα αεροδρόμια και τι αυτά πρεσβεύουν. Καθόμουν και παρατηρούσα τους ανθρώπους κι έφτιαχνα ιστορίες στο μυαλό μου. Έβλεπα μία μία τις βαλίτσες να φεύγουν στον διάδρομο και μαζί τους να ακολουθούν ολόκληρες ζωές και σπίτια. Χάνονταν μετά από λίγα δευτερόλεπτα κι απορούσα αν εκεί που θα πάνε τελικά θα βρουν ένα μέρος για να ανήκουν. Θα είναι για κάποιο ταξίδι, για το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, για δουλειά ή για να βρεθούν πλάι σε μια βαλίτσα που πάντα έψαχναν.

Τα παιδιά χάζευα πάντα πρώτα, που με μάτια γεμάτα ενθουσιασμό ακολουθούσαν τους γονείς τους κι ένιωθαν πως όλα είναι μια περιπέτεια. Δίπλα τους ίσως παρατηρήσεις ένα ζευγάρι που αγκαλιάζεται σφιχτά με τα μάτια τους δακρυσμένα και ποτισμένα με τη θλίψη του αντίο κι ας ήταν τελικά μόνο ένα «εις το επανιδείν». Ο αποχωρισμός πάντα αποτελούσε ένα δύσκολο κομμάτι στην επικοινωνία μας με τους ανθρώπους και σε ένα αεροδρόμιο γεμάτο οθόνες με πτήσεις που φεύγουν κι ανθρώπους να χωρίζονται υπάρχει μια χαρμολύπη στην ατμόσφαιρα.

Έχω κι εγώ αποχαιρετήσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, είτε το διάλεξα είτε όχι, είτε επειδή πήρα ένα εισιτήριο για να βρεθώ σε μια χώρα που θα νιώσω ο εαυτός μου αλλά παράλληλα αφήνοντας πίσω κομμάτια μου, είτε γιατί το αντίο ήταν πια μονόδρομος. Στα αεροδρόμια όμως, ο πόνος κάπως απαλύνεται γι’ αυτούς που θα μπουν σε μια πτήση. Κι αυτό γιατί έχουν κάτι να περιμένουν, μια περιπέτεια να ζήσουν και μια ζωή να σχεδιάσουν. Είναι εκείνοι που ταξιδεύουν κι όχι εκείνοι που μένουν πίσω, έχοντας τη θέση του συνοδηγού κενή.

Είναι σαφώς κι οι επιβάτες που δε φεύγουν, μα γυρνούν. Επιστρέφουν και βλέπουν την οικογένειά τους μετά από καιρό και οι αγκαλιές και τα φιλιά πέφτουν βροχή. Σ’ αυτές τις στιγμές βλέπεις τα πιο αληθινά χαμόγελα, μια σπίθα στα μάτια τους και μια ανακούφιση που γύρισαν σπίτι. Κι είναι πραγματικά συναρπαστικό το πώς σε ένα μέρος βιώνουν διαφορετικοί άνθρωποι την αποχώρηση και την επανασύνδεση και πώς αυτά τα δυο μπλέκονται και δημιουργούν ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων με τόσο μεγάλη ποικιλία.

Στα αεροδρόμια θα δεις κάθε λογής ανθρώπους: επιχειρηματίες, ταξιδιώτες, ανθρώπους που τα μάτια τους ξεδιπλώνουν τις εμπειρίες τους, άλλους που όλη η στάση του σώματός του διψά για εμπειρίες κι άλλους που βαρείς καθώς είναι, βιώνουν ένα αντίο. Και κάπου μέσα σε όλες αυτές τις ανθρώπινες αποχρώσεις θα συναντήσεις την αντανάκλασή σου. Θα αναρωτηθείς αν άραγε πας προς τον προορισμό που ανήκεις, αν είσαι ο άνθρωπος που επιθυμείς κι αν το εισιτήριο που αγόρασες είναι όντως η σωστή επιλογή. Πριν καλά-καλά δώσεις απαντήσεις σ’ αυτά θα μπεις στο αεροπλάνο και βρισκόμενος στον αέρα, μακριά από τις πιέσεις της κοινωνίας, τα αδιάκριτα βλέμματα και τους φόβους σου, ίσως κάνεις μια ανασκόπηση της ζωής σου.

Ανάμεσα στα σύννεφα, άλλωστε, όλα φαντάζουν εφικτά και πάνω στον αέρα μπορεί και να κάνεις τα πιο βάσιμα και γειωμένα σχέδιά σου, όσο μεγάλη κι αν είναι η αντιδιαστολή. Μπορεί και να μοιάζει τρελό, αλλά όταν προσγειωθείς ίσως να μην έχει αλλάξει μόνο η χώρα που βρίσκεσαι αλλά κι εσύ ο ίδιος.